Μια στιγμή αιωνιότητας Κάθε στιγμή που συγχωρούμε τους εαυτούς μας. Υπήρξαμε προδότες και τσαρλατάνοι. Σε όλα τα ραγισμένα προσωπεία που ξεχαρβαλώναμε ατόφιο έφεγγε μέσα τους το πραγματικό όνομά...
Ο καθρέπτης ξεσκεπάζεται
Διαβάστε Περισσότερα
poem
Αιγαίο
Εδώ στους γαλάζιους κάμπους, με την απεραντοσύνη σκληρό τσιφλικά τίποτα δεν είναι η ψυχή μου. Ένα ξεροκόμματο γης πανιασμένο από τη θάλασσα.
Παράσταση ενός για ένα
Σκηνοθετώ την ζωή μου ως το τελευταίο λεπτό. Γιατί οι αυτοσχεδιασμοί με ρήμαξαν. Και αν ελεύθερα δεν πράττω και έχω καλοκουρδισμένα λόγια και κινήσεις να με συντηρούν είναι γιατί οι αιμοδιψείς θεατές και κριτικοί δεν ήταν παρά μονάχα τα δικά μου...
Ωφέλιμες φιλίες
Μάτια όμορφα, θαρμένα από τα τόσα κύματα, πείτε μου, πώς το φως σας δεν χάνεται; Πώς γίνεται η βροχή να μην σβήνει την φλόγα και πώς η φλόγα δεν σας καίει την ζωή. Έχω έναν φίλο, παλιό θαλασσοπόρο, χρόνια αρμενιστής των άστρων, θα τον ρωτήσω να μου πει για τους...
Παρερμηνείες
Σκορπίσανε για πάντα τα φιλιά μας, στου άνεμου τους αδιάβατους δρόμους που κανείς θνητός δεν τόλμησε να ονειρευτεί. Μα ήταν τόσο γλυκιά η πλάνη που στο κλάμα μας έσταζε μέλι αντί για δάκρυα. Και τα σωθικά μας φώναζαν “ζήτω το φως, ζήτω το φως”. Αλλά αυτό δεν ήταν...
Αυγουστιάτικο μαρτύριο
Ίσως δεν φανείς ποτέ μπροστά μου. Όπως το φεγγάρι τον Αύγουστο θα κουλουριάσω την ψυχή μου και θα κλάψω γι’αυτό που θα μπορούσα να έχω, αλλά δεν είναι μοιραίο να ζήσω. Σταυρώνω τα χέρια και κάνω τα παραμιλιτά προσευχές μήπως καλοπιάσω τον έρωτα. Αλλα πού, καταδέχεται...
Αντικατάσταση
Κορώνα στα χέρια κρατούσες. Κάτι γύρευες να βρεις, κάτι ήθελες να απαντήσεις. Μα μέσα στην βουή της καταιγίδας οι άνθρωποι δεν σηκώνουν το κεφάλι για να δουν τον Θεό που στέκει μπροστά τους σαν ζητιάνος πληγωμένος από τον κόσμο. Πάρε το στέμμα και φόρεσέ το στα μαλλιά...
Αυγουστιάτικο φεγγάρι
Το ήξερα πως θα έρθεις. Σε περίμενα καιρό. Λουσμένος με το φως του φεγγαριού και με τα αστέρια μπλεγμένα στα πυρόξανθα μαλλιά σου. Το ήξερα όταν σε πρωτοείδα και κάτι μέσα μου σκίρτησε. Οι πεταλούδες στο στομάχι μου χόρευαν ανεξέλεγκτα και το δέρμα μου ηλεκτρίστηκε...
Ρεμβάζοντας
Κάθομαι στην αυλή και παρατηρώ τα πανύψηλα πράσινα κλωνάρια των λουλουδιών που καλύπτουν με το σώμα τους τους τοίχους του σπιτιού. Καταβροχθίζουν με τα χρώματά τους τα τραπεζάκια που βρίσκονται έξω και κοσμούν τις καρέκλες με το δικό τους μοναδικό γούστο. Τα κάγκελα...
Το Τρενάκι
Σου κράτησα μια θέση στο τρενάκι της ζωής. Ξέρεις για ποιο μιλάω… Είναι εκείνο το τεράστιο τρενάκι στο τέλος του θεματικού πάρκου. Ποτέ δεν έχει ουρές αναμονής εκεί. Η αλήθεια είναι ότι καιρό τώρα φοβόμουν να ανέβω. Έβλεπα τα υπόλοιπα παιχνίδια, που δε ζητούσαν...
Όνειρα από βαμβάκι
5.00 Ο ουρανός σκεπάζεται ακόμη με το πέπλο της νύχτας. Χάνεται σε ένα όνειρο εξίσου σκοτεινό μα γεμάτο αστραφτερά σωματίδια. Αστέρια που με τη λάμψη τους γίνονται ο χάρτης για τους ονειροπόλους ταξιδιώτες. Κοίτα το φεγγάρι πως λάμπει από την αγάπη σου. Έτσι και γω...
Δεύτερες ευκαιρίες δεν δίνονται
Και επειδή φοβόμουν την βροχή καταιγίδα δεν έγινα ποτέ. Και ήθελα τόσο πολύ το άστρο μου να λάμψει που ξέχασα τον πόνο μου να θάψω. Γιατί αν λαχταράς ουρανό πρέπει τα πόδια από την στεριά να ξεριζώσεις. Δεν φτάνουν τα λόγια για να γίνουν οι πράξεις. Και οι πράξεις δεν...
Ανεκπλήρωτα
Είμαι φτωχός. Στα χείλη μου δε φέρνω παρά το σύνθημα που θα μου σώσει τη ζωή. “Συγχώρα με” Και πέφτω νεκρός. Στην τελευταία λέξη μου απάνω κάποιος που του λειψα από τη ζωή θα βρει να...
Ο καθρέπτης ξεσκεπάζεται
Μια στιγμή αιωνιότητας Κάθε στιγμή που συγχωρούμε τους εαυτούς μας. Υπήρξαμε προδότες και τσαρλατάνοι. Σε όλα τα ραγισμένα προσωπεία που ξεχαρβαλώναμε ατόφιο έφεγγε μέσα τους το πραγματικό όνομά...
Αιγαίο
Εδώ στους γαλάζιους κάμπους, με την απεραντοσύνη σκληρό τσιφλικά τίποτα δεν είναι η ψυχή μου. Ένα ξεροκόμματο γης πανιασμένο από τη θάλασσα.
Παράσταση ενός για ένα
Σκηνοθετώ την ζωή μου ως το τελευταίο λεπτό. Γιατί οι αυτοσχεδιασμοί με ρήμαξαν. Και αν ελεύθερα δεν πράττω και έχω καλοκουρδισμένα λόγια και κινήσεις να με συντηρούν είναι γιατί οι αιμοδιψείς θεατές και κριτικοί δεν ήταν παρά μονάχα τα δικά μου...
Ωφέλιμες φιλίες
Μάτια όμορφα, θαρμένα από τα τόσα κύματα, πείτε μου, πώς το φως σας δεν χάνεται; Πώς γίνεται η βροχή να μην σβήνει την φλόγα και πώς η φλόγα δεν σας καίει την ζωή. Έχω έναν φίλο, παλιό θαλασσοπόρο, χρόνια αρμενιστής των άστρων, θα τον ρωτήσω να μου πει για τους...
