Βαρύ το χώμα Ο ασ(φυκ)τικός ρεαλισμός που δημιουργεί τη (φαντ)αστική παρακμή έχει ως αποτέλεσμα την ψυχοκοινωνική α(χα)ριστεία. Πρελούδιο Το Ελληνικό Όνειρο Νεκρόπολη Αφυδατωμένοι Οι πενιές της Αλεξάνδρας Αγχόνη Μαλχόλαντ 7 Τεχνολογία: Ωδή στην τραγωδία...
Εκκρεμής φιγούρα ταλαντώνεται στα ακροδάχτυλα του Φόβου. Αυτός. Ένας θεός κουρελοκατασκευή. Φτιαγμένος απ’ τα χειρότερα υλικά του υποσυνείδητού της. Σεναριογράφος άριστος και σκηνογράφος πρώτος. Μα πάνω απ’ όλα, ηθοποιός. Κοιτάξτε τι καλά που την χορεύει! Κοιτάξτε τι...
Και είναι φορές που επιστρέφω, και η μοναξιά μου είναι τόσο μεγάλη που σχεδόν με κάνει να ασφυκτιώ Αλλά αυτό είναι το αίσθημα που ερωτεύτηκα και συνεχώς αναζητώ Ας μην χαραμίσω άλλη μια μοναξιά για να ξεχαστώ Ας μην αντισταθώ και στην αγκαλιά της...
Ακόμα κι όταν πηγαίνεις διακοπές για κάποιες μέρες, αποχαιρετάς τους ανθρώπους σου με ένα μικρό σφίξιμο. Πάντα νιώθεις ένα μικρό πόνο, όταν αφήνεις το σπίτι σου. Όταν μετακομίζεις σε μια, κοντινή, έστω, πόλη ο αποχαιρετισμός είναι πιο δύσκολος. Η μάνα σου σού...
Στεριές θαμμένες μας κυνηγάν Μόνο στους χάρτες και στης γέφυρας τις οθόνες Συχνά τα νέα μας τα φέρνουν πουλιά Που σπάν άφοβα του ορίζοντα τους κανόνες Οι λαμαρίνες καίνε από τον ήλιο και τα γκάζια Και το κεφάλι σου δεν στρεφεις πότε στην πλώρη Σε κυνηγάν...
Τόπος στεγνός σαν τους κάβους που βιράρανε σε κάποιο ρυμουλκό της Σενεγάλης Ή ανυπόφορος όπως το θεϊικό, που έτρεχε στο deck και στα αμπάρια του λιονταριού, ένα καλοκαιρινό μήνα του ‘21 κάπου στην Γουινέα Μισές ήταν οι μέρες που γνώρισα πρώτη φορά τη φτώχεια στη γη...
Παρατηρούσα τις προάλλες το αγαπημένο μου βιβλίο και συνειδητοποίησα πόσο πολύ μου μοιάζει. Πόσο πολύ σου μοιάζει. Και γενικότερα πόσες ομοιότητες έχουμε με τα βιβλία. Είναι επιβλητικά στην όψη κι εκπέμπουν μυστήριο. Μαθαίνεις λίγες λέξεις γι' αυτά κι...
Δεκαπενταύγουστο στο κέντρο γυρνούσα σαν τον Τσίου καταλήγοντας για μπύρες στη Βαλτετσίου άλλο ένα καλοκαίρι ξεχασμένος στην πρωτεύουσα εγώ, η Ακρόπολη και οι κατσαρίδες στο διαμέρισμα Σεπτέμβριο βγήκα σε άδεια καλοκαιρινή δεν ξαναματαένιωσα τέτοια ηδονή...
Έξω έχει αέρα και οι τέντες τριζουν σαν κόκαλα Μέσα σκέψεις με χτυπάν σαν χουλιγκανς με ρόπαλα Κι ο εγκέφαλός μου έχει πήξει σαν αφρόγαλα Δεν κάνω κάτι σωστά επειδή το σπίτι μου είναι ζεστό Κάνω κάτι λάθος γιατί νιώθω κρύος σαν παγωτό Όλα αυτά λες και ζω...
