Εκκρεμής φιγούρα ταλαντώνεται στα ακροδάχτυλα του Φόβου. Αυτός. Ένας θεός κουρελοκατασκευή. Φτιαγμένος απ’ τα χειρότερα υλικά του υποσυνείδητού της. Σεναριογράφος άριστος και σκηνογράφος πρώτος. Μα πάνω απ’ όλα, ηθοποιός. Κοιτάξτε τι καλά που την χορεύει! Κοιτάξτε τι...
Από τους πρώτους μου στίχους στη σοφίτα του πατρικού μου μέχρι αυτούς που γράφω στο δικό μου σπίτι στο μπαλκόνι μου, το τραπέζι μου, την πολυθρόνα μου καπνίζοντας τα τσιγάρα μου με κατεβασμένη την τέντα μου ή χωμένος στα μαξιλάρια μου με κλειστές τις κουρτίνες μου...
Και είναι φορές που επιστρέφω, και η μοναξιά μου είναι τόσο μεγάλη που σχεδόν με κάνει να ασφυκτιώ Αλλά αυτό είναι το αίσθημα που ερωτεύτηκα και συνεχώς αναζητώ Ας μην χαραμίσω άλλη μια μοναξιά για να ξεχαστώ Ας μην αντισταθώ και στην αγκαλιά της...
Ακόμα κι όταν πηγαίνεις διακοπές για κάποιες μέρες, αποχαιρετάς τους ανθρώπους σου με ένα μικρό σφίξιμο. Πάντα νιώθεις ένα μικρό πόνο, όταν αφήνεις το σπίτι σου. Όταν μετακομίζεις σε μια, κοντινή, έστω, πόλη ο αποχαιρετισμός είναι πιο δύσκολος. Η μάνα σου σού...
Ζω σε ένα στενό μήκους 70 μέτρων. 106 βήματα. 7 πολυκατοικίες, 53 διαμερίσματα, περίπου 100 άνθρωποι. Εδώ κλάνει ο γείτονας και καταλαβαίνεις αν έφαγε ψητό ή λαδερό. Φτιάχνει καφέ και καταλαβαίνεις τι καφέ έφτιαξε και πόση ζάχαρη έβαλε. Βάζει ηλεκτρική σκούπα και...
Στεριές θαμμένες μας κυνηγάν Μόνο στους χάρτες και στης γέφυρας τις οθόνες Συχνά τα νέα μας τα φέρνουν πουλιά Που σπάν άφοβα του ορίζοντα τους κανόνες Οι λαμαρίνες καίνε από τον ήλιο και τα γκάζια Και το κεφάλι σου δεν στρεφεις πότε στην πλώρη Σε κυνηγάν...
Τέλος πάντων πια αναγνωρίζω τι εποχή έχουμε από το συναίσθημα που πλανάται στον αέρα και τους πόνους στα μυοσκελετικά. Φθινόπωρο η εποχή που τα όνειρα κόβονται σαν χιαστοί, χειμώνα η εποχή που τα σώματα τρέμουν όπως τα ψάρια στην ακτή, μόνο για το καλοκαίρι δεν έχω να...
Τόπος στεγνός σαν τους κάβους που βιράρανε σε κάποιο ρυμουλκό της Σενεγάλης Ή ανυπόφορος όπως το θεϊικό, που έτρεχε στο deck και στα αμπάρια του λιονταριού, ένα καλοκαιρινό μήνα του ‘21 κάπου στην Γουινέα Μισές ήταν οι μέρες που γνώρισα πρώτη φορά τη φτώχεια στη γη...
Παρατηρούσα τις προάλλες το αγαπημένο μου βιβλίο και συνειδητοποίησα πόσο πολύ μου μοιάζει. Πόσο πολύ σου μοιάζει. Και γενικότερα πόσες ομοιότητες έχουμε με τα βιβλία. Είναι επιβλητικά στην όψη κι εκπέμπουν μυστήριο. Μαθαίνεις λίγες λέξεις γι' αυτά κι...
Εκκρεμής φιγούρα ταλαντώνεται στα ακροδάχτυλα του Φόβου. Αυτός. Ένας θεός κουρελοκατασκευή. Φτιαγμένος απ’ τα χειρότερα υλικά του υποσυνείδητού της. Σεναριογράφος άριστος και σκηνογράφος πρώτος. Μα πάνω απ’ όλα, ηθοποιός. Κοιτάξτε τι καλά που την χορεύει! Κοιτάξτε τι...
Από τους πρώτους μου στίχους στη σοφίτα του πατρικού μου μέχρι αυτούς που γράφω στο δικό μου σπίτι στο μπαλκόνι μου, το τραπέζι μου, την πολυθρόνα μου καπνίζοντας τα τσιγάρα μου με κατεβασμένη την τέντα μου ή χωμένος στα μαξιλάρια μου με κλειστές τις κουρτίνες μου...
Και είναι φορές που επιστρέφω, και η μοναξιά μου είναι τόσο μεγάλη που σχεδόν με κάνει να ασφυκτιώ Αλλά αυτό είναι το αίσθημα που ερωτεύτηκα και συνεχώς αναζητώ Ας μην χαραμίσω άλλη μια μοναξιά για να ξεχαστώ Ας μην αντισταθώ και στην αγκαλιά της...
Ακόμα κι όταν πηγαίνεις διακοπές για κάποιες μέρες, αποχαιρετάς τους ανθρώπους σου με ένα μικρό σφίξιμο. Πάντα νιώθεις ένα μικρό πόνο, όταν αφήνεις το σπίτι σου. Όταν μετακομίζεις σε μια, κοντινή, έστω, πόλη ο αποχαιρετισμός είναι πιο δύσκολος. Η μάνα σου σού...
Ζω σε ένα στενό μήκους 70 μέτρων. 106 βήματα. 7 πολυκατοικίες, 53 διαμερίσματα, περίπου 100 άνθρωποι. Εδώ κλάνει ο γείτονας και καταλαβαίνεις αν έφαγε ψητό ή λαδερό. Φτιάχνει καφέ και καταλαβαίνεις τι καφέ έφτιαξε και πόση ζάχαρη έβαλε. Βάζει ηλεκτρική σκούπα και...
Στεριές θαμμένες μας κυνηγάν Μόνο στους χάρτες και στης γέφυρας τις οθόνες Συχνά τα νέα μας τα φέρνουν πουλιά Που σπάν άφοβα του ορίζοντα τους κανόνες Οι λαμαρίνες καίνε από τον ήλιο και τα γκάζια Και το κεφάλι σου δεν στρεφεις πότε στην πλώρη Σε κυνηγάν...
Τέλος πάντων πια αναγνωρίζω τι εποχή έχουμε από το συναίσθημα που πλανάται στον αέρα και τους πόνους στα μυοσκελετικά. Φθινόπωρο η εποχή που τα όνειρα κόβονται σαν χιαστοί, χειμώνα η εποχή που τα σώματα τρέμουν όπως τα ψάρια στην ακτή, μόνο για το καλοκαίρι δεν έχω να...
Τόπος στεγνός σαν τους κάβους που βιράρανε σε κάποιο ρυμουλκό της Σενεγάλης Ή ανυπόφορος όπως το θεϊικό, που έτρεχε στο deck και στα αμπάρια του λιονταριού, ένα καλοκαιρινό μήνα του ‘21 κάπου στην Γουινέα Μισές ήταν οι μέρες που γνώρισα πρώτη φορά τη φτώχεια στη γη...
Με την εγγραφή σου στη λίστα θα μαθαίνεις πρώτος τα νέα μας.