Όταν η πανδημία πέρασε τις πύλες εισόδου της χώρας μας στα τέλη Φλεβάρη του ’20, όλοι πάνω-κάτω είχαμε θέσει ένα υποτυπώδες χρονοδιάγραμμα στο νου μας, σύμφωνα με το οποίο τα βάσανα και οι συζητήσεις σχετικά με τον ιό θα τελείωναν προς τη δύση της χρονιάς, βλέποντας το 2021 ως τη χρονιά της επιστροφής στην καθημερινότητα. Έχοντας πλέον διανύσει αισίως(;) το καταραμένο έτος και κινούμαστε πλέον στις πρώτες μέρες του ’21 οι ανησυχίες μας δεν έχουν καταλαγιάσει, ενώ οι διαβεβαιώσεις-ενέργειες των ιθυνόντων καθίστανται ουδόλως καθησυχαστικές, ειδικά αν αναλογιστούμε πως υγειονομικά βρισκόμαστε στο ίδιο τέλμα με τους πρώτους μήνες της κρίσης, την ίδια στιγμή που οι συνέπειές της απλώνουν τα δίχτυα τους σε πολλούς τομείς της κοινωνικής ζωής. Σωστά, βέβαια, θα παρατηρούσαμε εδώ ότι μια ειδοποιός διαφορά σε σχέση με το προηγούμενο διάστημα είναι η έλευση του εμβολίου, εργαλείο που θα μας βοηθήσει να απαλλαγούμε όσο πιο γρήγορα γίνεται από τον βραχνά που μας περικυκλώνει. Πράγματι, το νέο έτος μπήκε κουβαλώντας μια αισιόδοξη αύρα, η οποία σε μεγάλο βαθμό βασιζόταν σε αυτό ακριβώς το δεδομένο, το πρωτοφανές επιστημονικό επίτευγμα που αναμένεται να κατανικήσει το φάσμα του ιού που πλανάται άνωθέν μας.
Ωστόσο, το μοναδικό αυτό γεγονός της ανακάλυψης του εμβολίου και, συνάμα, ο θρίαμβος της ανθρώπινης ευστροφίας δεν αρκούν για να ξεφύγουμε από τα πλοκάμια της συγκεκριμένης ταραχής. Και αυτό, φυσικά, διότι απαιτούνται και οι κατάλληλες διεργασίες προκειμένου να διοχετευθεί αυτό το δημόσιο αγαθό σε όλον τον πληθυσμό, και μάλιστα με όσο το δυνατόν ταχύτερους ρυθμούς, ένα πλάνο, με λίγα λόγια, ικανό να μας πείσει πως η τελική νίκη βρίσκεται καθ’ οδόν. Εδώ, πάντως, η αλήθεια είναι πως οι διαβεβαιώσεις και οι εξαγγελίες πήραν εμπρός από νωρίς. Ήδη αρκετά πριν την ανακάλυψη του εμβολίου, στα μέσα Αυγούστου, ο αρμόδιος Υπουργός δήλωνε πως στο τέλος Δεκέμβρη η χώρα μας θα έχει παραλάβει 700.000 δόσεις του εμβολίου της Οξφόρδης, και λίγους μήνες μετά ανακοίνωνε 1.018 εμβολιαστικά κέντρα και 2.117.400 εμβολιασμούς το μήνα, χαροποιώντας μας ιδιαίτερα, πριν όμως έρθει η πραγματικότητα για να μας προσγειώσει απότομα, αφού μέχρι το τέλος του χρόνου είχαμε παραλάβει κάτι περισσότερο από 93.000 δόσεις, και βάσει του ίδιου χρονοδιαγράμματος μέχρι και τον προσεχή Μάρτιο θα λάβουμε όχι περισσότερες από 1.265.550 παρτίδες, τουλάχιστον μέχρι να εγκριθούν και εμβόλια άλλων εταιρειών.
