Ενώ το ζήτημα του εμβολιασμού, που τόσο έχει διχάσει την Κυβέρνηση και την αντιπολίτευση, είναι ακόμα ανοιχτό, και ενώ στις 11/1 άνοιξαν πάλι τα σχολεία μετά από δύο μήνες παρ΄ όλους τους σοβαρούς προβληματισμούς της αντιπολίτευσης, η εικόνα στην Τριτοβάθμια εκπαίδευση είναι πολύ πιο καθαρή. Η υπουργός Παιδείας με την πλήρη στήριξη της Κυβέρνησης προσπαθεί να περάσει μια σειρά από νόμους που θα αλλάξουν, κατά τη γνώμη μου, άρδην την μορφή του πανεπιστημιακού χώρου.
Συγκεκριμένα, τις ημέρες των Χριστουγέννων η Κα Κεραμέως επανέφερε το ζήτημα της βάσης εισαγωγής και μίλησε για το όριο φοίτησης (ν+2). Επίσης επανέφερε το ζήτημα της Πανεπιστημιακής αστυνομίας. Στο αποκορύφωμα, με την έλευση της νέας χρονιάς έρχεται στο τραπέζι ψήφιση Πειθαρχικού δικαίου στα ΑΕΙ.
Σε ένα μόνο ζήτημα θα σταθώ που είναι ο λόγος που γράφω αυτό το άρθρο: Τι θα γίνει άμα ψηφιστεί η βάση εισαγωγής;
Τι θα γίνει αν κάθε χρόνο, δεδομένου ότι η κοινωνία μας πάσχει από όλες τις μεριές, όλο και λιγότερα παιδιά έχουν πρόσβαση στην δημόσια Τριτοβάθμια εκπαίδευση;
Πώς θα ανταπεξέρχονται τα νοικοκυριά που ακόμα δεν έχουν συνέλθει από την κρίση του 2010, όταν θα αναγκάζονται να ξοδεύουν όλο και περισσότερα λεφτά για να «εξασφαλίσουν» μια θέση στην δημόσια εκπαίδευση, όταν το κράτος έχει στραμμένο το βλέμμα του αλλού;
Οπότε θα το πάρω από την αρχή δείχνοντάς σας έναν συλλογισμό που ανήκει σε έναν απλό πολίτη της Ελλάδος:
Δεδομένων των υψηλών απαιτήσεων, και δεδομένου του ανεπαρκούς συστήματος δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης τα νοικοκυριά θα αναγκάζονται ακόμα περισσότερο να στραφούν στα φροντιστήρια ώστε τα παιδιά τους να φοιτήσουν στην τριτοβάθμια.
Όμως, πολλά παιδιά, που δεν αισθάνονται να έχουν τις δυνάμεις να ανταγωνιστούν θα στραφούν στην πιο εύκολη και δαπανηρή ταυτόχρονα λύση των ιδιωτικών σχολών. Ήδη αυτό συμβαίνει και τώρα, αλλά με το πρόσθετο μέτρο των βάσεων εισαγωγής ο αριθμός θα αυξηθεί δραματικά.
Επομένως, δημιουργούνται τρεις τύποι φοιτητών, αυτοί που σπουδάζουν στη δημόσια εκπαίδευση, αυτοί που σπουδάζουν στην ιδιωτική και αυτοί που εργάζονται χωρίς να σπουδάσουν για να βγάλουν τα προς το ζην. Είναι έκδηλη εδώ η ταξική διαφοροποίηση.
Προχωρώντας, τα παιδιά που στερούνται των απαραίτητων οικονομικών μέσων πιθανότατα θα στραφούν είτε στα χειρωνακτικά ανειδίκευτα επαγγέλματα είτε, στην ακρότατη κατάσταση, στο έγκλημα. Σε κάθε περίπτωση, ο ταξικός πόλος διευρύνεται και η κοινωνία βγαίνει συνολικά χαμένη.
Από την άλλη πλευρά, τα παιδιά που θα συνεχίσουν τις σπουδές τους, εφόσον λάβουμε υπόψιν μας ότι έχουν καταβάλλει υπέρμετρες και παράλογες για την ηλικία τους προσπάθειες, θα αναγκαστούν και στην Τριτοβάθμια να καταβάλλουν ακόμα περισσότερες προσπάθειες ώστε να έχουν μια καλύτερη ευκαιρία για επαγγελματική αποκατάσταση.
Έτσι, και εδώ, ο οικονομικός παράγοντας λειτουργεί επιδερμικά ως σωτήρια λέμβος για τον μοχθούντα και ικανό, αλλά η πραγματικότητα είναι ότι ο ρυθμός εντατικοποίησης των σπουδών αυξάνεται, άρα ο φοιτητής δυσκολεύεται να βρει τα πατήματά του, και βιάζεται να εισέλθει στον επαγγελματικό χώρο.
Με άλλα λόγια, διαφαίνεται σε ποιο βαθμό όλη αυτή η κατάσταση αποκτηνώνει τον φοιτητή, τον μαθητή και από πόσο μικρή ηλικία τον αναγκάζει να επιλέξει μια πορεία όπου, σίγουρα η πνευματική ωρίμανση δεν είναι ο κύριος στόχος, αλλά η επιτυχής επαγγελματική αποκατάσταση.
Αυτές ήταν σύντομα οι απόψεις ενός ενδιαφερόμενου για το καλό του τόπου.
Αγαθοκλής Αθηναίου
0 Σχόλια