Είναι από τις φορές που αδυνατείς να κατανοήσεις πώς στο καλό δουλεύει αυτό το σύμπαν. Πάνω που είσαι πεπεισμένος πως τα έχεις δει όλα από τη ζωή ένα ακόμα απρόβλεπτο γεγονός σε κάνει να αναθεωρήσεις. Αυτό συνέβη και την περασμένη Κυριακή, όταν κατά τις 21:30 κατέφθασε μία άκρως θλιβερή είδηση πέρα από τον Ατλαντικό – όχι ότι δεν είχαμε και αρκετές, ασφαλώς, μα αυτή ήχησε διαφορετικά από τις άλλες: Συντριβή ελικοπτέρου στην Καλιφόρνια των Η.Π.Α με εννέα νεκρούς, ανάμεσά τους και ο παλαίμαχος θρύλος του ΝΒΑ Κόμπε Μπράιαντ!
Αυτό και αν πρόκειται για τεράστιο σοκ. Ποιος θα περίμενε πως ένας σταρ, ένας πραγματικός ήρωας στα μάτια εκατομμυρίων ανθρώπων στον πλανήτη θα είχε ένα τέτοιο τέλος, σε αυτό μάλιστα το στάδιο της ηλικίας του. Είναι από αυτούς τους ανθρώπους που θαυμάζεις και αγαπάς χωρίς μάλιστα να τον έχεις γνωρίσει ποτέ από κοντά, μα έχεις χτίσει στο μυαλό σου την εικόνα ενός ανθρώπου άτρωτου, αθάνατου. Ποτέ δε συνδέεις την ιδέα του θανάτου γύρω από τέτοιους ανθρώπους, για τους οποίους πλάθεις ένα μύθο λόγω της υπέρμετρης επιρροής που σου άσκησαν – έστω και από μακριά. Κανείς δεν πίστευε για παράδειγμα ποτέ πως περσόνες σαν τον Μάικλ Τζάκσον ή τον Έλβις Πρίσλεϊ θα έφευγαν από τη ζωή τους τόσο νωρίς, τόσο αναπάντεχα.
Τέτοιες ιστορίες ωστόσο είναι ικανές να σου δώσουν ένα τεράστιο μάθημα ζωής. Ο Κόμπε Μπράιαντ διέθετε ό, τι θα λαχταρούσε ο μέσος άνθρωπος. Περιουσία, δόξα, φήμη. Ήταν ένα είδωλο για εκατομμύρια νέους ανά τον κόσμο καθώς είπαμε, ένας επίγειος θεός για τους μεγαλύτερους θαυμαστές του. Αυτός, λοιπόν, ο άνθρωπος, στον οποίο υποκλίθηκαν τόσες και τόσες προσωπικότητες μέσα σε μια στιγμή τα έχασε όλα. Όλα τα παραπάνω, η φήμη, η δόξα και το χρήμα δεν κατόρθωσαν να του αγοράσουν τη ζωή. Έφυγε, μα δεν πήρε μαζί του τίποτα.
Αυτό το συμβάν μου θύμισε ένα περιστατικό που περιγράφει ο Ηρόδοτος στο έργο του, όταν στην ιστορία για τη χώρα των Λυδών εντάσσει τη συνάντηση του Σόλωνα και του Κροίσου. Ο Σόλων, αφού νομοθέτησε στην πόλη των Αθηνών αποδήμησε για δέκα χρόνια, ώστε να μη χρειαστεί να αλλάξει κανέναν νόμο στην πόλη, φτάνοντας κάποια στιγμή στις Σάρδεις, στο βασίλειο του Κροίσου. Ο δεύτερος, αφού τον ξενάγησε στα πλούτη του και του έδειξε τους θησαυρούς του, και λαμβάνοντας υπόψιν του τη μεγάλη φήμη που διέθετε ο επισκέπτης του, τον ρώτησε αν ποτέ είχε γνωρίσει άλλον πιο ευτυχισμένο από αυτόν. Ο Σόλων, βεβαίως, χωρίς να λυγίσει από τον πολύ χρυσό, του απάντησε πως κανείς δε δικαιούται να θεωρείται ευτυχισμένος, ώσπου να δούμε και τη στιγμή του θανάτου του. Γιατί και άλλοι χωρίς πλούτη, κατάφεραν να θεωρούνται ευτυχισμένοι λόγω των αρετών και των προσφορών τους στην πόλη και τους θεούς τους.
Ωστόσο, κάποιος ρομαντικός θα μπορούσε να πει πως ακόμα και νεκρός, ο Κόμπε μας παρέδωσε ένα μεγάλο μάθημα. Σαν και αυτό του Σόλωνα. Ουδείς ελέγχει τη ζωή, πόσο μάλλον το θάνατο. Ανεξάρτητα από το πορτοφόλι και την εικόνα του καθενός, όλοι είμαστε στο έλεος της μοίρας, της τύχης, του πεπρωμένου, του Θεού (όπως το βλέπει ο καθένας), οι οποίοι αποτελούν παράγοντες που δύνανται ανά πάσα στιγμή να φέρουν τα πάνω-κάτω. Δεν είναι ο πάμπλουτος πιο ευτυχισμένος από τον φτωχό γιατί πολύ απλά η περιουσία δεν παίζει κανέναν απολύτως ρόλο στο να θεωρείται κάποιος ευτυχισμένος στη δική του ζωή.
Η τραγική είδηση του θανάτου του Κόμπε θα έπρεπε να μας προβληματίσει. Είναι από αυτές τις ιστορίες που σε σοκάρουν, σε στενοχωρούν, μα σε κάνουν να αλλάξεις τη θεωρία σου για τον προορισμό του ανθρώπου και τον σκοπό της ζωής. Θα γίνω κι εγώ ρομαντικός: ο Κόμπε ήταν μια μεγάλη προσωπικότητα που άσκησε επιρροή από νωρίς, μέχρι και τη στιγμή του θανάτου του, όταν έδωσε την τελευταία του παράσταση.
Υ.Γ: Υπήρχαν και άλλοι οκτώ στο ελικόπτερο. Κανείς δεν είπε πως η ζωή του Μπράιαντ ήταν πιο σημαντική, το ίδιο σοκαριστικό ήταν και ο χαμός των υπολοίπων που χάθηκαν, στα ομιχλώδη βουνά της Καλιφόρνια.
Γεννημένος την εικοστή δεύτερη ημέρα του πρώτου Αυγούστου της χιλιετίας μας και μεγαλωμένος στο Γαλάτσι Αττικής, φοιτώ στο τμήμα της Φιλολογίας στην Αθήνα. Λάτρης της λογοτεχνίας, δεινός (;) ταβλαδόρος, φίλος των ταξιδιών και του αθλητισμού, Νταλαρικός και Μαλαμικός και πεπεισμένος ότι δεν γνωρίζω τίποτα γράφω στο t.a.m.book άρθρα γενικής θεματολογίας. Ή αλλιώς, ό,τι μου πει ο Μαντζεβελάκης!
0 Σχόλια