τὴν μὲν γὰρ ἀληθεστάτην πρόφασιν, ἀφανεστάτην δὲ λόγῳ, τοὺς Ἀθηναίους ἡγοῦμαι μεγάλους γιγνομένους καὶ φόβον παρέχοντας τοῖς Λακεδαιμονίοις ἀναγκάσαι ἐς τὸ πολεμεῖν·
Θουκυδίδου Ἱστορίαι, 1.23.6
Κάπου δυόμισι χιλιάδες χρόνια πριν, όταν ο Θουκυδίδης ασχολιόταν με την καταγραφή των γεγονότων κατά τον πόλεμο που συντάραξε όσο κανένας την κλασική αρχαιότητα, τον Πελοποννησιακό, έθεσε τις βάσεις για τoν επιστημονικό τρόπο προσέγγισης της ιστορίας, τόσο λόγω της προσεγμένης κατάθεσης των γεγονότων μέσω της ανελέητης εξέτασης των πηγών της εποχής του, όσο και της σύνταξης μιας τεκμηριωμένης θέσης όσον αφορά την ιστορική πραγματικότητα, με βάση ακριβώς αυτές τις πηγές που υπόσχονταν και πιο αντικειμενική θέαση των γεγονότων. Τότε, λοιπόν, προκειμένου να εξηγήσει στο πρώτο βιβλίο του την αιτία του ξεσπάσματος του Πελοποννησιακού πολέμου, του πολέμου ανάμεσα σε Αθηναίους και Λακεδαιμονίους, εξέφρασε την πεποίθηση πως η πραγματική αφορμή για τον μεγαλύτερο πόλεμο μετά τα Μηδικά ήταν η ολοένα και αυξανόμενη δύναμη των Αθηναίων, η οποία και οδήγησε τους Σπαρτιάτες στην επιλογή να ξεκινήσουν την αντεπίθεσή τους. Από την άλλη, με σκοπό τη διαφύλαξη του κύρους και της πρωτοκαθεδρίας της, η Αθήνα, με αδιαφιλονίκητο ηγέτη τον στρατηγό Περικλή, δεν μπορούσε παρά να ανταποδώσει τις επιθετικές βλέψεις των εχθρών. Κάπως έτσι, ολόκληρη η Ελλάδα σύρθηκε σε έναν μακρό, οδυνηρό και άκρως τραυματικό πόλεμο, που μένουμε να μνημονεύουμε τόσα χιλιάδες χρόνια μετά.
Μέχρι και τις 24 Φεβρουαρίου 2022, πολλά ήταν τα κοσμοϊστορικά συμβάντα που άλλαξαν τον ρου της ανθρωπότητας, μεταβάλλοντας ανά περίοδο τις σχέσεις ισχύος και τις συμπεριφορές που κατά καιρούς είθιστο να ακολουθούνται. Κι όμως, η ανάγνωση του Θουκυδίδη παρέμενε αναλλοίωτη, να επαναλαμβάνεται με εντυπωσιακή ακρίβεια, παρά τη γενική διαπίστωση πως τα πράγματα ανά τους αιώνες αλλάζουν συνεχώς. Η Ρωσία, κατανοώντας πως η επιρροή της στις χώρες της ανατολικής Ευρώπης όλο και μειώνεται, χάνοντας τη θέση της από τις δυτικές δυνάμεις, εξαπέλυσε γενική επίθεση στη γειτονική Ουκρανία, σπέρνοντας στο διάβα της αμέτρητες καταστροφές, χιλιάδες νεκρούς και προκαλώντας ανεπανόρθωτη ζημιά στην εικόνα του κόσμου όπως τη συνηθίζαμε μέχρι πρότινος. Έτσι, η ανάγνωση του αρχαίου ιστορικού επιβεβαιώνεται για ακόμη μία φόρα, με θύματα αθώους αμάχους που είτε πεθαίνουν, είτε εγκαταλείπουν τις εστίες και τις ζωές τους, είτε χωρίζονται από τους αγαπημένους τους. Ταυτόχρονα, όλος ο υπόλοιπος κόσμος παρακολουθεί με κομμένη ανάσα τα γεγονότα, ανήσυχος για περαιτέρω επιπτώσεις που μπορεί να προκληθούν λόγω της αστάθειας στην περιοχή.
