Ορμώμενη από την 3η Δεκεμβρίου ως καθιερωμένη εκ του Ο.Η.Ε ως Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία (ΑμεΑ), ας εστιάσουμε σε αυτό το φλέγον ζήτημα της εποχής μας κι ας βοηθήσουμε στην ομαλή ένταξη και στην αποϊδρυματοποίηση των δείνα ατόμων στο κοινωνικό γίγνεσθαι. Ας θέσουμε ως στόχο την έμπρακτη ευαισθητοποίηση όλου του πλανήτη και την κινητοποίηση υπέρ των δικαιωμάτων αξιοπρέπειας κι ευημερίας.
Εκ πρώτης σκέψεως μού κίνησε το ενδιαφέρον να αναζητήσω το έτος που καθιερώθηκε να εορτάζεται ως Παγκόσμια Ημέρα η 3η Δεκεμβρίου. Με έκπληξη διέκρινα ότι αυτό συνέβη το 1992, αφήνοντας με με ένα αίσθημα πικρίας. Περίπου, δηλαδή, εδώ και τριάντα έτη, το οποίο είναι απογοητευτικό -για εμένα τουλάχιστον- καθώς τα άτομα με κάθε μορφής αναπηρίας υπήρχαν προ πολλού. Βέβαια, είχε σημειωθεί ένα πρώτο βήμα νωρίτερα, όπου το 1981 ανακηρύχθηκε το Διεθνές Έτος των Ατόμων με Ειδικές Ανάγκες και στη συνέχεια το 1992 καθιερώθηκε ως Παγκόσμια Ημέρα ΑμεΑ. Ακόμη και σε αυτή την περίπτωση έχω μία ένσταση, καθώς οι ανάγκες των ατόμων αυτών είναι ιδιαίτερες κι όχι ειδικές, κάτι που μπορεί να θίξει και να καταστεί προσβλητικό. Βέβαια, ας αναγνωρίσουμε, μεταξύ άλλων, μερικά από τα έργα της κοινωνίας μας προς όφελος των ΑμεΑ όπως είναι κι ο ανελκυστήρας που εγκαινίασαν στην Ακρόπολη προς διευκόλυνση της μεταφοράς τους. Επιπλέον, τα πλωτά αναπηρικά αμαξίδια κι οι ράμπες θαλάσσης ήταν κάτι απαραίτητο για το οποίο μερίμνησαν φοιτητές.
Αποχωρίζοντας σιγά-σιγά το 2020, με αφήνουν εμβρόντητη μερικές συνήθειες που έχουμε ως λαός και με το που προχωράμε ένα βήμα κάνουμε άλματα προς τα πίσω. Αναρωτιόμουν, λοιπόν, γιατί να υπάρχουν παγκόσμιες ημέρες και γιατί να μην είναι η αντίστοιχη εορτή η κάθε μας ημέρα. Χρειάζεται, δηλαδή, να καθιερωθεί από έναν οργανισμό για να ενστερνιστεί κι ο άνθρωπος την αξία της; Το ίδιο ακριβώς πρέπει να συμβαίνει και στην Παγκόσμια Ημέρα άντρα, γυναίκας, παιδιού και να υποστηρίζουμε τα δικαιώματα όλων κάθε στιγμή στην καθημερινή μας ζωή. Ειδικά τα ΑμεΑ δεν έχουν καμία θέση στις παρυφές της κοινωνίας, αυτό που ζητούν δεν είναι οίκτο, υποκρισία και συγκατάβαση αλλά αξιοπρέπεια, ευημερία και ισότητα. Αυτός ο ρυπαρός οίκτος έχει καταστεί πλέον ευνουχιστικός, ήρθε η εποχή να στραφούμε προς τη φιλαλληλία.
Συλλήβδην, ήρθε ο καιρός να απαγκιστρωθούμε από την αταβιστική συμπεριφορά της ανισότητας και να δώσουμε ίσες ευκαιρίες στα ΑμεΑ -που αποτελούν το 10% του πληθυσμού- γιατί όλοι είμαστε ίδιοι, και οι όποιες διαφορές θα υπάρχουν πάντα και μόνο εξ όψεως. Αυτές οι διαφορές ας λειτουργήσουν ως γέφυρα κι όχι ως φραγμό στην πρόοδο της κοινωνίας μας. Ας καταστούν ως παραδείγματα στη ζωή μας η Έλεν Κέλερ κι ο Στίβεν Χόκινγκ, οι οποίοι διδάσκουν με το έργο τους και τη δύναμη ψυχής γενιές και γενιές. Ας αφιερώσουμε μία ημέρα με το να διδαχτούμε από τις ζωές τους, οι οποίες έχουν γυριστεί σε ταινίες (“The miracle worker” και «The Theory of Everything” αντίστοιχα). Καλή τηλεθέαση!
Ως φοιτήτρια Φιλολογίας και φυσικά ως ενεργός πολίτης του κοινωνικού γίγνεσθαι, μου αρέσει να εξωτερικεύω τις σκέψεις μου - από τα δρώμενα κι όχι μόνο - με την δική μου πένα. Δηλωθείσα ως λάτρης των ταξιδιών,του αθλητισμού και του θεάτρου, αναζητώ νέες, υφάνταστες δραστηριότητες. Αγαπώ την καλή παρέα και πιστεύω πως πράγματι «ο χρόνος είναι χρήμα».
0 Σχόλια