Είναι ασφαλές να πούμε πως δεν μας έχουν τάξει δεύτερη ζωή ή και να μας έχουν εμείς δεν το γνωρίζουμε. Και αντί να μας τρομοκρατεί, η αλήθεια αυτή θα έπρεπε να μας ξυπνάει από τον λήθαργο που πέφτουμε και βάζουμε την ύπαρξη μας σε παύση, σε επανάληψη, σε τρέξιμο.
Δεν είμαστε πιόνια. Στα χέρια μας εμείς κρατάμε τα ζάρια. Η δική μας απόφαση θα καθορίσει την συνέχεια μας.
Εμείς και καμμία άλλη δύναμη.
Το θέμα είναι πού βρίσκουμε το κουράγιο να απορρίψουμε την παρήγορη πεπατημένη και να ποντάρουμε γι’ αυτά που εμείς θελουμε.
Φτάνει πια με τα όνειρα των άλλων.
Φτάνει με την σύγκριση και το ανεβοκατέβασμα εαυτών.
Δεν βαδίζουν όλοι στους ίδιους δρόμους.
Κάποιοι δεν έχουν καν μονοπάτι για να βγουν.
Κάποιοι πρέπει να σκάψουν το πέρασμα τους για να φτάσουν εκεί που θέλουν.
Και αυτό ζωή είναι.
Να θέλεις να πορεύεσαι με τους δικούς σου όρους, με τις δικές σου δυνάμεις. Και αν αποτύχεις και τα «σχέδια σου βγουν όλα πλάνες», τουλάχιστον θα ξέρεις πως εσύ τα διάλεξες και εύκολα μπορείς ξανά να τα αλλάξεις.
Καμμία ντροπή για τον άνθρωπο που προσπαθεί να βελτιωθεί, να αποδεσμευτεί από τα κοινωνικά καλούπια και να στολίσει όπως επιθυμεί την ύπαρξη του.
Άλλος ανθίζει με τον ήλιο, άλλος με το φεγγάρι.
Στην ουσία όλοι ίδιοι είμαστε.
Από σάρκα και ψυχή φτιαγμένοι.
Αν ο σκοπός μου διαφέρει από τον σκοπό του διπλανού, αν οι πορείες μας διαγράφονται σε διαφορετικά πεδία, αν λαχταράμε με ξένο για τους άλλους αλλά ιδανικό για εμάς τρόπο να προχωρούμε, αυτό δεν μας καθιστά λιγότερο ανθρώπους από ότι αξίζει να λεγόμαστε.
Καμμιά τηλεόραση, καμμία εφαρμογή δεν πρέπει να μας ορίζει. Οι εικόνες, αν και μας κατακλύζουν, ξεθωριάζουν και καμμία ανανέωση σελίδας δεν θα σταθεί ικανή να μας παρηγορήσει όταν συνειδητοποιήσουμε πως σπαταλήσαμε τον χρόνο και τις ευκαιρίες μας για να κουμπώσουμε απλώς με τους άλλους.
Πίσω από τον εαυτό που βγάζουμε κρύβεται ένας αλλος που περιμένει να ζήσει με γνώμονα τις πιο αγνές και αληθινές επιθυμίες μας.
Οι κολακείες, οι κριτικές, τα κούφια λόγια δεν πρέπει ολοκληρωτικά να μας διαμορφώνουν.
Οι εντάσεις, τα σχόλια, οι χίλιοι δυο γυαλοί που στραβά αρμενίζουμε δεν πρέπει τόσο σκληρά να μας τυραννάνε.
Μπροστά στον καθρέπτη μας οφείλουμε να ξέρουμε ποιοι είμαστε.
Αν όχι για εμάς, τότε για τον άλλον εαυτό, για την άλλη ζωή που μέσα μας περιμένει ελπιδοφόρα να την ζήσουμε.
Μεγαλωμένη σε νησί δεν θα μπορούσα παρά να αγαπώ την θάλασσα. Σπουδάζω στην Αθήνα ενώ παράλληλα προσπαθώ να ζήσω όσο πιο ελεύθερα η ελευθερία μου επιτρέπει.
0 Σχόλια