Σίγουρα δεν είναι από τα θέματα που μ’αρέσει να συζητάω και να αναλύω. Ίσα ίσα τα αποφεύγω. Όμως, θα είναι ψέμα να μην αναγνωρίσω πως θέματα σαν και αυτό ήταν που με “μεγάλωσαν”. Που με ανάγκασαν να μεταβώ στην άλλη όχθη του ποταμού που ονομάζεται “Ζωή” , κάνοντάς με να καταλάβω γιατί οι “μεγάλοι” συχνά προσδίδουν σε αυτό το ποτάμι αρνητικά επίθετα, όπως δύσκολη, άδικη, ανυπόφορη.
Είναι πράγματα που δεν μπορείς να αποφύγεις, όσο καλά και αν κρύβεσαι. Πράγματα που, όσο και αν προσπαθήσεις να ερμηνεύσεις, μάταια θα κουράσεις το μυαλό σου. Για αυτό ακριβώς επιλέγω στο ρητό “Πίστευε και μη ερεύνα” να τοποθετώ το κόμμα δεξιά από το “Πίστευε” , κατανοώντας πως ο ρόλος μου είναι κάποιος άλλος. Ίσως το να απολαμβάνω την κάθε στιγμή που ζω. Σίγουρα πάντως όχι το να προσπαθώ να ερμηνεύω πράγματα που δεν μπορώ.
Θυμάμαι χαρακτηριστικά την περσινή Μεγάλη Πέμπτη. Διέκοψα το διάβασμα της Ιστορίας Κατεύθυνσης και αποδέχτηκα την πρόταση της μαμάς μου να πάμε με την αδερφή μου να στολίσουμε για πρώτη φορά τον επιτάφιο της κοντινής μας εκκλησίας. Ένα χρόνο μετά έτυχε να μην πάμε να τον στολίσουμε, πήγαμε όμως να ανάψουμε ένα κερί. Φέτος, όμως τα πράγματα ήταν διαφορετικά, για εμένα τουλάχιστον.
Για να φτάσω να διηγούμαι το φέτος, έχουν μεσολαβήσει πολλά. Μέσα σε αυτά ήταν το να διασχίσω την άλλη όχθη του ποταμού. Το ξένοιαστο παιδάκι που είχε συνηθίσει τις λιακάδες, τώρα έχει να γράψει στο ” Υπέρ της αναπαύσεως” χαρτί ονόματα παιδικών του φίλων, ονόματα που μεγάλωσε μαζί τους, που του χάρισαν ανεξίτηλες στιγμές και χαμόγελα, που τον διαμόρφωσαν ο καθένας με τον τρόπο του. Άτομα που καθώς τα χαιρέταγε δεν ήξερε πως αυτή η φορά επρόκειτο να ήταν και η τελευταία, που δεν πρόλαβε να πει μια τελευταία κουβέντα με αυτά, που δεν πρόλαβε να τα πάρει μια τελευταία αγκαλιά.
Για τους παππούδες μας, που δεν πρόλαβαν να μας καμαρώσουν τόσο όσο θα θέλαμε. Για τα κολλητάρια μας, που πιτσιρίκια παίζαμε ολημερίς στις αλάνες χωρίς τις τωρινές έγνοιες. Για άτομα μεγαλύτερης ηλικίας, που δεν είχαμε κάποιον συγγενικό δεσμό μαζί τους αλλά μας αγαπούσαν και μας νοιάζονταν σαν να ήμασταν οι γιοι που ποτέ δεν πρόλαβαν να αποκτήσουν. Για αυτούς και για άλλους πολλούς, ας δώσουμε μια υπόσχεση πως δε θα τους ξεχάσουμε, πως τους φυλάμε μια ξεχωριστή θέση στα τραπέζια και την καρδιά μας, πως θα συνεχίσουμε να ζούμε και να παλεύουμε και για αυτούς.
Γεννημένος τη δεύτερη μέρα του δεύτερου μήνα της δεύτερης χιλιετίας, δρω περιέργως χωρίς δεύτερες σκέψεις. Προσπαθώ να δίνω σάρκα και οστά σε όσα ονειρεύομαι, σε όσα γράφω και σε όσα φωτογραφίζω.Εν δυνάμει φιλόλογος, εν ενεργεία ποδοσφαιριστής και σερβιτόρος. Αριστοτελικός, λάτρης των γατών και θαυμαστής της μικρής μου αδελφής.
0 Σχόλια