Ο κόσμος πάγωσε με το που άκουσα: «Πρώτα ευχή», «Μη το ξεχάσεις! Κάνε ευχή», «Ευχή! ΕΥΧΗΗΗ!». Τι να τους πω; Πως τα τελευταία χρόνια έκανα ακριβώς την ίδια, αλλά τζίφος; Και πρόσεξε με, δεν μιλάμε τώρα για γενικούρες και τα all time classic που τα ευχόμαστε κάθε μέρα με το που ξυπνήσουμε. Μιλάμε για συγκεκριμένα πράγματα. Κάθε χρόνο αυτή η δουλειά. Και κάθε χρόνο τίποτα. Μέχρι που τα έβαλα με την τούρτα μου, τα γενέθλια και αντίστοιχα εκείνα τα έβαλαν με μένα. Και μετά από αυτά φοβήθηκα και τις γιορτές. Ποιος μας είπε τέλος πάντων πως αυτές οι μέρες είναι τόσο κρίσιμες που πρέπει να ευχηθώ όλα τα καλά του κόσμου, να περάσω τέλεια- ακόμη κι αν δεν είμαι σε mood- κάνοντας manifest μία τέλεια ζωή μέχρι τον επόμενο εορτασμό, ο οποίος θα σηματοδοτήσει ξανά ένα νέο ξεκίνημα; Και μαθαίνοντας πλέον να τσακώνομαι με τα κεράκια, έχω χάσει και τον προσανατολισμό μου.
Είναι άκυρη μέρα και αισθάνομαι την ανάγκη να ευχηθώ σήμερα ό,τι θέλω να ακολουθήσει. Δες! Αν ευχηθώ, θα το περιμένω. Από μόνο του είδα πως δεν έρχεται. Άρα, πρέπει να το πιστέψω. Και αν το πιστέψω, θα έχω απίστευτη δύναμη. Συνεπώς, με εμπόδια ή χωρίς θα είμαι εκεί να το καλωσορίσω. Αφού θα το έχω πιστέψει.
Κάνε το αντικειμενική πραγματικότητα. