Μια από τις πολλές “αδικημένες” κοινωνικές τάξεις αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα είναι και αυτή των φοιτητών. Ίσως μάλιστα να είναι λίγο περισσότερο από κάποιες άλλες, γιατί τουλάχιστον για τις άλλες υπάρχει μια μέριμνα, ένα πλάνο, ένα σχέδιο. Ακόμα και αν αυτό όλο αλλάζει ή συνεχώς παρατείνεται. Αντίθετα, για την τριτοβάθμια δημόσια εκπαίδευση, δεν υπάρχει απολύτως κανένα.
Έχουν περάσει ίσα με 10 μήνες από την τελευταία φορά που τα δημόσια πανεπιστήμια λειτούργησαν κανονικά. Τα δημόσια, γιατί τα ιδιωτικά και τα κολέγια, ορισμένα τουλάχιστον, ξεκίνησαν το νέο ακαδημαϊκό έτος όπως είθισται στις προ κορωνοϊού εποχές, δηλαδή δια ζώσης. Από την ώρα που εξαπλώθηκε ο Covid-19 και στη χώρα μας, η μόνη οδηγία που δόθηκε και συνεχίζεται να δίνεται σε κάθε νέο διάγγελμα των αρμοδίων για τα -δημόσια, ξανά γράφω- πανεπιστημιακά ιδρύματα, είναι να συνεχιστούν τα μαθήματα με ηλεκτρονική μορφή. Τουτέστιν, από εκεί που οι διαλέξεις πραγματοποιούνταν με τη φυσική παρουσία των φοιτητών στα έδρανα, εγκαινιάστηκε ο θεσμός της τηλε-διάλεξης, από το σπίτι, κάτω από τα σκεπάσματα (για περισσότερες πληροφορίες, όπως κατά πόσο η διαδικασία στέφθηκε με επιτυχία, διάβασε το άρθρο του συναδέρφου μου Κωνσταντίνου Τσουρέλη). Ως ένα σημείο, προφανώς ήταν μια πολύ σωστή απόφαση, καθώς με την υγεία δεν παίζουμε. Μάλιστα, δεν μπορούμε να αγνοήσουμε και τα θετικά της κατάστασης, όπως περισσότερος “κερδισμένος” χρόνος που “χάνεις” στις μετακινήσεις σπίτι – σχολή και σχολή – σπίτι, λιγότερα έξοδα.
Από την άλλη, τα αρνητικά είναι περισσότερα, σημαντικότερα και τόσο αυτονόητα που δε χρειάζεται να καταγραφούν. Εξάλλου, θα απομακρυνόμουν από την ουσία που θέλω να προσδώσω στο άρθρο. Ωστόσο, το να πορεύεσαι εδώ και σχεδόν έναν χρόνο με τα ίδια σχέδια, τα οποία ήταν έκτακτα, και από τον Μάρτιο του 2020 να παραμένεις στάσιμος και κανείς να μη ξέρει μέχρι πότε, αυτό είναι ένα τεράστιο πρόβλημα το οποίο κάποια στιγμή πρέπει αν όχι να λυθεί, έστω να αρχίσει να διευθετείται.