Βαρύ το χώμα Ο ασ(φυκ)τικός ρεαλισμός που δημιουργεί τη (φαντ)αστική παρακμή έχει ως αποτέλεσμα την ψυχοκοινωνική α(χα)ριστεία. Πρελούδιο Το Ελληνικό Όνειρο Νεκρόπολη Αφυδατωμένοι Οι πενιές της Αλεξάνδρας Αγχόνη Μαλχόλαντ 7 Τεχνολογία: Ωδή στην τραγωδία...
Εκκρεμής φιγούρα ταλαντώνεται στα ακροδάχτυλα του Φόβου. Αυτός. Ένας θεός κουρελοκατασκευή. Φτιαγμένος απ’ τα χειρότερα υλικά του υποσυνείδητού της. Σεναριογράφος άριστος και σκηνογράφος πρώτος. Μα πάνω απ’ όλα, ηθοποιός. Κοιτάξτε τι καλά που την χορεύει! Κοιτάξτε τι...
Και είναι φορές που επιστρέφω, και η μοναξιά μου είναι τόσο μεγάλη που σχεδόν με κάνει να ασφυκτιώ Αλλά αυτό είναι το αίσθημα που ερωτεύτηκα και συνεχώς αναζητώ Ας μην χαραμίσω άλλη μια μοναξιά για να ξεχαστώ Ας μην αντισταθώ και στην αγκαλιά της...
Ακόμα κι όταν πηγαίνεις διακοπές για κάποιες μέρες, αποχαιρετάς τους ανθρώπους σου με ένα μικρό σφίξιμο. Πάντα νιώθεις ένα μικρό πόνο, όταν αφήνεις το σπίτι σου. Όταν μετακομίζεις σε μια, κοντινή, έστω, πόλη ο αποχαιρετισμός είναι πιο δύσκολος. Η μάνα σου σού...
Στεριές θαμμένες μας κυνηγάν Μόνο στους χάρτες και στης γέφυρας τις οθόνες Συχνά τα νέα μας τα φέρνουν πουλιά Που σπάν άφοβα του ορίζοντα τους κανόνες Οι λαμαρίνες καίνε από τον ήλιο και τα γκάζια Και το κεφάλι σου δεν στρεφεις πότε στην πλώρη Σε κυνηγάν...
Τόπος στεγνός σαν τους κάβους που βιράρανε σε κάποιο ρυμουλκό της Σενεγάλης Ή ανυπόφορος όπως το θεϊικό, που έτρεχε στο deck και στα αμπάρια του λιονταριού, ένα καλοκαιρινό μήνα του ‘21 κάπου στην Γουινέα Μισές ήταν οι μέρες που γνώρισα πρώτη φορά τη φτώχεια στη γη...
Παρατηρούσα τις προάλλες το αγαπημένο μου βιβλίο και συνειδητοποίησα πόσο πολύ μου μοιάζει. Πόσο πολύ σου μοιάζει. Και γενικότερα πόσες ομοιότητες έχουμε με τα βιβλία. Είναι επιβλητικά στην όψη κι εκπέμπουν μυστήριο. Μαθαίνεις λίγες λέξεις γι' αυτά κι...
Δεκαπενταύγουστο στο κέντρο γυρνούσα σαν τον Τσίου καταλήγοντας για μπύρες στη Βαλτετσίου άλλο ένα καλοκαίρι ξεχασμένος στην πρωτεύουσα εγώ, η Ακρόπολη και οι κατσαρίδες στο διαμέρισμα Σεπτέμβριο βγήκα σε άδεια καλοκαιρινή δεν ξαναματαένιωσα τέτοια ηδονή...
Με την εγγραφή σου στη λίστα θα μαθαίνεις πρώτος τα νέα μας.