Και καθώς η απάνθρωπη αυτή εισβολή κατ’ εντολήν του Ρώσου προέδρου αντιμετωπίζεται κατά γενική ομολογία με απέχθεια, κάνουν πού και πού την εμφάνισή τους συνάνθρωποί μας που αν όχι επικροτούν, τουλάχιστον αποδέχονται σιωπηλά την επικαιρότητα, προτείνοντας το δόγμα του «ναι μεν, αλλά». Αν, μάλιστα, βγάλουμε από την εξίσωση τους διαχρονικούς πολεμολάγνους που αφορμή ψάχνουν για να ψέλνουν στρατιωτικά εμβατήρια, ή τους άλλους που χωρίζουν τους πολέμους σε καλούς και κακούς, ανάλογα με το ποιος τους διευθύνει, υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που δεν ευαισθητοποιούνται από το δράμα των Ουκρανών, καθώς έχουν με κάποιον τρόπο πιστεί τόσο για την περίφημη «αποναζιστικοποίηση» που χρησιμοποιούν ως αφήγημα οι Ρώσοι όσο και για την «ειρηνευτική παρέμβαση» με την οποία οργουελικά οι ίδιοι βάπτισαν την επιχείρηση. Σε αυτό ακριβώς το σημείο, σκόπιμα κρίνονται δύο μονάχα ερωτήματα: Πρώτον, αλήθεια πιστεύουν πως ένας άνθρωπος που φυλακίζει πολιτικούς του αντιπάλους, απαγορεύει διαδηλώσεις και συλλαμβάνει ή φιμώνει όποιον εναντιώνεται στη δική του βούληση νοιάζεται για την εξάλειψη των ναζιστικών στοιχείων που υπάρχουν στη διπλανή του χώρα, τη στιγμή μάλιστα που ακόμη και στο ίδιο το έδαφός του αλωνίζουν; Δεύτερον, πόσους χιλιάδες νεκρούς, πόσους εκατομμύρια πρόσφυγες και πόσες καταστροφές θα πρέπει να δούμε προκειμένου να καταλάβουμε πως αυτή η επιχείρηση που εκτυλίσσεται δεν είναι ειρηνευτική αλλά ξεκάθαρη ιμπεριαλιστική εισβολή;
Αυτό, επομένως, που έχουμε ευθύνη να καταλάβουμε είναι πως ο κόσμος δεν είναι πλέον ο ίδιος. Κι αυτή η ευθύνη έγκειται στο ότι ενώπιον των ιστορικών αυτών αλλαγών θα πρέπει κι εμείς να φανούμε αντάξιοι των περιστάσεων. Κάτι που δεν θα πετύχουμε με το να υποβαθμίζουμε ή να αδιαφορούμε για τη σημασία τέτοιων επεκτατικών ενεργειών, είτε από άγνοια είτε από εγκληματική ιδεολογία. Ως ενεργοί πολίτες αυτού του κόσμου οφείλουμε να καταδικάσουμε με όλη μας την ψυχή πράξεις που προσβάλλουν τη σταθερότητα και την αυτονομία ασθενέστερων χωρών, μόνο και μόνο επειδή τις εποφθαλμιούν παγκόσμιες δυνάμεις. Ξεκινώντας, λοιπόν, από την Ουκρανία, να στρέψουμε το βλέμμα μας και σε χώρες της Μέσης Ανατολής, που επίσης μαστίζονται από τη μπότα των ισχυρών και εξάγουν κι εκείνες κατατρεγμένους. Να μην κάνουμε το χατήρι σε κανέναν Ρώσο πρόεδρο να συμβαδίσουμε με την υπεροψία και τη μέθη του.
Γιατί δεν εξηγείται αλλιώς.
«[…] ὑπεροψίαν και μέθην·
Ὑπεροψίαν καί μέθην θά εἶχεν ὁ Δαρεῖος»
Γεννημένος την εικοστή δεύτερη ημέρα του πρώτου Αυγούστου της χιλιετίας μας και μεγαλωμένος στο Γαλάτσι Αττικής, φοιτώ στο τμήμα της Φιλολογίας στην Αθήνα. Λάτρης της λογοτεχνίας, δεινός (;) ταβλαδόρος, φίλος των ταξιδιών και του αθλητισμού, Νταλαρικός και Μαλαμικός και πεπεισμένος ότι δεν γνωρίζω τίποτα γράφω στο t.a.m.book άρθρα γενικής θεματολογίας. Ή αλλιώς, ό,τι μου πει ο Μαντζεβελάκης!
0 Σχόλια