Είναι κάπως οξύμωρο, σίγουρα πάντως άκαιρο, όταν οι δημόσιες σχολές είναι κλειστές εδώ και σχεδόν έναν χρόνο, να παίρνεις αποφάσεις μέσα σε μια νύχτα για αυτές σχετικές με την αστυνόμευση αυτών, τη μείωση των εισακτέων, το ανώτατο χρονικό όριο φοίτησης και την ελάχιστη βάση εισαγωγής. Είναι κάπως προβληματικό το γεγονός οι φοιτητές να ξεκινάνε την εξεταστική τους, ας πούμε στις 26 Γενάρη, και μέχρι τις 11 του μήνα, τελική ημερομηνία παραλαβής των ακαδημαϊκών συγγραμμάτων από τις εταιρείες ταχυμεταφοράς, να τους λείπουν ακόμη 3 βιβλία. Για μια υποτυπώδη οικονομική μέριμνα που καλό θα ήταν να λαμβάνουν όλοι, ιδιαίτερα σε περίοδο σαν αυτήν -εγκλεισμού-, ή τουλάχιστον όσοι βρίσκονται στον ελάχιστο χρόνο σπουδών τους, δε θα αναφερθώ καν, αφού οι δικαιούχοι των πενιχρών υποτροφιών είναι λίγοι, ενώ οι διαδικασίες αυτών τελούνται υπό άκρα μυστικότητα. Πόσο μάλλον που τα φοιτητικά ενοίκια “τρέχουν” από τον Μάρτιο του ’20 – επίσης φλέγον ζήτημα που επίσης δεν υπάρχει η παραμικρή πρόβλεψη.
Αυτό το άρθρο δεν προσεγγίζει τα γεγονότα με το σκεπτικό “πότε θα πάρουμε τις ζωές μας πίσω”. Ο συγγραφέας αυτού του άρθρου αναρωτιέται γιατί μέχρι να πάρουμε τις ζωές μας πίσω, πρέπει να περνάμε από τέτοιου είδους ψυχική ταλαιπωρία. Ο συγγραφέας αυτού του άρθρου φοβάται μη σε δύο χρόνια πάρει το πτυχίο του από το δημόσιο πανεπιστήμιο στο οποίο φοιτά, βγει στην αγορά εργασίας και του κουνήσουν το δάχτυλο λέγοντας “πέρασες τη μισή σου τριτοβάθμια θητεία πίσω από μια οθόνη με διαδικτυακά μαθήματα, πήρες πτυχίο και το θεωρείς ισάξιο με των υπολοίπων; Ούτε καν πρακτική δεν έκανες, πώς θες να σε πάρω εγώ; (Πώς να κάνει πρακτική, όταν 1 χρόνο τώρα είναι όλα δια νόμων κλειστά, και ό,τι είναι ανοιχτό υπολειτουργεί;)”.
Όχι κυρίες και κύριοι. Οι έγνοιες αυτής της γενιάς είναι περισσότερες και σίγουρα σημαντικότερες από το πότε θα ανοίξουν οι χώροι εστίασης και τα κέντρα διασκέδασης για να βγουν με τις παρέες τους να περάσουν καλά. Ποιος θα της δώσει τις απαντήσεις που ψάχνει; Ποιος θα της διασφαλίσει το μέλλον με πράξεις, και όχι με λόγια; Οι ανώτεροι ΕΙΝΑΙ ΥΠΟΧΡΕΩΜΕΝΟΙ να συμμεριστούν τις ανάγκες και αυτής της κοινωνικής ομάδας, γιατί πολύ απλά, αυτή είναι η ομάδα που θα παραλάβει θέλει – δε θέλει το μέλλον στα χέρια της. Το αύριο, το οποίο διαμορφώνεται από το σήμερα.
Αν κάποιος δεν μπορεί να εγγυηθεί μια αλλαγή προς το καλύτερο, τουλάχιστον ας εγγυηθεί πως τα πράγματα δε θα αλλάξουν προς το χειρότερο. Και τέλος, να τονιστεί πως μπροστά στην ψυχική κόπωση, η σωματική ξεκούραση είναι άχρηστη.
Γεννημένος τη δεύτερη μέρα του δεύτερου μήνα της δεύτερης χιλιετίας, δρω περιέργως χωρίς δεύτερες σκέψεις. Προσπαθώ να δίνω σάρκα και οστά σε όσα ονειρεύομαι, σε όσα γράφω και σε όσα φωτογραφίζω.Εν δυνάμει φιλόλογος, εν ενεργεία ποδοσφαιριστής και σερβιτόρος. Αριστοτελικός, λάτρης των γατών και θαυμαστής της μικρής μου αδελφής.
0 Σχόλια