Μέσα σε περιόδους αστάθειας, κρίσης και κοινωνικής ανασφάλειας συνηθίζεται να βγαίνουν στο προσκήνιο άνθρωποι που με την ταπεινή και γενναία στάση τους κερδίζουν τον σεβασμό όλων μας, ενώ μέσω της μεγαλοψυχίας τους μας οπλίζουν με δύναμη και αισιοδοξία, τόσο ώστε να ορθώσουμε τρόπον τινά το ανάστημά μας στις δυσκολίες που μας ζώνουν. Αυτό ακριβώς το φαινόμενο εμφάνισης τέτοιων ανθρώπων σε έκρυθμες συγκυρίες δε θα μπορούσε να απουσιάζει από την πρωτόγνωρη υγειονομική κρίση που βιώνει σήμερα ολόκληρος ο πλανήτης. Την περίοδο δηλαδή κατά την οποία η χώρα και ο κόσμος κινούνται υπό τη σκιά του πανδημικού ιού, πασχίζοντας να ανακαλύψουν μια χαραμάδα ελπίδας που θα τους βοηθήσει να αναρριχηθούν από το ακατάβλητο σκοτάδι. Μια τέτοια ελπίδα έδωσαν στη χώρα μας μια χούφτα γυναίκες από τη λεβεντογέννα Κρήτη.
Με την κατάσταση στη Θεσσαλονίκη να είναι οριακή, τα νοσοκομεία της συμπρωτεύουσας να παλεύουν με τα ίδια τους τα όρια, επιδιώκοντας με νύχια και με δόντια να κρατήσουν τους όλο και αυξανόμενους νεοεισαχθέντες ασθενείς στη ζωή, 10 νοσηλεύτριες από τη μεγαλόννησο αποφάσισαν να συνδράμουν τα μέγιστα των δυνάμεών τους και να μπουν στη μάχη έναντι του φονικού ιού. Έτσι, ενδυνάμωσαν όσο τους επέτρεπαν οι ψυχικές τους δυνάμεις το ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό των κλινικών της πόλης, τη στιγμή που έδωσαν το έναυσμα για άλλες πρωτοβουλίες τέτοιου είδους, επιτρέποντάς μας να σκάσουμε αυτό το χαρακτηριστικό χαμόγελο υπερηφάνειας και ανακούφισης. Εντός αυτών των συνθηκών μας έπεισαν πως, όσο υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι, πρόθυμοι να συνεισφέρουν για το καλό των συμπολιτών τους, διαθέτουμε όλες τις προϋποθέσεις να ξεπεράσουμε κάθε σκόπελο που εμφανίζεται.
Κάπου εδώ όμως, θα έπρεπε να λάβουν τέλος τα χαρμόσυνα και ελπιδοφόρα συναισθήματα που αυτόματα γεννώνται στο άκουσμα αυτής της είδησης. Κι αυτό, γιατί μαζί συνειδητοποιούμε πως τέτοιες κινήσεις απορρέουν από την ανικανότητα της πολιτείας να εκτελέσει το ελάχιστο καθήκον της: να προστατεύσει τους ανθρώπους της. Με άλλα λόγια, η φιλάνθρωπη προσφορά των εθελοντών νοσηλευτών είναι εκεί για να αναπληρώσει την αδυναμία ή και την απροθυμία των ιθυνόντων να δράσουν αποτελεσματικά. Αυτό από μόνο του, προκαλεί και διαφορετικού τύπου σκέψεις και συναισθήματα, εκ διαμέτρου αντίθετα με εκείνα που προκαλούν οι ενέργειες των εθελοντών που προαναφέρθηκαν. Τι άλλες σκέψεις, άλλωστε, να προκαλέσει σε κάποιον το γεγονός πως τα νοσοκομεία μας, ήδη υποστελεχωμένα και αποκαμωμένα εδώ και μια δεκαετία, θυσιάζονται προκειμένου να αποζημιωθούν με 60 τουλάχιστον εκατομμύρια οι ιδιωτικές κλινικές (εδώ και εδώ), πέραν φυσικά των αγαπημένων Μ.Μ.Ε, τα οποία είναι πάντα σε επιφυλακή για τη σωστή μας πληροφόρηση;
Μιας και μου αρέσουν οι αλληγορίες, και προκειμένου να γίνει αντιληπτός ο παραλογισμός (στην καλύτερη περίπτωση) που επικρατεί στις κινήσεις της πολιτείας, ας συλλογιστούμε την εξής: Έχουμε ένα σπίτι που καίγεται, με τους ενοικιαστές παγιδευμένους σε ένα από τα δωμάτια. Ο ιδιοκτήτης, χωρίς να διατρέχει κάποιον κίνδυνο και, παραμένοντας στην ουσία άπραγος, αρκείται στην εθελοντική βοήθεια κάποιων περαστικών για την κατάσβεση της πυρκαγιάς και τη διάσωση των εγκλωβισμένων. Εκείνος, αντίθετα, χρησιμοποιεί το λίγο νερό που έχει απομείνει στο σπίτι για να ποτίσει τα λουλούδια του καλού φίλου του, ο οποίος μένει στο διπλανό σπίτι, με μοναδικό σκοπό να τον κάνει να καταθέσει στις αρχές πως ο ίδιος έκανε ό,τι καλύτερο μπορούσε. Παράλληλα, δεν παραδέχεται τις δικές του ευθύνες, χειροκροτά τους εθελοντές για την προσφορά τους, εκφράζει την πλήρη στήριξή του προς τους φλεγόμενους ενοικιαστές, ενώ ρίχνει δριμύ «κατηγορώ» στη φωτιά, την οποία, όπως θέλει να κάνει άπαντες να πιστεύουν, είναι ανθρωπίνως αδύνατο να αντιμετωπίσει.
Κάπου στην άκρη, λοιπόν, βρισκόμαστε ουσιαστικά κι εμείς. Βλέπουμε από μακρινή απόσταση την πυρκαγιά εν εξελίξει, ακούμε όμως και τον γείτονα να εγκωμιάζει τον ιδιοκτήτη για τις ενέργειές του, επευφημούμε τους εθελοντές που ρίχνονται στον αγώνα, αγωνιούμε για τους εγκλωβισμένους. Και το ερώτημα ένα: θα αντιληφθούμε, κάποτε, το ύπουλο παιχνίδι του ιδιοκτήτη, ώστε να μπούμε κι εμείς στη μέση, απαιτώντας του να σταματήσει τους ανόητους ελιγμούς, και να δώσει, επιτέλους, μια σώφρονα λύση στο πρόβλημα;
Γεννημένος την εικοστή δεύτερη ημέρα του πρώτου Αυγούστου της χιλιετίας μας και μεγαλωμένος στο Γαλάτσι Αττικής, φοιτώ στο τμήμα της Φιλολογίας στην Αθήνα. Λάτρης της λογοτεχνίας, δεινός (;) ταβλαδόρος, φίλος των ταξιδιών και του αθλητισμού, Νταλαρικός και Μαλαμικός και πεπεισμένος ότι δεν γνωρίζω τίποτα γράφω στο t.a.m.book άρθρα γενικής θεματολογίας. Ή αλλιώς, ό,τι μου πει ο Μαντζεβελάκης!
0 Σχόλια