(Στην ψυχή δε θα βγει ουράνιο τόξο αν τα μάτια δε βγάλουν δάκρυα…)
(Point of view 1)
Σε βλέπω κάθε φορά που προσπαθείς να χαμογελάσεις, να προσποιηθείς πως όλα είναι καλά, πως είναι όλα όπως ήταν κάποτε.
Σε βλέπω που πας να κρύψεις εκείνο το δάκρυ που είναι έτοιμο να κυλήσει από την άκρη του ματιού σου, πως είσαι έτοιμος να ξεσπάσεις βουρκωμένος από τη στεναχώρια και πνιγμένος από την απελπισία.
Σε βλέπω όταν χάνεται το βλέμμα σου ξαφνικά και παγώνει… είναι κενό και στρέφεται προς τον ορίζοντα χωρίς να εστιάζει κάπου συγκεκριμένα.
Σε βλέπω όταν χάνεις για λίγο τον εαυτό σου και δεν είσαι εσύ.
Σε βλέπω μέσα από αυτό το «γκρι φίλτρο» που παρατηρείς και ‘συ τη ζωή.
Άραγε να είναι όλα τόσο μαύρα και μάταια;
Πώς να μοιάζουν στα δικά σου μάτια που είναι γεμάτα χρώμα, ζωντάνια και πάθος…
Βλέπω τη σκιά αυτή να σε ακολουθεί παντού όπου κι αν πας και να μη σε αφήνει λεπτό να χαρείς τις απλές στιγμές της ζωής.
Προσπαθεί να επισκιάσει κάθε τι καλό που υπάρχει στον κόσμο σου και σε πείθει πως όλα είναι σκοτεινά.
Μπορώ ακόμη να ακούσω και αυτή τη λεπτεπίλεπτη διαβολική φωνούλα που σε καλεί προς το μέρος της, ψιθυρίζοντας στο αφτί σου τα πιο παράξενα μακάβρια κουτσομπολιά.
Και εσύ την ακούς, την αφουγκράζεσαι και την πιστεύεις, νομίζοντας πως είναι αλάθητη.
Και αυτή η σειρήνα που παίρνει τη μορφή του μάταιου τούτου κόσμου σε καλεί κοντά της με δόλια μέσα.
Εσύ την ακολουθείς
Δέσμιος στις αλυσίδες που με το ζόρι σου έχουν βάλει
Και κάνεις όλα της τα χατίρια
Μπορώ και διακρίνω πλέον και τα δυο πρόσωπά σου
Αυτό που γνώρισα και είσαι εσύ
Και αυτό που μεταμφιέζεται σε αυτό το «μαύρο κουβάρι»
Φοράς τη μάσκα σου όπου πας…
Μα εγώ «σε βλέπω»
Βλέπω πως είσαι πραγματικά.
Σε νιώθω
Σε βιώνω
Το ζω μαζί σου και είμαι δίπλα σου κάθε λεπτό
Στέκομαι απέναντι σε αυτό το «τέρας» και προσπαθώ να σε κερδίσω πίσω.
Να σε πάρω μακριά του, ελπίζοντας πως κάποια μέρα θα αποτελεί παρελθόν.
Θα το νικήσουμε!
Θα το δεις.
Θα είναι κάτι προσωρινό.
Κάτι που ήρθε και θα φύγει.
Ίσως βέβαια να μη φεύγει όπως λένε, αλλά να μάθουμε να ζούμε με αυτό γιατί είναι μέρος μας.
Δεν είναι κάτι που πρέπει να φοβόμαστε.
Άρα ίσως μπορούμε να το τρομοκρατήσουμε εμείς και να μας αφήσει στην ησυχία μας.
Σιγά σιγά αυτό το γκρι φίλτρο θα αρχίζει να αλλάζει απόχρωση και να γίνεται ένα μουντό μπλε που στη συνέχεια θα ανοίγει και θα μεταμορφώνεται στο πιο όμορφο γαλάζιο χρώμα της θάλασσας και μετά αυτό θα γίνεται πράσινο, πορτοκαλί, κόκκινο, ροζ και θα εκρήγνυνται σε ένα πανέμορφο ιριδίζον ουράνιο τόξο.
Και τότε θα δεις ξανά τα χρώματα αυτού του κόσμου.
Θα βλέπεις ίσως σαν για πρώτη φορά μετά από καιρό, τον κόσμο ξανά από την αρχή.
Είναι δύσκολο, το ξέρω.
Μα ξέρω επίσης πως θα τα καταφέρεις, γιατί πιστεύω σε εσένα.
Εκεί έξω υπάρχουν πολλοί που περνάνε το ίδιο με εσένα.
Έτυχε να πέσει και σε αυτούς μια «κατάμαυρη κουρτίνα» στο φωτεινό παράθυρο της ζωής τους.
Υπάρχουν και αυτοί που γλίτωσαν και κατάφεραν να αποτινάξουν από πάνω τους το «σκούρο πέπλο» και πήραν πίσω τον εαυτό τους και τη ζωή τους.
(Point of view 2)
Οι άνθρωποι μου έχουν δώσει πολλά παρατσούκλια
Μα το όνομά μου είναι Κατάθλιψη
Ξέρω πως ακούγεται ίσως κάπως τρομακτικό
Γι’ αυτό εσύ μπορείς να με φωνάζεις απλώς «Κούραση»
Γιατί αυτό είμαι πρακτικά.
