Μου λες ότι το "αύριο" είναι για λίγους μόνο, Πολύ μακριά από εκεί που είσαι. Στο νου την ιδέα σού κλειδώνω και τα μάτια κλείσε. Στο δρόμο προς το άπιαστο Αυτό που εσύ νομίζεις, Είναι αδιάψευστο, στη σκέψη πως δακρύζεις. Φοβάσαι, αγωνιάς Και δεν αντέχεις, Ο Ήλιος...

Όλη μου η περιουσία κάτι χιλιοφορεμένες λέξεις που όλο τις έδινα και όλο μου τις επέστρεφαν χωρίς δεύτερο βλέμμα. Τι να φοβάμαι λοιπόν; Δεν έχω τίποτα να χάσω. Τόσα χρόνια προσπαθώντας να γράψω ένα ποίημα για σένα ξέχασα το όνομά μου. Άχρηστες οι λέξεις, άχρηστα και...

(Καλό ταξίδι Οδυσσέα, δεν θα θαλασσοπνιγώ μαζί σου)   Κυνηγημένος από τους δρόμους που μασκαρεύονταν οικείοι, ρανίδα τη ρανίδα μαζεύω το κουράγιο μου. Εγκαταλείπω τον γνώριμο ουρανό. Παραιτούμαι από τις γενέτειρες θυσίες. Και ας με κατατρέχει η αιώνια κατάρα μια...

Σκοτάδι παντού Και εγώ τα μάτια μου κλείνω Ανώφελο δεν είναι; Αφού δε μπορώ να σε αντικρίσω Μόνο με τα μάτια της ψυχής καταφέρνω να δω καθαρά Εκεί που η όρασή μου θολώνει Σε αγγίζω και το χάδι μου ηλεκτρισμένο απ’ την υπόστασή σου, Στέκει μετέωρο για την απάντησή σου...

Μα πώς αντέχεις να το λες; Άνθρωπος! Βαριά λέξη για σένα. Διόλου δεν σου ταιριάζει! Καλύτερα να μην τη ξεστομίζεις. Είναι ντροπή για κάποιον σαν εσένα. Δε διαθέτεις τα ψυχικά χαρακτηριστικά που απαιτούνται για να γίνεις αποδεκτός από την «ανθρώπινη» κοινωνία μας....

‘’Είναι γαλήνια εδώ. Δώσ’ μου το χέρι σου και κλείσε τα μάτια σου. Έτσι κι αλλιώς έχει σκοτάδι. Θα σου δώσω τα μάτια της ψυχής μου να δεις πιο καθαρά. Από κάπου ξεπροβάλλει ένα φως παράξενο. Άνθρωποι φωτεινοί σαν σπίρτα αναμμένα. Άνθρωποι δίχως σκιές σαν αχτίδες...

Παγιδευμένη μέσα σε ένα κουβάρι ασφυκτιώ...δε μπορώ να κουνηθώ! Χρυσαλλίδες φυτρώνουν γύρω μου και κάτι νιώθω να μου σκίζει τη σάρκα.   Το όνομά μου είναι Ψυχή* και πρέπει να αναπνεύσω ξανά ακόμη κι αν χρειαστεί να ξαναγεννηθώ μέσα απ'τις κλωστές που με...

Κάθομαι στην αυλή και παρατηρώ τα πανύψηλα πράσινα κλωνάρια των λουλουδιών που καλύπτουν με το σώμα τους τους τοίχους του σπιτιού. Καταβροχθίζουν με τα χρώματά τους τα τραπεζάκια που βρίσκονται έξω και κοσμούν τις καρέκλες με το δικό τους μοναδικό γούστο. Τα κάγκελα...

Και ήταν καλοκαίρι. Και ο ήλιος έλαμπε σαν μαργαριτάρι πάνω σε θαλάσσιο πέπλο. Και ήταν στην Ελλάδα, όχι σε κάποια «τριτοκοσμική» χώρα. Και ήταν σε νησί, εκεί που ξεκινούν οι πιο όμορφες ιστορίες. Μα αυτή η ιστορία ήταν τραγωδία.   Και ήταν εποχή για διακοπές,...

Μου λες ότι το "αύριο" είναι για λίγους μόνο, Πολύ μακριά από εκεί που είσαι. Στο νου την ιδέα σού κλειδώνω και τα μάτια κλείσε. Στο δρόμο προς το άπιαστο Αυτό που εσύ νομίζεις, Είναι αδιάψευστο, στη σκέψη πως δακρύζεις. Φοβάσαι, αγωνιάς Και δεν αντέχεις, Ο Ήλιος...

Όλη μου η περιουσία κάτι χιλιοφορεμένες λέξεις που όλο τις έδινα και όλο μου τις επέστρεφαν χωρίς δεύτερο βλέμμα. Τι να φοβάμαι λοιπόν; Δεν έχω τίποτα να χάσω. Τόσα χρόνια προσπαθώντας να γράψω ένα ποίημα για σένα ξέχασα το όνομά μου. Άχρηστες οι λέξεις, άχρηστα και...

(Καλό ταξίδι Οδυσσέα, δεν θα θαλασσοπνιγώ μαζί σου)   Κυνηγημένος από τους δρόμους που μασκαρεύονταν οικείοι, ρανίδα τη ρανίδα μαζεύω το κουράγιο μου. Εγκαταλείπω τον γνώριμο ουρανό. Παραιτούμαι από τις γενέτειρες θυσίες. Και ας με κατατρέχει η αιώνια κατάρα μια...

Σκοτάδι παντού Και εγώ τα μάτια μου κλείνω Ανώφελο δεν είναι; Αφού δε μπορώ να σε αντικρίσω Μόνο με τα μάτια της ψυχής καταφέρνω να δω καθαρά Εκεί που η όρασή μου θολώνει Σε αγγίζω και το χάδι μου ηλεκτρισμένο απ’ την υπόστασή σου, Στέκει μετέωρο για την απάντησή σου...