‘’Είναι γαλήνια εδώ.
Δώσ’ μου το χέρι σου και κλείσε τα μάτια σου.
Έτσι κι αλλιώς έχει σκοτάδι.
Θα σου δώσω τα μάτια της ψυχής μου να δεις πιο καθαρά.
Από κάπου ξεπροβάλλει ένα φως παράξενο.
Άνθρωποι φωτεινοί σαν σπίρτα αναμμένα.
Άνθρωποι δίχως σκιές σαν αχτίδες φωτός.
Κι έπειτα ένα χάδι στην ψυχή.
Είναι γαλήνια εδώ σου λέω, συνέχισε να με κρατάς.
Παντελής έλλειψη πνοής ανέμου κι όμως δεν με τρομάζει.
Η κρίση μου διόλου δεν θολώνει, ίσα ίσα οξύνεται.
Φταίει που κρατάω το χέρι σου μάλλον.
Το άγγιγμά σου κατευναστικό.
Η αγκαλιά σου θεραπευτική.
Από κάπου πλημμύρισε οικειότητα.
Ατενίζω την μορφή σου με την όραση της ψυχής.
Πλέον όλα φαίνονται ξεκάθαρα.
Το υλικό της ψυχής είναι διάφανο, αν και υφαίνεται με εύθραυστη πολύχρωμη κλωστή.
Προμηνύεται αίσιο τέλος.
Άνοιξε τα μάτια σου, μα συνέχισε να με κρατάς.
Είδες;
Είναι γαλήνια εδώ στο είπα.
Μείνε μαζί μου.’’
Wake me up when September ends! Έτσι με ξύπνησαν κι εμένα από την κοιλιά της μαμάς μου τέλη Σεπτέμβρη του '98. Ήταν βράδυ, όμως τα μαγευτικά φώτα της Θεσσαλονίκης ήταν αρκετά να αποκαλύψουν την εμφάνισή μου στο ουράνιο σώμα που ονομάζεται Γη. Αγαπώ την ροκ μουσική, τα ταξίδια, το διάβασμα ή καλύτερα τον συνδυασμό τους! Είμαι μια υπερευαίσθητη εσωστρεφής με καρδιά μικρού παιδιού που θα προσπαθήσει να σε κάνει να χαμογελάσεις. Αγαπώ την ζωή, την δημιουργικότητα και τους φωτεινούς ανθρώπους. Πτυχιούχος της Φιλοσοφικής Σχολής του ΑΠΘ, πάντα αναζητούσα κάτι που θα έδινε καθολικότητα στο συγκεκριμένο μου. Πώς θα με χαρακτήριζα με μία φράση; Παράξενη σαν déjà vu!
0 Σχόλια