Θα ήταν αστείο και τουλάχιστον κουραστικό να αναφερθούμε στη λαίλαπα των εξελίξεων που, μοιραία, έχει προκαλέσει η πανδημία του κορωνοϊού σε όλα τα μέτωπα της ζωής μας. Από τους ακραία (και εξοργιστικά) πληγέντες γιατρούς και νοσηλευτές μέχρι και τον υπάλληλο της τελευταίας οικογενειακής επιχείρησης οι επιπτώσεις είναι γνωστές. Οι συνήθειές μας άλλαξαν και, όπως είναι φυσικό, νέες μέθοδοι υιοθετήθηκαν προκειμένου να ανταπεξέλθουμε στις πρωτόγνωρες συνθήκες που προέκυψαν. Ένας τέτοιος τομέας, ο οποίος υπεβλήθη πρώτος σε τέτοιου είδους νέες τεχνοτροπίες είναι αυτός της εκπαίδευσης.
Εδώ δε θα αναφερθούμε, βέβαια, στην καθολική χρήση μάσκας ή σε συναφή ζητήματα υγειονομικής προσαρμογής, δεδομένου ότι αυτά τηρούνται και είναι βασικά, πλέον, συστατικά της καθημερινότητας καθενός από εμάς ξεχωριστά. Εδώ θα γίνει λόγος για την παρέμβαση και τη συνεισφορά του διαδικτύου στην παιδαγωγική διαδικασία, στάδιο σαφώς αναπόφευκτο σε περιόδους εγκλεισμού και περιορισμού της κυκλοφορίας. Αναφερόμαστε, δηλαδή, στη λύση της τηλεκπαίδευσης, η οποία τέθηκε σε εφαρμογή προκειμένου να αποφύγουμε τη διασπορά του ιού και να προστατευτούν διδάσκοντες και διδασκόμενοι, περιορίζοντάς τους σε μαθήματα εξ αποστάσεως, με τον καθέναν από τους συντελεστές από το ίδιο του το σπίτι. Κάποιος θα μπορούσε να ισχυριστεί, κρίνοντας από τα παραπάνω δεδομένα, πως η χρήση του ίντερνετ προς όφελος της εκπαιδευτικής διαδικασίας, έστω και εντός των συγκεκριμένων συγκυριών, αποτελεί αναντίρρητα φαινόμενο προόδου και εκσυγχρονισμού, απαραίτητο βήμα, για το οποίο, μάλιστα, οι πρωτοβουλίες είχαν καθυστερήσει σημαντικά.
Κι όμως, ίσως επιδιώκοντας να επιβεβαιώσουμε τη φήμη που ήδη κατείχαμε σχετικά με την έλλειψη οργάνωσης και την αδράνεια της πολιτείας να δράσει ουσιαστικά, η υπό κανονικές συνθήκες καλή και άγια τηλεκπαίδευση μετετράπη σε ένα ακόμη φιάσκο, με μοναδικούς χαμένους για άλλη μια φορά τους μαθητές και τους εκπαιδευτικούς. Τι και αν η πρώτη περίοδος του απαγορευτικού μαζί με το καλοκαίρι έδωσαν όλον τον απαραίτητο και διόλου σύντομο χρόνο στην πολιτεία να οργανώσει ένα έτοιμο σχέδιο για εξ αποστάσεως διδασκαλία, τι και αν αυτή είχε ιερή υποχρέωση να προβεί στη διευθέτηση αυτού του προβλήματος, λαμβάνοντας υπόψιν το υψηλό ιικό φορτίο που μπορεί κάλλιστα να συσσωρευθεί σε σχολεία και εκπαιδευτικά ιδρύματα, αντίθετα, επελέγη η οδός της απραξίας, καταδικάζοντας και πάλι το εκπαιδευτικό και μαθητικό δυναμικό στο βαθύ σκοτάδι της παραμέλησης.
Αντί, λοιπόν, οι μαθητές από την 9η, πόσο μάλλον από τη 18η Νοεμβρίου (ημέρα κατά την οποία εντάχθηκαν στην τηλεκπαίδευση δημοτικά και νηπιαγωγεία) να συνδέονται ομαλά στη δοθείσα από το Υπουργείο πλατφόρμα ώστε να διεξαχθεί με όσο το δυνατόν λιγότερα προβλήματα το διαδικτυακό μάθημα, είτε η είσοδός τους δεν πραγματοποιείται ποτέ είτε η σύνδεση είναι τόσο κακή που η παρακολούθηση είναι απολύτως αδύνατη. Έτσι, μια μεγάλη μερίδα των μαθητών αποκλείεται από την εκπαιδευτική διαδικασία, τη στιγμή που οι καθηγητές είναι υποχρεωμένοι να κρατούν παρουσίες, εφόσον οι υπεύθυνοι δεν παραδέχονται τις δυσλειτουργίες του συστήματος, οπότε δεν υπάρχει η αρμόζουσα μέριμνα για την τακτοποίηση τέτοιων ζητημάτων που αναπότρεπτα προκύπτουν.
