Πάει πια ένας χρόνος από τότε που τυλίχθηκε στις φλόγες. Από τότε που σαστισμένος ο πλανήτης όλος παρακολουθούσε με κομμένη την ανάσα τις μάχες των πυροσβεστών να καταβάλλουν τον εφιάλτη που σιγότρωγε τα σωθικά της Notre Dame. Η Παναγία των Παρισίων καιγόταν και, μαζί της ολόκληρη η υφήλιος από την αγωνία και τη συγκίνηση, απορρέουσες από τον ανελλιπή σεβασμό και την υπέρμετρη αγάπη για το ξεχωριστό αυτό μνημείο της Χριστιανοσύνης.
Η είδηση έσκασε σα βόμβα όταν λίγο πριν τις 18:20 (τοπική ώρα) της 15ης Απριλίου 2019 εντοπίστηκε φωτιά στην οροφή του Καθεδρικού Ναού. Λίγα λεπτά μετά έως και την τελική κατάσβεση της πυρκαγιάς τις πρώτες πρωινές ώρες της επόμενης ημέρας πάνω από 400 πυροσβέστες μαζί με χιλιάδες κόσμου που προσεύχονταν έξω από τον αγαπημένο αυτό ναό μας μετέφεραν εικόνες θλιβερές και συγκλονιστικές, βγαλμένες από αρχαιοελληνικές τραγωδίες. Ολόκληρη η Γη θρηνούσε για την κυρία του Παρισιού.
Πολλοί λένε πως η τέχνη αποτελεί τη μοναδική αλήθεια στη ζωή των ανθρώπων. Καθηλωμένοι, λοιπόν, οι πολίτες του κόσμου γύρω από αυτήν την αλήθεια, σαστισμένοι από τον πόνο που προκαλούσε η είδηση, πιστοί και αλλόδοξοι ένιωσαν ένα κομμάτι της καρδιάς τους να ξεριζώνεται για το τεράστιο πολιτιστικό κληροδότημα που χανόταν μέσα στις αμείλικτες φλόγες. Η τέχνη ένωσε για ακόμα μία φορά.
«Αλήθεια, γιατί να ψάλλουν οι Γάλλοι έξω από το ναό της Παναγίας το «ave Maria»; Γιατί όλοι να κλαίνε μπροστά στον κίνδυνο καταστροφής αυτού του μνημείου; Για ένα σωρό από ξύλα και πέτρες;» Θα έλεγε κάποιος αδαής. Όχι. Για πολλά περισσότερα. Για την ίδια τους την ψυχή και την ψυχή του κόσμου. Διότι αυτό είναι η τέχνη. Η ψυχή μας, κομμάτι του εαυτού μας.
Οι πυροσβέστες εκείνη τη νύχτα δεν έσωσαν απλώς ένα κτήριο από την ολική καταστροφή, όπως μαρτυρεί και το αποκαλυπτικό δημοσίευμα των Times της Νέας Υόρκης (https://www.nytimes.com/interactive/2019/07/16/world/europe/notre-dame.html), αλλά τμήμα από την καρδιά της ανθρωπότητας. «Το Παρίσι δε θα είναι ποτέ ξανά το ίδιο» έλεγε ένας κάτοικος Παρισιού αποσβολωμένος από το αποκρουστικό θέαμα της πυρκαγιάς. Μόνο που δεν άλλαξε μόνο το Παρίσι, αλλά ολόκληρος ο κόσμος.
Εκείνη τη νύχτα ο καμπανοκρούστης του Victor Hugo έκλαψε. Το κλάμα του πρέπει να μας θυμίζει πως τα σημαντικά στη ζωή πολλές φορές είναι εκεί που ίσως δεν το περιμένεις. Σε έναν ναό, σε μια εικόνα, σε ένα βιβλίο, σε έναν πίνακα. Τελικά η τέχνη και ο πολιτισμός είναι αξίες ανεκτίμητες. Και αυτές οφείλουμε να διαφυλάξουμε.
Γεννημένος την εικοστή δεύτερη ημέρα του πρώτου Αυγούστου της χιλιετίας μας και μεγαλωμένος στο Γαλάτσι Αττικής, φοιτώ στο τμήμα της Φιλολογίας στην Αθήνα. Λάτρης της λογοτεχνίας, δεινός (;) ταβλαδόρος, φίλος των ταξιδιών και του αθλητισμού, Νταλαρικός και Μαλαμικός και πεπεισμένος ότι δεν γνωρίζω τίποτα γράφω στο t.a.m.book άρθρα γενικής θεματολογίας. Ή αλλιώς, ό,τι μου πει ο Μαντζεβελάκης!
0 Σχόλια