Η 6η Απριλίου αποτελεί ημέρα σταθμό για την ιστορία των Βαλκανίων, την έτσι ή αλλιώς πολυτάραχη και αιματοβαμμένη ιστορία, μια ημέρα ντροπής, κατά την οποία το 1992 ξεκίνησε η πολιορκία του Σεράγεβο της Βοσνίας από τους Σέρβους του Μιλόσεβιτς. Η πολιορκία που αποτέλεσε το ουσιαστικό εφαλτήριο για τον φρικτό πόλεμο που διήρκησε ως το Δεκέμβρη του 1995 και αφαίρεσε ζωές χιλιάδων Βοσνίων αλλά και Σέρβων αμάχων, οι δεύτεροι ως παράπλευρες απώλειες, θύματα του εξτρεμισμού και του εθνικισμού του τότε σερβικού καθεστώτος που ζούσε και ανέπνεε από το μίσος και τη μισαλλοδοξία. Η επιλογή για καταστρατήγηση κάθε φωνής για ανεξαρτησία, από οποιαδήποτε πλευρά και αν προερχόταν ώθησε τους αδίστακτους καθεστωτικούς να προχωρήσουν σε πράξεις εγκληματικές, ακόμη και για τους όρους του πολέμου, ανοίγοντας πληγές αδύνατο να κλείσουν ακόμη και από τον χρόνο που συνήθως όλα τα δαμάζει.
Το βιβλίο της Έντνα Ο’ Μπράιεν «Μικρές Κόκκινες Καρέκλες», το οποίο σας προτείνουμε χωρίς δεύτερη σκέψη, εμπνέεται από τούτες ακριβώς τις ανοικτές πληγές που άφησε ο πόλεμος στη Βοσνία, ανάγοντας τα απάνθρωπα γεγονότα του σε διαμαρτυρία απέναντι σε κάθε πόλεμο, κηρυγμένο και ακήρυχτο. Ξεκινώντας δηλαδή από τις 11.541 άδειες καρέκλες που παρατάχθηκαν σαν σήμερα το 2012 στον κεντρικό δρόμο του Σεράγεβο, η μία για κάθε κάτοικο της πόλης που έχασε πριν δυο δεκαετίες τη ζωή του, κάνει μια ωδή στις ψυχές που καταστρέφονται κατά τη διάρκεια κάθε πολέμου, του σκληρότερου μέσου επιβολής που έχει ποτέ εφεύρει ανθρώπινος νους. Ένα έργο αντιπολεμικό και ανθρωπιστικό, συμβάλλει με μοναδική επιτυχία στην καταδίκη κάθε πολεμικής ενέργειας, καθιστώντας σαφές πως καμιά σημασία δεν έχει η προέλευσή της, καθώς στο τέλος χαμένοι είναι μόνο ο πολιτισμός και ο ίδιος ο λαός. Όποιος ερυθριά για τη θηριωδία στη Σρεμπρένιτσα, όταν 8.000 μουσουλμάνοι έπεσαν νεκροί στη διαδικασία εκκαθάρισης των Σέρβων εθνικιστών, προφανώς και νιώθει την ίδια απέχθεια και για τους Νατοϊκούς βομβαρδισμούς στο Βελιγράδι το 1999, μια από τις γνωστές «ειρηνικές» επεμβάσεις που οδηγούν σε χιλιάδες νεκρούς αθώους και ερήμωση του τόπου.
Διότι η κτηνωδία θα παραμένει πάντα κτηνωδία, όπως και να τη βαφτίζουν κάθε φορά οι έκαστοι προστάτες, σέρνοντας στον βούρκο λαούς που, αν και δεν έχουν τίποτα να χωρίσουν, πέφτουν στην καλοστημένη παγίδα της έχθρας και της διχόνοιας, από την οποία βγαίνουν κερδισμένοι μονάχα οι ίδιοι οι μηχανορράφοι, οι υπονομευτές της υπερεθνικής ευημερίας. Αυτός είναι και ο λόγος που όλοι εμείς οι πολίτες του κόσμου, έχουμε ιερή υποχρέωση να μην παρασυρόμαστε από πολεμικές ιαχές που μας αλλοιώνουν και μας αποσπούν από τη διεκδίκηση της ειρήνης και της ομόνοιας. Στο κάτω κάτω το μαχαίρι και το πιστόλι, το μόνο που κάθε φορά μας κληροδοτούν είναι μικρές, κόκκινες και άδειες καρέκλες.
Πηγή φωτογραφίας εξωφύλλου : www.dailymail.co.uk
Γεννημένος την εικοστή δεύτερη ημέρα του πρώτου Αυγούστου της χιλιετίας μας και μεγαλωμένος στο Γαλάτσι Αττικής, φοιτώ στο τμήμα της Φιλολογίας στην Αθήνα. Λάτρης της λογοτεχνίας, δεινός (;) ταβλαδόρος, φίλος των ταξιδιών και του αθλητισμού, Νταλαρικός και Μαλαμικός και πεπεισμένος ότι δεν γνωρίζω τίποτα γράφω στο t.a.m.book άρθρα γενικής θεματολογίας. Ή αλλιώς, ό,τι μου πει ο Μαντζεβελάκης!
0 Σχόλια