Παρατηρούσα τις προάλλες το αγαπημένο μου βιβλίο και συνειδητοποίησα πόσο πολύ μου μοιάζει.
Πόσο πολύ σου μοιάζει.
Και γενικότερα πόσες ομοιότητες έχουμε με τα βιβλία.
Είναι επιβλητικά στην όψη κι εκπέμπουν μυστήριο.
Μαθαίνεις λίγες λέξεις γι’ αυτά κι αποφασίζεις εάν θέλεις να τα διαβάσεις ή όχι.
Σε προϊδεάζουν από τον τίτλο για το περιεχόμενό τους και μόνον εφόσον τα επιλέξεις, σου ανοίγονται.
Σου αποκαλύπτουν τον εσωτερικό τους κόσμο μέσα από χιλιάδες λέξεις και προτάσεις, στοιβαγμένες αρμονικά μεταξύ τους.
Ή και μη αρμονικά.
Σάμπως οι άνθρωποι διακατέχονται μόνο από αρμονικά συναισθήματα;
Δίχως συγκρούσεις και δυσαρμονίες;
Κάποια είναι πολύχρωμα σαν τουλίπες σε ανοιξιάτικο λιβάδι.
Ενώ άλλα σκουρόχρωμα κι άτονα, σαν ξεραμένο κάρβουνο στο τζάκι.
Έτσι δε γίνεται και με τα συναισθήματα;
Όσο περισσότερο ξεφυλλίζεις ένα βιβλίο, ανακαλύπτεις πράγματα γι’ αυτό.
Αναθεωρείς πρωταρχικές εντυπώσεις κι εμπλουτίζεις τη συνολική σου εικόνα.
Το ίδιο συμβαίνει και με τους ανθρώπους.
Όσο περισσότερο τους γνωρίζεις, τόσο καλύτερα τους μαθαίνεις.
Όλες τις σελίδες τους, γραμμή προς γραμμή.
Κι έπειτα, αφού το ολοκληρώσεις, κάνεις τον απολογισμό σου.
Σκέφτεσαι να το κρύψεις στο συρτάρι σου ή να το τοποθετήσεις σε κεντρική θέση της βιβλιοθήκης.
Να το χαρίσεις σε κάποιον άλλο ή να το κρατήσεις για σένα.
Άραγε θα το ξαναδιάβαζες;
Όποια επιλογή κι αν κάνεις πάντως, θα οδηγηθείς σε διαφορετικό αποτέλεσμα.
Όπως ακριβώς συμβαίνει και με τις σελίδες των βιβλίων.
Και ξέρεις έτσι;
Δεν μπορείς να μάθεις τη συνέχεια, εάν μείνεις στα μισά του βιβλίου.
ΥΣ: Την επόμενη φορά μην μου μιλήσεις για σένα.
Άσε με να σε διαβάσω.
Άλλωστε βιβλία δεν είμαστε όλοι;”
Wake me up when September ends! Έτσι με ξύπνησαν κι εμένα από την κοιλιά της μαμάς μου τέλη Σεπτέμβρη του '98. Ήταν βράδυ, όμως τα μαγευτικά φώτα της Θεσσαλονίκης ήταν αρκετά να αποκαλύψουν την εμφάνισή μου στο ουράνιο σώμα που ονομάζεται Γη. Αγαπώ την ροκ μουσική, τα ταξίδια, το διάβασμα ή καλύτερα τον συνδυασμό τους! Είμαι μια υπερευαίσθητη εσωστρεφής με καρδιά μικρού παιδιού που θα προσπαθήσει να σε κάνει να χαμογελάσεις. Αγαπώ την ζωή, την δημιουργικότητα και τους φωτεινούς ανθρώπους. Πτυχιούχος της Φιλοσοφικής Σχολής του ΑΠΘ, πάντα αναζητούσα κάτι που θα έδινε καθολικότητα στο συγκεκριμένο μου. Πώς θα με χαρακτήριζα με μία φράση; Παράξενη σαν déjà vu!
0 Σχόλια