Είτε γελάμε σαν μεθυσμένοι γελωτοποιοί , είτε κλαίμε σαν νεογέννητα μωρά που φοβούνται τον κόσμο, πάντα θέλουμε κάποιον δίπλα μας, να μας ακούει, να μας συμβουλεύει, να μας συμπαραστέκεται. Τον ρόλο αυτό του συμπαραστάτη-οδηγού, συχνότερα αναλαμβάνουν περισσότερο από τον καθένα οι φίλοι. Οι φίλοι, αυτά τα υπέροχα άτομα που διαλέξαμε ανάμεσα σε τόσα αλλά για να μοιραζόμαστε τις ζωές μας. Δεν έχει σημασία αν γνωριστήκαμε έναν χρόνο πριν ή αν «κυκλοφορούσαμε» παρέα με τις πάνες, αν ο δεσμός που αναπτύχθηκε από την πρώτη κιόλας στιγμή είναι δυνατός, τότε έχουμε υπογράψει συμβόλαιο «κοινής ζωής». Τόσα γέλια, τόσα πειράγματα, τόσοι τσακωμοί και καυγάδες για μικρές ανόητες συνήθειες σφραγίζουν τις αναμνήσεις με τους φίλους.
Τι γεννά όμως στον άνθρωπο την ανάγκη να αναζητά τον εαυτό του στους άλλους; Είναι γνωστό πως δεν μπορούμε να ζήσουν κατά μόνας, σε γυάλες, περιθωριοποιημένοι κατά βούληση για διαφορετικούς σκοπούς και λόγους. Η δύναμη της ομάδας, της παρέας, τραβά σαν μαγνήτης τις ψυχές που αφήνονται ελεύθερες να ανθίσουν μέσα στα διαφορετικά μυαλά, στις διαφορετικές ιδέες και απόψεις των μελών της. Είναι η αίσθηση του «ανήκειν» που καθιστά τους φίλους αξία και όχι έναν τρόπο ελάττωσης της μοναχικότητας. Οι τόσοι προβληματισμοί που έχουμε μοιραστεί με τα «αδέλφια» που επιλέξαμε εμείς, τα βραδινά μυστικά, οι εμπειρίες που είναι ικανές να μας συντροφεύουν μέχρι το τέλος, είναι απλώς μερικοί κρίκοι στην αλυσίδα που ονομάζεται…
Φιλία.
Και ναι πρέπει να γράφεται με κεφάλαιο η λέξη αυτή, καθώς το νόημα της δεν είναι μόνο ιερό αλλά και δύσκολο σχεδόν απρόσιτο, για την σημερινή εποχή.
Για την εποχή που οι οθόνες προσπαθούν να κλέψουν τον άνθρωπο από τον άνθρωπο και οι φίλοι δίνουν την θέση τους στην ύλη. Αξίζει να ζούμε και μέσα από τους άλλους. Να υπάρχουμε μαζί με τους άλλους. Να φωνάζουμε, να γλεντάμε, να ισοπεδωνόμαστε, όχι μόνοι,
αλλά δίπλα σε αυτούς που επιλέξαμε προστάτες και κατηγόρους στις πράξεις μας. Γιατί χρέος του αληθινού φίλου, δεν είναι μόνο να μαλακώνει τις πληγές λέγοντας μας πως πάντα έχουμε δίκιο. Αυτό θα ήταν ουτοπικό και άδικο. Ο φίλος θα φανεί την στιγμή που κάνουμε λάθος και βρισκόμαστε στην θέση του κατηγορουμένου. Την στιγμή της συγχώρεσης και της αλήθειας.
Γιατί όλοι πληγώνουμε και αδικούμε.
Η φιλία όμως όχι μόνο αντέχει στις δυσκολίες αλλά γίνεται ισχυρότερη, εάν είναι βασισμένη στην ουσιαστική αγάπη.
Αγάπη χρειάζεται ο άνθρωπος. Αγάπη και φίλους να του την προσφέρουν.
Μεγαλωμένη σε νησί δεν θα μπορούσα παρά να αγαπώ την θάλασσα. Σπουδάζω στην Αθήνα ενώ παράλληλα προσπαθώ να ζήσω όσο πιο ελεύθερα η ελευθερία μου επιτρέπει.
0 Σχόλια