Η τηλεόραση έχει εκπέσει προ πολλού στη χώρα μας. Έχει πιάσει πάτο. Το μόνο που απομένει είναι να αρχίσει να σκάβει μπας και πάει πιο χαμηλά. Καμμία περαιτέρω εξαχρείωση δεν πρέπει να μας φανεί παράξενη. Για καλό και για κακό, λοιπόν, ας είμαστε προετοιμασμένοι για τα πάντα, μιας και, αντίστοιχα με τη γνωστή φράση, εχθρός του κακού είναι το χειρότερο. Τα έχουν πει και τα έχουν γράψει πολλοί. Δεν υπάρχει, επομένως, κανένας απολύτως λόγος να εμμένουμε στα ίδια και στα ίδια. Μια, όμως, σκέψη για το πώς η τηλεόραση, η οποία αποτελεί σήμερα βασικό, θα λέγαμε, αγαθό στην εντυπωσιακή πλειονότητα των νοικοκυριών, έχει φτάσει σε αυτό το επίπεδο, καθώς και το πώς όλοι εμείς, οι θεατές, μπορούμε να συνεισφέρουμε στη συμμόρφωσή της, θαρρώ πως αξίζει τον κόπο.
Να σημειωθεί το εξής πριν τη συνέχεια: την ποιότητα και την κουλτούρα οφείλουμε να τις αναζητήσουμε με επιμονή. Δεν πρέπει να έχουμε καμμία ψευδαίσθηση πως μας προσφέρονται απλόχερα. Δε θα συμβεί η έκπληξη με την τηλεόραση. Έτσι, λοιπόν, πιάνοντας το τηλεχειριστήριο, τουλάχιστον όσοι από εμάς συνεχίζουν να χρησιμοποιούν την τηλεόραση ως μέσο ψυχαγωγίας, έχουν την αίσθηση πως έχουν επιβιβαστεί στη μηχανή του χρόνου και ταξιδεύουν στο παρελθόν, αντικρίζοντας τα ίδια με τότε πρόσωπα και τα απαράλλακτης φύσης προϊόντα υποκουλτούρας που δεσπόζουν, ακόμα, σε περίοπτη θέση. Προγράμματα δηλαδή που προσβάλλουν τη νοημοσύνη του κοινού, ενώ, φυσικά, πλασάρονται ως καινοτόμα και για τα οποία οι συντελεστές βγαίνουν να καυχηθούν με ασυγκράτητη υπερηφάνεια. Βέβαια, για να είμαστε και δίκαιοι, ακόμη και στο διαδίκτυο, και συγκεκριμένα στο YouTube, το υποκατάστατο της τηλεόρασης, εκεί δηλαδή που έχει προσχωρήσει ο κόσμος μετά τη συνειδητοποίηση πως εκείνη δεν έχει τίποτα να του προσφέρει, παρατηρούμε ουκ ολίγες φορές να φιγουράρει στις πρώτες θέσεις των τάσεων περιεχόμενο γεμάτο σεξισμό και ρατσισμό, στη βάση της σαχλώδους ματαιοδοξίας των δημιουργών που, παρόλα αυτά, συγκεντρώνουν προβολές αμέτρητες, στο βαθμό που μας κάνουν να αναρωτηθούμε τι στο καλό τους βρίσκουμε και τους επιβραβεύουμε. Η διαφορά, ωστόσο, με την τηλεόραση έγκειται στο γεγονός πως οι επιλογές εδώ είναι άπειρες και δεν δυσκολευόμαστε ιδιαίτερα να βρούμε το προϊόν που μας ταιριάζει να παρακολουθήσουμε.
