Σκοτάδι παντού
Και εγώ τα μάτια μου κλείνω
Ανώφελο δεν είναι;
Αφού δε μπορώ να σε αντικρίσω
Μόνο με τα μάτια της ψυχής καταφέρνω να δω καθαρά
Εκεί που η όρασή μου θολώνει
Σε αγγίζω και το χάδι μου ηλεκτρισμένο απ’ την υπόστασή σου,
Στέκει μετέωρο για την απάντησή σου
Εσύ με νιώθεις και ανταποκρίνεσαι
Το άγγιγμά σου μοιάζει με το δικό μου
Και τα χέρια μας σμίγουνε
Τί να το κάνω πια το φως
Όταν το σκοτάδι ξυπνάει τις αισθήσεις;
Όλη μας η ζωή ένα σκότος
Απ’ την στιγμή που ερχόμαστε μέχρι να φύγουμε
Γιατί το ενδιάμεσο να είναι γεμάτο φως;
Ακόμα και μέσα στο χάος αυτό που επικρατεί εγώ θα σε βρίσκω…
Και τώρα
Και για πάντα
Και κάθε φορά που σκοτεινιάζει.
Το κορίτσι του Μάη όπως λένε και οι Olympians! Γεννημένη Μάιο μήνα του '98, δεν πρόλαβα καλά καλά να ζήσω στον 20ο αιώνα, πήρα εισιτήριο χωρίς επιστροφή για τον 21ο. Το πρώτο μου κλάμα ακούστηκε στη Θεσσαλονίκη, στην οποία και διανύω τα φοιτητικά μου χρόνια στην Φιλοσοφική Σχολή του Α.Π.Θ και πλέον είμαι ένα τσακ πριν από το πολυπόθητο πτυχίο μου. Όπως έλεγε και η πολυαγαπημένη Αλκυόνη Παπαδάκη είμαι και εγώ μια συναισθηματική ανόητη, μια μπερδεμένη αναποφάσιστη! Δηλώνω λάτρης της ζωής και των ανθρώπων που κάνουν τα πάντα για αυτήν! Συνήθως θα με βρεις σε ένα δικό μου χάος φτιαγμένο από βιβλία, ταινίες, χορό και μουσική!
0 Σχόλια