Μια συνεχής μελαγχολία που για να γιατρευτεί χρειάζεται ένα μικρό διάλειμμα από το βάρος που κουβαλάς στη ζωή σου μια δεδομένη χρονική στιγμή
Οι άλλοι γύρω σου σε κοιτάνε περίεργα και ίσως να σε κρίνουν και να σε σχολιάζουν χωρίς οι ίδιοι να ξέρουν τι σημαίνει αυτό
Πάντα έτσι συνέβαινε με τις ψυχικές ασθένειες
Ω συγγνώμη! Να το πάλι…σε τρόμαξα με αυτές τις δυο λεξούλες.
Μα γιατί οι άνθρωποι φοβούνται αυτή τη φράση τόσο πολύ;
Τι είναι αυτό που τους τρομοκρατεί τόσο και αμέσως ό,τι δε γνωρίζουν το βάζουνε ταμπέλα και έπειτα το περιφρονούν;
Μα συγγνώμη αλλά και ‘γω τη δουλειά μου κάνω και δεν μου αρέσει να με κρίνει το είδος σου.
Τέλος πάντων, με συγχωρείς.
Έχει και η κυρία Κατάθλιψη τα νεύρα της
Τι έλεγα;
Α ναι!
Μη δίνεις σημασία στο στίγμα που με περιβάλλει, στην πραγματικότητα να χαίρεσαι που ήρθα απρόσκλητη μεν, δώρα φέρνοντας δε.
Διότι εγώ έρχομαι μονάχα σε ανθρώπους δυνατούς, σε αυτούς που αντέχει πολλά ακόμη η ψυχούλα τους.
Είσαι και εσύ ένας από αυτούς που στάθηκες πολύ καιρό δυνατός και δεν άντεξες άλλο και λύγισες.
Τώρα που το σκέφτομαι ίσως να μην είμαι και τόσο απρόσκλητη.
Εσύ με κάλεσες χωρίς να το γνωρίζεις.
Και εγώ είμαι εδώ για να σου υπενθυμίσω να βάζεις πάντα σε προτεραιότητα την ηρεμία και την υγεία σου.
Μπορεί τώρα να αναρωτιέσαι γιατί έπρεπε να συμβεί σε εσένα αυτό, αλλά όταν θα χαιρετηθούμε και φύγω από κοντά σου θα σου αφήσω σημαντικά μαθήματα ζωής, που υπό άλλες συνθήκες να μην είχες πάρει.
Το γνωρίζω πως η παρουσία μου δεν είναι ευχάριστη αλλά κάποτε θα καταλάβεις το λόγο της επίσκεψής μου και θα είσαι ευγνώμων που είδες τον κόσμο και από τη δική μου μεριά
Θα εκτιμήσεις τα απλά και όμορφα πράγματα της ζωής και θα ξεδιαλύνεις πολλά μπερδεμένα «κουβάρια»
Δεν είμαι τιμωρία, αλλά μια εξαιρετική ευκαιρία να ξαναγεννηθείς!
Μα μέχρι τότε πολύ φοβάμαι πως θα πρέπει να με υποστείς.
Και σου ζητώ προκαταβολικά συγγνώμη!
Ελπίζω να μη σε κουράσω παραπάνω από το φυσιολογικό και να ζητήσεις πολύτιμη βοήθεια από ανθρώπους δικούς σου αγαπημένους, μα και ειδικούς που εξειδικεύονται στην περίπτωσή μου
Εξάλλου και ‘γω δε διαφέρω τόσο από μια ασθένεια σωματική.
Όπως πηγαίνεις σε γιατρό για να σε θεραπεύσει έτσι και στη δική μου περίσταση δε διαφέρει η αναζήτηση βοήθειας.
Μα σαν ακούω κάποιον να με φωνάζει τώρα
Πολύ φοβάμαι πως πρέπει να φύγω, αλλά εμείς οι δυο σίγουρα θα ξανασυναντηθούμε!
(Point of view 1)
Από εκεί είναι η έξοδος κυρία Κατάθλιψη!
Μπορείτε να αποχωρήσετε.
Σας ευχαριστούμε για τις υπηρεσίες σας και τις συμβουλές σας, μα δε σας χρειαζόμαστε πλέον.
Χωρίς παρεξήγηση ευχόμαστε να μη μας επισκεφθείτε ξανά.
Καλό σας ταξίδι!
Για τις ψυχές που αγωνίζονται…
Δεν είστε οι μόνοι!
Δεν είστε μόνοι!
Το κορίτσι του Μάη όπως λένε και οι Olympians! Γεννημένη Μάιο μήνα του '98, δεν πρόλαβα καλά καλά να ζήσω στον 20ο αιώνα, πήρα εισιτήριο χωρίς επιστροφή για τον 21ο. Το πρώτο μου κλάμα ακούστηκε στη Θεσσαλονίκη, στην οποία και διανύω τα φοιτητικά μου χρόνια στην Φιλοσοφική Σχολή του Α.Π.Θ και πλέον είμαι ένα τσακ πριν από το πολυπόθητο πτυχίο μου. Όπως έλεγε και η πολυαγαπημένη Αλκυόνη Παπαδάκη είμαι και εγώ μια συναισθηματική ανόητη, μια μπερδεμένη αναποφάσιστη! Δηλώνω λάτρης της ζωής και των ανθρώπων που κάνουν τα πάντα για αυτήν! Συνήθως θα με βρεις σε ένα δικό μου χάος φτιαγμένο από βιβλία, ταινίες, χορό και μουσική!
0 Σχόλια