Μάτια όμορφα, θαρμένα από τα τόσα κύματα,
πείτε μου, πώς το φως σας δεν χάνεται;
Πώς γίνεται η βροχή να μην σβήνει την φλόγα και πώς η φλόγα δεν σας καίει την ζωή.
Έχω έναν φίλο, παλιό θαλασσοπόρο, χρόνια αρμενιστής των άστρων,
θα τον ρωτήσω να μου πει για τους αστερισμούς στις καταιγίδες
και ίσως τότε μάθω να σκουπίζω την ψυχή μου.
Μεγαλωμένη σε νησί δεν θα μπορούσα παρά να αγαπώ την θάλασσα. Σπουδάζω στην Αθήνα ενώ παράλληλα προσπαθώ να ζήσω όσο πιο ελεύθερα η ελευθερία μου επιτρέπει.
Ποτέ δεν μου άρεσαν οι τυπικές συζητήσεις δίχως νόημα. Χιλιάδες ανούσιες επαφές. Ερωτήσεις με αναμενόμενες απαντήσεις. Ανιαρά βλέμματα που προκαλούν πλήξη. Ένας ακαθόριστος ήχος χαμηλών συχνοτήτων. Όμως εγώ διέφερα! Ήμουν πάντοτε ένας πολύχρωμος άνθρωπος υψηλών...
Όλη μου η περιουσία κάτι χιλιοφορεμένες λέξεις που όλο τις έδινα και όλο μου τις επέστρεφαν χωρίς δεύτερο βλέμμα. Τι να φοβάμαι λοιπόν; Δεν έχω τίποτα να χάσω. Τόσα χρόνια προσπαθώντας να γράψω ένα ποίημα για σένα ξέχασα το όνομά μου. Άχρηστες οι λέξεις, άχρηστα και...
(Καλό ταξίδι Οδυσσέα, δεν θα θαλασσοπνιγώ μαζί σου) Κυνηγημένος από τους δρόμους που μασκαρεύονταν οικείοι, ρανίδα τη ρανίδα μαζεύω το κουράγιο μου. Εγκαταλείπω τον γνώριμο ουρανό. Παραιτούμαι από τις γενέτειρες θυσίες. Και ας με κατατρέχει η αιώνια κατάρα μια...
Εδώ στους γαλάζιους κάμπους, με την απεραντοσύνη σκληρό τσιφλικά τίποτα δεν είναι η ψυχή μου. Ένα ξεροκόμματο γης πανιασμένο από τη θάλασσα.
Σκηνοθετώ την ζωή μου ως το τελευταίο λεπτό. Γιατί οι αυτοσχεδιασμοί με ρήμαξαν. Και αν ελεύθερα δεν πράττω και έχω καλοκουρδισμένα λόγια και κινήσεις να με συντηρούν είναι γιατί οι αιμοδιψείς θεατές και κριτικοί δεν ήταν παρά μονάχα τα δικά μου...
Με την εγγραφή σου στη λίστα θα μαθαίνεις πρώτος τα νέα μας.
0 Σχόλια