Η λεπτομέρεια, βέβαια, που προξενεί μεγαλύτερη ανησυχία είναι το γεγονός πως, ακόμη και αν δεν υφίσταντο δυσχέρειες όσον αφορά στη σύνδεση μαθητών και καθηγητών στη διαδικτυακή πλατφόρμα, θα εξακολουθούσε να υπάρχει ένα διόλου ευκαταφρόνητο ποσοστό που δε θα είχε τη δυνατότητα να συμμετέχει, καθώς κανείς δεν εγγυάται πως όλοι έχουν στην κατοχή τους υπολογιστή, τάμπλετ ή ακόμα και σύνδεση στο ίντερνετ. Αν πάρουμε ως – ίσως συνηθέστερο – παράδειγμα μια οικογένεια με έναν υπολογιστή και ένα τάμπλετ, τι γίνεται με τα παιδιά στην περίπτωση που και οι δυο γονείς τηλε-εργάζονται, άρα καταλαμβάνουν όλο το διαθέσιμο υλικό που χρειάζεται για να συνδεθεί κανείς διαδικτυακά; Δεν θα έπρεπε να υπάρχει φροντίδα για τους μαθητές που δεν έχουν τέτοιες δυνατότητες, από τη στιγμή μάλιστα που στο ίδιο μας το Σύνταγμα αναγράφεται ρητώς στην παράγραφο 4 του άρθρου 16 πως « το Κράτος ενισχύει τους σπουδαστές που διακρίνονται, καθώς και αυτούς που έχουν ανάγκη από βοήθεια ή ειδική προστασία, ανάλογα με τις ικανότητές τους»;
Η παιδεία, ακόμη και η δημόσια, είναι ταξική. Αυτό σημαίνει πως οι μαθητές μεταξύ τους έχουν διαφορετική εκκίνηση, αν ο ένας έχει υπολογιστή και σύνδεση στο ίντερνετ και ο άλλος δεν έχει το ένα ή τίποτα από τα δύο. Το κράτος, λοιπόν, είναι εντελώς και αναμφισβήτητα υπόχρεο να προμηθεύσει τα παιδιά με τη μεγαλύτερη ανάγκη με υλικοτεχνικό εξοπλισμό, προκειμένου να διασφαλίσει πως όλοι οι συμμετέχοντες ξεκινούν από τις ίδιες βάσεις στην εκπαιδευτική διαδικασία. Διαφορετικά, ποιο το νόημα να κοροϊδευόμαστε όλοι πως είμαστε από τις χώρες του κόσμου που προσφέρουν στους πολίτες τους τη μοναδική ευκαιρία για δημόσια και δωρεάν Παιδεία; Αποτελεί προσβολή προς τον ίδιο το θεσμό της εκπαίδευσης να αναγκάζονται οι γονείς να καταβάλλουν οι ίδιοι τα χρήματα, και μάλιστα μέσα από τα σε πολλές περιπτώσεις πενιχρά ειδοσήματά τους, για κατάρτιση των παιδιών τους, μόνο και μόνο γιατί η Πολιτεία κάνει τα στραβά μάτια, ενώ προσπαθεί να δικαιολογήσει συνεχώς τις δικές της αβλεψίες.
Εν κατακλείδι, όταν εν καιρώ ειρήνης, ένα δημοκρατικό κράτος έχει αυτονόητο καθήκον να πράξει για την ολόπλευρη φροντίδα όλων ανεξαιρέτως των πολιτών, εστιάζοντας στους ασθενέστερους για την όσο το δυνατόν ίση εκκίνησή τους σε σχέση με τους υπολοίπους, αυτό ακριβώς το καθήκον υπερμεγενθύνεται εν καιρώ έκτακτων συγκυριών. Εάν, λοιπόν, θέλουμε να υποστηρίξουμε την έννοια της δημόσιας και δωρεάν παρεχόμενης Παιδείας, δεν θα έπρεπε να επιτρέπουμε τις ανισότητες μεταξύ των πολιτών, ειδικά από τη στιγμή που η Πολιτεία έχει συνταγματική επιταγή να τις αντιμετωπίσει.
Γεννημένος την εικοστή δεύτερη ημέρα του πρώτου Αυγούστου της χιλιετίας μας και μεγαλωμένος στο Γαλάτσι Αττικής, φοιτώ στο τμήμα της Φιλολογίας στην Αθήνα. Λάτρης της λογοτεχνίας, δεινός (;) ταβλαδόρος, φίλος των ταξιδιών και του αθλητισμού, Νταλαρικός και Μαλαμικός και πεπεισμένος ότι δεν γνωρίζω τίποτα γράφω στο t.a.m.book άρθρα γενικής θεματολογίας. Ή αλλιώς, ό,τι μου πει ο Μαντζεβελάκης!
0 Σχόλια