Φτάνουμε αισίως (;) στα μισά του 2020. Φοβάμαι τη στιγμή που θα χρειαστεί η ανθρωπότητα να κάνει τον συνήθη απολογισμό της, στο τέλος της χρονιάς.
Υπάρχει κάποιος που δεν τρομάζει; Όταν καθημερινά αισθάνεται πως είναι περικυκλωμένος γύρω από ειδήσεις μακάβριες, που μοιάζουν να έχουν φορέσει την ζώνη του Floyd (του μποξέρ Mayweather, υπό τη μορφή του George) όσο αυτές τον γρονθοκοπούν ασταμάτητα και αλύπητα ;
“Προχθές βίασαν την καημένη την Ε”, “Χθες επιτέθηκαν σε μια όμορφη κοπέλα με βιτριόλι”, “Σήμερα δολοφονήθηκε ένας μαύρος από αστυνομικούς”. Αύριο;
Ακούγοντάς τα, βλέποντάς τα, βιώνοντάς τα, αδυνατώ να απαντήσω για ποια ανθρωπιά επιχειρώ να γράψω, για ποια ανθρωπιά πρόκειται να διαβάσεις.
Δε θα αναφερθώ σε αυτά καθαυτά τα ζητήματα. Γιατί δηλαδή ο/η δράστης έριξε βιτριόλι στο πρόσωπο μιας γυναίκας, ή γιατί (λευκοί) αστυνομικοί δολοφόνησαν έναν (μαύρο) πολίτη. Όλοι από αυτούς, και η μια και η άλλη πλευρά, και ο θύτης και το θύμα, τυπικά τουλάχιστον, είναι άνθρωποι. Όπως βέβαια, και οι θεατές. Συμπεριφέρεται όμως κανείς από αυτούς με ανθρωπιά;
Η άποψη “Ε δεν μπορεί, κάτι θα έκαναν κι εκείνοι. Η μία θα πήγε με παντρεμένο και ο άλλος θα πήγε να κλέψει” δεν ευσταθεί. Εδώ άλλοι κι άλλοι σκοτώνουν καθημερινά, αφήνουν ανθρώπους φτωχούς, ατάιστους και άνεργους, και όχι μόνο δεν ανοίγει ρουθούνι, αλλά ούτε θέμα συζήτησης. Αυτό είναι ένα από τα πλεονεκτήματα του να φορά κανείς κοστούμια, όμως αυτό είναι <<αλλουνού παπά ευαγγέλιο>>.
Η δράση φέρνει αντίδραση. Δεδομένο. Είναι πιθανό το ενδεχόμενο τα τωρινά θύματα, πριν γίνουν θύματα, να υπήρξαν προγενέστερα και αυτοί θύτες κάποιας άλλης μορφής. Όμως ο συλλογισμός αυτός σε καμμία περίπτωση των περιπτώσεων δε δίνει το δικαίωμα στους τωρινούς θύτες να πράξουν με τέτοιον απάνθρωπο τρόπο προς εκείνους, ακόμα και τον Νόμο να είχαν στο πλευρό τους.
Όχι όμως ότι οι θεατές φέρθηκαν διαφορετικά ή καλύτερα. Πείτε μου, ή βασικά γράψτε μου, είναι δυνατόν μπροστά στα μάτια σου να “γονατοπατούν” στον λαιμό έναν συνάνθρωπό σου, ο οποίος δεν προβάλλει την οποιαδήποτε αντίσταση, κι εσύ να κρίνεις πως η καλύτερη επιλογή είναι το να τραβήξεις video; Γράψτε μου, είναι δυνατόν σε όλα τα Μέσα να εμφανίζεται ο τίτλος “η όμορφη κοπέλα που δέχτηκε επίθεση με βιτριόλη” και από κάτω το πλήθος να μοιρολογεί; Ποια είναι η είδηση και για ποιον λόγο κλαίει τελικά ο κόσμος; Που μια κοπέλα δέχτηκε τέτοια άτιμη επίθεση, ή που αυτή η κοπέλα ήταν όμορφη; Ότι δηλαδή αν δεν ήταν όμορφη, δε θα στενοχωριούνταν, ή θα λυπούνταν λιγότερο; Οι θεατές είναι, ή μάλλον είμαστε εμμέσως, συνεργοί αυτών των εγκλημάτων.
Η λύση δεν είναι να αλλάξεις τη φωτογραφία προφίλ σου σε ένα μαύρο φόντο, γράφοντας από κάτω #blacklivesmatter. Αυτά είναι περισσότερο για το θεαθήναι. Ίσως δεν είναι ούτε να επιχειρήσεις να γράψεις ένα άρθρο σχετικό με αυτά. Η ανθρωπότητα “μπούχτισε” από άχρηστα επίθετα και στείρα λόγια. Μπούχτισε τόσο, που εδώ και καιρό έχει ατροφήσει. Η ανθρωπότητα λιμοκτονεί. Ας την ταΐσουμε, λοιπόν, με απλές και ανέξοδες για τον καθέναν, ”πράξεις”.
ΥΓ.1 Όταν γράφεις ένα ποίημα τα επίθετα είναι πολύ σημαντικά, καθώς εμπλουτίζουν την πρόταση με διάφορα νοήματα, συμβολισμούς και εικόνες : π.χ. ” ο μαύρος μα όμορφος ήλιος”. Αντίθετα, στο πλαίσιο της καθημερινότητας και συγκεκριμένα στο επίπεδο της ανθρωπότητας, το να χρησιμοποιείς – ακόμα και τα ίδια – επίθετα είναι ανούσιο, γιατί δείχνεις από τη μία πως ανήκεις στο ευρύτερο πλαίσιο της ανθρωπότητας, όμως από την άλλη πως υπάρχουν και κάποιοι με διαφορετικά χαρακτηριστικά και ιδιότητες από κάποιους άλλους, διαχωρίζοντας τους και προωθώντας τη σύγκριση μεταξύ τους π.χ. ”όμορφος”, ”άσχημος”, ”όμορφος”, ”λευκός”, ”μαύρος” κ.λπ. Αν δεν είναι για την ποίηση, ας πάψουμε να χρησιμοποιούμε επίθετα για να περιγράψουμε την ανθρωπότητα.
ΥΓ.2 Στο παρακάτω video απεικονίζεται η κόρη του George Floyd, Gianna, στους ώμους τού φίλου του πατέρα της, του άλλοτε NBAer Stephen Jackson, με υπερήφανο χαμόγελο να φωνάζει “ο μπαμπάκας μου άλλαξε τον κόσμο”.
Gianna Floyd, a GiGi, filha de #GeorgeFloyd.
— Vítor Magalhães (@valavitor) June 3, 2020
"Papai mudou o mundo".
?: Stephen Jackson pic.twitter.com/Hd6TpAlim1
Γεννημένος τη δεύτερη μέρα του δεύτερου μήνα της δεύτερης χιλιετίας, δρω περιέργως χωρίς δεύτερες σκέψεις. Προσπαθώ να δίνω σάρκα και οστά σε όσα ονειρεύομαι, σε όσα γράφω και σε όσα φωτογραφίζω.Εν δυνάμει φιλόλογος, εν ενεργεία ποδοσφαιριστής και σερβιτόρος. Αριστοτελικός, λάτρης των γατών και θαυμαστής της μικρής μου αδελφής.
0 Σχόλια