Για να πάμε λίγο παραπέρα, αυτή την περίοδο διενεργούνται περίπου 8.000 εμβολιασμοί την ημέρα, τόσοι έχουν εξαγγελθεί, κάτι που σημαίνει πως η διαδικασία είναι αρκετά νωθρή, αν τουλάχιστον τη συγκρίνουμε με τις πρωταρχικές εξαγγελίες. Λαμβάνοντας υπόψιν το δεδομένο αυτό, καθώς και αν υποθέσουμε πως οι ρυθμοί αυτοί θα συνεχιστούν, ο στόχος του διακαούς πόθου, της ανοσίας του πληθυσμού μοιάζει όνειρο θερινής νυκτός, για τον οποίο ρεαλιστικά θα χρειαστούν δραστικές αλλαγές στον σχεδιασμό για να επιτευχθεί. Γνωρίζουμε πως τα εμβόλια δεν περισσεύουν, δεδομένου ότι όλες οι χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης διαπίστωσαν την ίδια έλλειψη στο προϊόν –το γιατί συνέβη αυτό αποτελεί διαφορετική ιστορία–, μα ακόμα και εντός αυτών των συνθηκών, υπάρχει η αίσθηση πως θα μπορούσε να ακολουθηθεί μια διαφορετική προσέγγιση πάνω στο ζήτημα. Συγκεκριμένα, θα πρέπει να παραδεχθούμε πως ένα διόλου ευκαταφρόνητο στοιχείο, ανάλογης σημασίας με το θέμα της διαδικασίας του εμβολιασμού, είναι και η εμπιστοσύνη των πολιτών προς την πολιτεία, βάσει της οποίας θα εξαρτηθεί και η προθυμία τους να εμβολιαστούν, κι επομένως να συμβάλλουν στην επίτευξη του ποσοστού που θα επιφέρει την ανοσία. Εφόσον συμφωνήσουμε πως το παραπάνω ισχύει, είναι απολύτως αναγκαίο η συμπεριφορά των αρμοδίων επί του θέματος, καθώς και των κρατικών φορέων, να διακατέχεται από το προσόν της ειλικρίνειας, της ικανότητας δηλαδή να παρουσιαστεί εν προκειμένω ένα αξιόπιστο σχέδιο, ακόμα και με τα μέσα που διαθέτουμε, το οποίο με τη σειρά του θα αποπνέει την αίσθηση της αξιοκρατίας και της δικαιοσύνης. Διότι είναι εξίσου προφανές πως όταν, λόγου χάριν, οι πολίτες γίνονται μάρτυρες στο θλιβερότατο θέαμα, αντί για ιατροί ή νοσηλευτές, γενικότερα υγειονομικοί, εκείνοι δηλαδή που βρίσκονται στην πρώτη γραμμή μάχης με τον ιό, να βγαίνουν εμβολιασμένοι από τα εμβολιαστικά κέντρα κομψότατα ενδεδυμένοι τύποι, υπουργοί και γενικοί γραμματείς, καταλαμβάνοντας τη θέση των ανθρώπων που σήκωσαν όλο το βάρος σε αυτόν τον αγώνα, είναι δεδομένο πως θα απωλέσουν κάθε διάθεση για στήριξη, τη στιγμή που υπεισέρχεται και ο κίνδυνος να υποπέσουν σε διαφόρων ειδών συνωμοσιολογίες και επικίνδυνες για τη δημόσια υγεία θεωρίες, ικανές να δυσχεράνουν έτι περισσότερο το πλαίσιο στο οποίο διαβιώνουμε.
Ο δρόμος προς την «ελευθερία», όπως εξόχως επικοινωνιακά ονομάστηκε το πλάνο των αρχών, δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα. Και αυτό, διότι σε μεγάλο βαθμό οι υπεύθυνοι έχουν αποδειχθεί κατώτεροι των προσδοκιών, μετατρέποντας με τη στάση τους το «ατού» του εμβολίου σε ένα ακόμη μήλον της Έριδος, για την αναμφισβήτητη χρησιμότητα του οποίου κατάφεραν να διαπληκτίζονται οι μεν με τους δε, την ίδια στιγμή που η ροή της διαδικασίας συναντά απίστευτες καθυστερήσεις, παρατείνοντας το χρόνο αναμονής για να πάρουμε τις ζωές μας πίσω. Έτσι, συνεχίζουμε να βλέπουμε υγειονομικούς να εξουθενώνονται, μαθητές και φοιτητές σε μια αντιπαραγωγική στάση αναμονής, εργαζομένους να βιώνουν μια άνευ προηγουμένου φάσης μέγιστης ανασφάλειας. Αναντίρρητα, λοιπόν, όσο οι διεργασίες δεν επιταχύνονται, όσο αυτές δεν αποπνέουν πίστη και επιθυμία να δεθεί ο πολίτης με την όλη προσπάθεια, άλλο τόσο καιρό θα πάρει προκειμένου να απεμπλακούμε από τα επώδυνα περιοριστικά μέτρα, άμεσο επακόλουθο της επικινδυνότητας τούτου του πανδημικού ιού. Επομένως, ο τίτλος που δόθηκε σε αυτό το κείμενο, όσο αυθόρμητος και ίσως «καφενειακός» και αν ακούγεται, διαπιστώνουμε πως διαθέτει τη μοναδική ευχέρεια να περιγράφει με απόλυτη ακρίβεια τις συνθήκες, μέσα στις οποίες τελείται ο μαραθώνιος του τόσο πολυπόθητου, όσο και απαραίτητου εμβολιασμού.
Καλή δύναμη, με ειλικρινείς ευχές για ένα ελπιδοφόρο 2021.
Γεννημένος την εικοστή δεύτερη ημέρα του πρώτου Αυγούστου της χιλιετίας μας και μεγαλωμένος στο Γαλάτσι Αττικής, φοιτώ στο τμήμα της Φιλολογίας στην Αθήνα. Λάτρης της λογοτεχνίας, δεινός (;) ταβλαδόρος, φίλος των ταξιδιών και του αθλητισμού, Νταλαρικός και Μαλαμικός και πεπεισμένος ότι δεν γνωρίζω τίποτα γράφω στο t.a.m.book άρθρα γενικής θεματολογίας. Ή αλλιώς, ό,τι μου πει ο Μαντζεβελάκης!
0 Σχόλια