Ξύπνησα, δεν γνωρίζω το μέρος που βρίσκομαι, δεν μου είναι τίποτα γνώριμο. Ακούγονται βηματισμοί, κάποιος μιλάει ή μάλλον κάποια:
“Μαμά ξύπνησες;”
και περιμένει απάντηση. Μα ποια είναι η κοπέλα, δεν την ξέρω. Με αποκαλεί μαμά! Άραγε είναι στα καλά της;
Εγώ δεν είμαι παντρεμένη μα ούτε είμαι δεσμευμένη, οπότε είναι αδύνατον να έχω παιδιά!
Μάλλον είναι ορφανή για αυτό με αποκαλεί μητέρα, ας μην της πω τίποτε…
“Ναι παιδί μου, με ξημέρωσε και σήμερα ο Κύριος”.
Προσπαθεί να με βοηθήσει να σηκωθώ, καλή φαίνεται, αλλά μπορώ και μονάχη μου! Δεν είμαι και κάνα βρέφος, αλλά ας μη της πω κάτι και την στεναχωρήσω…
Έχει έτοιμο πρωινό και μάλιστα νόστιμο, πρέπει να είναι ωραία νοικοκυρά, για αυτό το σπίτι της το έχει καθαρό και συντηρημένο! Άραγε το δικό μου σπίτι είναι καθαρό; Τα λουλούδια θα έχουν μαραθεί, αφού δεν είμαι εκεί για να τα ποτίζω…
Θέλω να φύγω από εδώ, θέλω να πάω σπίτι μου! Μονάχα εκεί αναπνέω, εκεί ζω. Εδώ μου είναι όλα άγνωστα. Μένω σε ένα σπίτι, δεν λέω ωραίο φαίνεται και η κοπέλα καλή, μα δεν είναι το δικό μου! Θα την ρωτήσω μήπως ξέρει την οδό του σπιτιού μου…
“Συγνώμη, μπορώ να σου κάνω μια ερώτηση;”
είπα με δισταγμό και εκείνη μου απάντησε:
“Φυσικά, όσες ερωτήσεις θέλεις μαμά”.
“Μήπως γνωρίζεις την οδό Σωκράτους 42Α Αμπελοκήπων;”
Τότε χαμήλωσε το βλέμμα της για λίγο σαν να δίσταζε να μου απαντήσει, την ξανά ρώτησα μήπως δεν κατάλαβε καλά και τότε σήκωσε το βλέμμα της με ένα δάκρυ στο δεξί της μάγουλο να τρέχει και μου απαντά με ένα δειλό χαμόγελο:
“Αυτό το σπίτι είναι, έλα μαζί μου”.
Με πιάνει αγκαζέ και πηγαίνουμε προς τη βεράντα και μου δείχνει την οδό και τον αριθμό, πράγματι έχει δίκιο, Σωκράτους 42Α Αμπελοκήπων, αλλά δεν είναι το σπίτι μου…
Η παραπάνω ιστορία αφορά μια ηλικιωμένη γυναίκα, η οποία έχει άνοια. Όπως διαβάσαμε η ηλικιωμένη γυναίκα δεν αναγνωρίζει την κόρη της αλλά ούτε τη μόνιμη κατοικία της.
Από προσωπική εμπειρία είναι πολύ στενάχωρο και δύσκολο να διαχειριστεί κάποιος έναν άνθρωπο με άνοια, πόσο μάλλον όταν είναι ένα αγαπημένο του πρόσωπο. Στη δική μου περίπτωση η γιαγιά μου έχει άνοια. Πότε με θυμάται πότε δυσκολεύεται να με θυμηθεί, αλλά προσπαθώ να μην τη φέρω σε δύσκολη θέση και να μην την πιέσω. Δεν ξέρω πώς αισθάνεται ή τι σκέφτεται αλλά είμαι σίγουρη ότι αν την κάνω να αισθανθεί ότι δε θυμάται, ή οτιδήποτε άλλο που μπορεί να τη φέρει σε δύσκολη θέση αυτό θα είναι πολύ άσχημο και δε θέλω με τίποτα να συμβεί…
Εάν έχετε στο οικογενειακό-φιλικό περιβάλλον σας ανθρώπους με άνοια ή κάτι παρεμφερές, να τους φροντίζετε και να έχετε υπομονή. Καταλαβαίνω τη δυσκολία, δεν είναι καθόλου εύκολο, αλλά μην ξεχνάτε ούτε για εκείνους είναι. Κι εγώ δυσκολεύομαι αλλά ξέρετε κάτι;
Όταν γυρνάω και της λέω “Γιαγιούλι μου σε αγαπώ!”, εκείνη πάντα μου απαντά “Κι εγώ σε αγαπώ πολύ!”. Αυτή η απάντηση είναι η δύναμη μου.
Φοιτήτρια του τμήματος Δασολογίας Επιστημών Ξύλου & Σχεδιασμού στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας. Μου αρέσουν τα ταξίδια, τα ζώα και ο χορός. Γενικά, δεν ψάχνω τα πολλά, αλλά τα λίγα, αυτά τα "λίγα ασήμαντα μικρά" αγαθά που κάνουν τη ζωή τόσο συναρπαστική και τόσο ενδιαφέρουσα. Όπως ένα καλό φαγητό, μια βόλτα δίπλα στη θάλασσα με λίγους και καλούς φίλους και ένα τζιν τόνικ με αγγούρι φυσικά.
Η ιδανική ζωή θα έλεγε κανείς ή μήπως όχι;
0 Σχόλια