Για ποιον, όμως, λόγο όλα αυτά τα μέσα μαζικής ενημέρωσης εξακολουθούν να συντηρούν θέματα που, για να το θέσουμε ευγενικά, προκαλούν τουλάχιστον αμηχανία; Η απάντηση είναι απλή: διότι συνεχίζουν να είναι δημοφιλή! Πράγματι, η πικρή αλήθεια είναι πως τέτοιες ιδέες , με ίντριγκες, στερεοτυπικούς χαρακτήρες, καβγάδες και ρηχές υποθέσεις είναι πολύ εύκολα προσβάσιμες στο ευρύ κοινό, το οποίο, ως γνωστόν, προτιμά να αδρανοποιείται παρά να βάζει σε εφαρμογή τη σκέψη και την κρίση του. Αυτός είναι και ο λόγος που διαιωνίζονται και ανακυκλώνονται όμοιες ή παρόμοιες παραγωγές τόσα και τόσα χρόνια, αφού έχουν εξετάσει λεπτομερώς τις ορέξεις των τηλεθεατών και έχουν την επιτυχία τους εξασφαλισμένη. Σαφώς και δεν περιμένουμε από την τηλεόραση ή τις τάσεις στο YouTube για να μορφωθούμε και να διευρύνουμε τους γνωστικούς και πνευματικούς μας ορίζοντες. Όμως, αυτό το στοιχείο δεν σημαίνει πως πρέπει να υπομείνουμε οποιαδήποτε ανοησία παίζει αυτήν την ώρα στους δέκτες μας, δίχως να κρίνουμε αν αυτό που παρακολουθούμε τούτη τη στιγμή είναι κατάλληλο, ακόμη και ως απλό ψυχαγωγικό πρόγραμμα.
Η ανάταση του επιπέδου της τηλεόρασης συνδέεται άμεσα με τα παραπάνω. Αυτό που εννοείται σε αυτό το σημείο είναι πως η δύναμη για να αλλάξει άρδην το σκηνικό στις οθόνες μας βρίσκεται αποκλειστικά στα χέρια μας. Δεν είναι πεποίθηση για την οποία μπορεί κανείς να μας κατηγορήσει ως αιθεροβάμονες, ιδίως αν λάβει υπόψιν το ακόλουθο: το παν εξαρτάται από τη δική μας συμμετοχή. Αν το σκεφτούμε καλύτερα, όλα αυτά τα προγράμματα γίνονται με σκοπό να προσελκύσουν όσο το δυνατόν περισσότερους αποδέκτες, διότι χωρίς αυτήν την εξέλιξη η παύση τους είναι προδιαγεγραμμένη. Άρα, η επιτυχία τους κρίνεται εξ ολοκλήρου από τη δική μας ανταπόκριση. Αν, λοιπόν, θέλουμε να το δούμε σοβαρά, οφείλουμε να πράξουμε αναλόγως και, χρησιμοποιώντας το μοναδικό αυτό για εμάς προνόμιο να σταματήσουμε την αναβίωση σκοταδιστικών concepts που στοχεύουν στο εύκολο κέρδος προσφέροντάς μας σαβούρα, την οποία περιμένουν με περίσσιο θράσσος να καταπιούμε αδιαμαρτύρητα. Κάθε προβολή που δίδεται, κάνει κακό στην κουλτούρα και το διανοητικό μας επίπεδο. Ας μην υποτιμούμε την ατομική μας ικανότητα να φέρουμε τα πάνω – κάτω. Ας μην τους δώσουμε ψήφο εμπιστοσύνης, παρακολουθώντας και στηρίζοντας ό,τι μας θίγει, βυθίζοντάς μας στην εσωστρέφεια και τη σκοτοδίνη που προκύπτει άμεσα από τη συναναστροφή μας με εξευτελιστικά για τον άνθρωπο θέματα. Αξίζουμε πολύ καλύτερα από αυτό. Ας αρπάξουμε το τηλεκοντρόλ και ας γίνουμε, επιτέλους, όπως έγραψε και ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου αυτός ο «πεχλιβάνης», που θα έρθει να τα σαρώσει όλα, «να πάρει χρώμα και ζωή […] της μοναξιάς ο κήπος».
Γεννημένος την εικοστή δεύτερη ημέρα του πρώτου Αυγούστου της χιλιετίας μας και μεγαλωμένος στο Γαλάτσι Αττικής, φοιτώ στο τμήμα της Φιλολογίας στην Αθήνα. Λάτρης της λογοτεχνίας, δεινός (;) ταβλαδόρος, φίλος των ταξιδιών και του αθλητισμού, Νταλαρικός και Μαλαμικός και πεπεισμένος ότι δεν γνωρίζω τίποτα γράφω στο t.a.m.book άρθρα γενικής θεματολογίας. Ή αλλιώς, ό,τι μου πει ο Μαντζεβελάκης!
0 Σχόλια