Καημός βαθιά ριζωμένος στα σωθικά του ανθρώπου ήταν ανέκαθεν η ελευθερία.
Το ιδανικό των ιδανικών.
Ιδεολογία, όραμα, λάβαρο, τα πάντα έχει υπάρξει, ίσως γιατί τα πάντα είναι.
Με όλα τα επίθετα την έχουν οι αιώνες ντύσει.
Ένα προς ένα της αξίζει. Ένα προς ένα της αρμόζει.
Αν αφήσουμε όμως τους βαρύγδουπους ορισμούς και τις πολύχρωμες φανφάρες στην άκρη και συγκεντρωθούμε στο σήμερα και την δική μας θέση απέναντι στην ελευθερία, η κατάσταση είναι απελπιστική, απογοητευτική και γεννά μονάχα ένα ερώτημα. Είμαστε πραματικά ελεύθεροι;
Η σκλαβιά παίρνει πολλές μορφές το ίδιο επίπονες, το ίδιο τερατώδεις. Σου τρώει και σου καίει την ψυχή. Να δείτε όμως που εμείς, οι άνθρωποι του τώρα του 21ου αιώνα, έχουμε την χειρότερη εκδοχή από όλες. Έχουμε ελεύθερα τα χέρια και αλυσωδεμένο το μυαλό. Δεν ξεχωρίζουμε την υπόστασή μας από τους άλλους.Δεν ξέρουμε πώς να βάλουμε τέλος στις ασυνάρτητες επιδιώξεις και μανίες του κόσμου. Ηθικό (μάλλον ανηθικότατο) δίδαγμα;
Εμείς οι ίδιοι σκλαβώνουμε τους εαυτούς μας. Εμείς καταστρέφουμε το πνεύμα μας μέρα με την μέρα. Σέρνουμε τη ζωή μας πάνω στα ψέματα, πάνω σε αχόρταγες φιλοδοξίες, σε χρησιμοθηρικές αυταπάτες. Εμείς και κανένας άλλος.
Εσύ όμοιε με εμένα, φίλε σκλάβε, είσαι υπεύθυνος τόσο για την σκλαβιά όσο και για την ελευθερία σου! Αν τολμήσεις και σηκώσεις το βλέμμα και αναγνωρίσεις τους σύγχρονους εχθρούς που σε υποδουλώνουν (τα κακόβουλα σχόλια των άλλων, η άσκοπη χρήση του διαδικτύου, ο φόβος του να ακολουθήσεις τα όνειρά σου, τα λαθος πρότυπα και τόσα άλλα που τα θεωρείς συμμάχους, αλλά σε μαχαιρώνουν πισώπλατα) τότε θα γίνεις πραγματικά ελεύθερος.
Μα τα δεσμά δεν σπάνε μόνο με τις λέξεις. Τα λόγια από μόνα τους είναι δέσμευση.
Πράξεις. Πράξεις. Πράξεις.
Σηκώνουμε τα χέρια και διαλύουμε τις χειροπέδες (και ας είναι φτιαχμένες από χρυσό).
Αποκτάμε δική μας κρίση, δική μας κοσμοθεωρία μακρυά από προκαταλήψεις και στερεότυπα. Κλέινουμε τα χαζοκούτια που μας ναρκώνουν, πετάμε τα κινητά από το χέρι (και ας ισχυρίζονται κάποιοι ότι έχουν γίνει προέκτασή μας), σεβόμαστε τον άλλον, τον ακούμε τον συμπονάμε. Άνθρωποι είμαστε όλοι. Μικροί, δειλοί μα και απέραντα ευαίσθητοι. Ας κάνουμε τη ευαισθησία δύναμη και ας πάμε τις ψυχές μας ένα βήμα παραπέρα. Ελέυθερα και υπεύθυνα ας διεκδικήσουμε ξανά την θέση μας ανάμεσα στα ιδανικά. Και να θυμάστε δεν απέχει πολύ το ιδανικό από το να γίνει απτό χαρακτηριστικό. Μια συνειδητοποίηση της ανελευθερίας μας και οι αλυσίδες συντρίβονται στο μυαλό…
Μεγαλωμένη σε νησί δεν θα μπορούσα παρά να αγαπώ την θάλασσα. Σπουδάζω στην Αθήνα ενώ παράλληλα προσπαθώ να ζήσω όσο πιο ελεύθερα η ελευθερία μου επιτρέπει.
0 Σχόλια