Πάλι δίπλα στο παράθυρο με βρίσκει αυτή η νύχτα, να χαζεύω τα αστέρια και να ακούγεται στο κασετόφωνο το τραγούδι μας. Αλλά κάτι λείπει, λείπεις εσύ. Την ημέρα μπορώ να σου ξεφύγω ή μάλλον έτσι νομίζω γιατί όταν βραδιάζει με πιάνεις και είσαι ο νικητής του κυνηγητού μας, άλλωστε δεν είναι και η πρώτη φορά που με κερδίζεις, πάντα ήσουν καλός στο κυνηγητό. Με πιάνεις αλλά δεν το νιώθω πια. Δεν νιώθω το άγγιγμα σου, τα φιλιά σου και δεν μυρίζω τη μυρωδιά σου. Το μόνο που αισθάνομαι είναι η απουσία σου και αυτό με πονάει.
Πολλοί μου λένε: “Κουράγιο, θα περάσει” ή “Μα πως κάνεις έτσι, δεν ήταν και άνθρωπος!”.
Δεν θέλω και δεν μπορώ να τους ακούσω, το μόνο που ακούω είναι τα σπασμένα κομμάτια της καρδιάς μου, που δεν αντέχει την απουσία σου.
Μου λείπουν οι στιγμές μας φιλαράκι μου.
Μου λείπουν τα μάτια σου, τα γαλάζια που μου θύμιζαν το χρώμα της θάλασσας, τα μόνα μάτια που είχαν την ικανότητα να με ηρεμούν στις τρικυμίες μου.
Το μόνο που με καθησυχάζει είναι ότι πλέον δεν ταλαιπωρείσαι και ηρέμησες…
Για άκουσε… μπήκε το ρεφρέν! Θυμάμαι που χαιρόσουν πολύ στο ρεφρέν, ειδικά όταν στο τραγουδούσα…Παρά τα φάλτσα που έκανε η φωνή μου, με κοιτούσες και φαινόταν σαν να το απολάμβανες, ψυχή μου.
Αξέχαστο θα μου μείνει το τελευταίο μας μεσημέρι που στο τραγούδησα, ήταν η μόνη φορά που δεν με κοίταξες στα μάτια.
Τα είχες κλειστά… ποιος ξέρει τι θα σκεφτόσουν.
Εγώ, πάντως σκεφτόμουν πόσο ευγνώμων είμαι από το Θεό που είχα την ευλογία να σε έχω σκυλί μου.
Σε αγαπάω και θα σε αγαπάω για πάντα.
Συγνώμη αν δεν ήμουν καλή φίλη, προσπαθούσα να είμαι η τέλεια για εσένα γιατί το άξιζες!
Ελπίζω να το κατάφερα.
Τελείωσε το τραγούδι μας, ακούγονται διαφημίσεις τώρα…
Καληνύχτα Ρεξάκο μου, αύριο πάλι εδώ.
Φοιτήτρια του τμήματος Δασολογίας Επιστημών Ξύλου & Σχεδιασμού στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας. Μου αρέσουν τα ταξίδια, τα ζώα και ο χορός. Γενικά, δεν ψάχνω τα πολλά, αλλά τα λίγα, αυτά τα "λίγα ασήμαντα μικρά" αγαθά που κάνουν τη ζωή τόσο συναρπαστική και τόσο ενδιαφέρουσα. Όπως ένα καλό φαγητό, μια βόλτα δίπλα στη θάλασσα με λίγους και καλούς φίλους και ένα τζιν τόνικ με αγγούρι φυσικά.
Η ιδανική ζωή θα έλεγε κανείς ή μήπως όχι;
0 Σχόλια