Η ελπίδα είναι το μεγαλύτερο κακό. Από τότε που τινάχτηκε από το κουτί της και φώλιασε στις ψυχές μας μάς καταδιώκει η δίψα της για αιώνια εγρήγορση και επιθυμία. Ακόμα και αν τα πάντα είναι στάχτες γύρω μας ο καρπός της μας φυτεύει συνεχώς καινούργια φτερά. “Θα προλάβουμε, θα τα καταφέρουμε. Γιατί να μη πετύχουμε και εμείς; Ελπίζουμε στο καλύτερο”. Πάνω στο ρήμα αυτό χτίζουμε ζωές, αλλάζουμε εαυτούς, ανεβοκατεβάζουμε ιδανικά ακόμα, σε μια προσπάθεια να μην μας φαρμακώσει η ιδέα πως όλα τελειώνουν και όχι πάντα με τον τρόπο που θέλουμε.
Η ελπίδα, λοιπόν, για πολλούς δεν είναι παρά ένα επιπλέον αγκάθι που τους τριβελίζει να αγωνιούν, να ξενυχτούν και να προσεύχονται. Το πρόβλημα δεν είναι η προσευχή, το πρόβλημα είναι όταν επαναπαυόμαστε σε αυτήν περιμένοντας να μας φέρει ό,τι πιο κρυφά λαχταρούμε.
Μα πότε τα σταυρωμένα χέρια ήταν αρκετά για να ανοίξουν οι καταπακτές των ονείρων; Πότε η μοίρα έμπλεξε τις κλωστές της μοναχιά της για να ωφελήσει τον άνθρωπο;
Ναι η ελπίδα είναι παρηγοριά, είναι βάλσαμο στην άγνοια του μέλλοντος όμως το να ζητάμε να ζήσουμε “ελπίζοντας” ισοδυναμεί με φυλακή, με κάγκελα στερεωμένα από τα ίδια μας τα χέρια γιατί ο φόβος να αποφασίζουμε εμείς χωρίς περιστροφές και ανασφάλειες είναι φαινομενικά ανίκητος με την Πανδώρα να αρνείται να αναγνωρίσει το λάθος της. Ας το αναγνωρίσουμε εμείς.
Ας κρατήσουμε μονάχα την σκιά της ελπίδας στο μυαλό και όχι ολόκληρη την φλόγα της.
Στις δικές μας πράξεις κυματίζει η συνέχεια και η εξέλιξη, όχι σε χρωματισμένες έννοιες που εξαπατούν το κίνητρο και τη βούληση. Εξάλλου, η ευτυχία αξίζει περισσότερο όταν πραγματοποιείται παρά όταν την καρτερούμε να εμφανιστεί από τους ουρανούς.
*Φωτογραφία εξωφύλλου : https://www.tk.partners/publications/when-pandora-box-is-opened-is-it-a-disaster-or-one-can-manage-it/
Μεγαλωμένη σε νησί δεν θα μπορούσα παρά να αγαπώ την θάλασσα. Σπουδάζω στην Αθήνα ενώ παράλληλα προσπαθώ να ζήσω όσο πιο ελεύθερα η ελευθερία μου επιτρέπει.
0 Σχόλια