Μια ζωή να περιμένουμε να ζήσουμε κάτι που να αξίζει το τίμημα της γέννας. Ψαχνόμαστε, κλαίμε, γονατίζουμε μετρώντας στιγμή προς στιγμή την πορεία μας προς το τέλος. Πόσο ακόμα θα αντέχουμε την βελόνα να μας τρυπάει για να τεντώνεται ξανά και ξανά η ολιγόχρονη κλωστή...
Είμαι αυτόπτης μάρτυρας της ψευδαίσθησης που με έβαλα να ζω. Μια ψιχάλα για τα αποσιωπητικά δίπλα από τις ανελεύθερες επιλογές μου και χώμα για τον θαυμασμό μου προς όλα τα οικτρά. Είμαι αυτόπτης μάρτυρας ενός αποτρόπαιου εγκλήματος, αυτού της δολοφονίας των παθών μου...
Από το άγχος μου Όχι λάθος, θα το αποκαλέσω Λαχτάρα Πάμε από την αρχή Από τη λαχτάρα μου Αυτή τη φορά Να τα κάνω όλα καλά Ή τουλάχιστον Καλύτερα από την προηγούμενη Έβαλα ξυπνητήρι στις 00.30 Την ώρα δηλαδή που θα είχαμε φύγει Εγώ κανονικά θα ήμουν στο...
Το Τέρας δεν σε αφήνει το τόξο να οπλίσεις. Σαν βγεις στον δρόμο με τα τέρατα τα τέρατα τα ανθρώπινα ή μάλλον τα κίβδηλα ανθρώπινα τα τέρατα που τρώνε, ή μάλλον αυτά που σε τρώνε μη βιαστείς ποτέ σου να χαρείς, θα σου ορμήσουν...
Κοιτάζοντας συνέχεια τον εαυτό μου στον καθρέφτη, παρατηρώ το είδωλο μου να αντικατοπτρίζεται, μα το εσωτερικό μου έχει εξαφανιστεί και δεν απεικονίζεται. Γυρεύω να το βρω, μάταια όμως, πουθενά δεν υπάρχει, γιατί όσο εγώ κοίταζα το επιφανειακό το μέσα είχε αρχίσει να...
από την ανέκδοτη ποιητική συλλογή του Ανδρέα Μαντζεβελάκη με τίτλο <<Απομόνωση>> Μπλε γραμμή, σταθμός Σύνταγμα, πάρε τις κυλιόμενες Αλλιώς ανέβα εκατό τριάντα σκαλιά. Αν είσαι τυχερός και πετύχεις το σιντριβάνι να λειτουργεί...
Τόλμησα να αναλογιστώ για λίγο το εγώ μα ο χρόνος μου φάνηκε αρκετός κι αναπαύτηκα στην σκέψη πως ο ήλιος ίσως είναι αλλού πιο φωτεινός. Τόλμησα να αφουγκραστώ τα χαμένα σου εγώ μα ο ήλιος ήταν για με και πάλι σκοτεινός. Οι αχτίδες σου έσβησαν στο πρώτο σ αγαπώ, η...
Είμαστε τα παιδιά της θλίψης Δυστυχισμένα, βασανισμένα πλάσματα Κυνηγημένα από τις ύαινες Σκλάβοι στων θνητών τα χάσματα Είμαστε τα παιδιά της λήθης Βρεγμένα έως το κόκκαλο από τις καταιγίδες Προδομένα θύματα εγκλωβισμένα σε νησίδες Ξεχασμένα και αζήτητα Βορά...
Ενός λεπτού σιωπή για μας. Για μας που ποτέ δεν είπαμε σαγαπώ. Για μας που ανάψαμε και καήκαμε μόνοι μας στις φλόγες της ελπίδας. Ενός λεπτού σιγή. Για μας που όσο πλησιάζαμε τον ουρανό τόσο αυτός διαλυόταν. Για μας που δεν αγαπηθήκαμε σε έναν κόσμο που πνίγεται στην...
Με την εγγραφή σου στη λίστα θα μαθαίνεις πρώτος τα νέα μας.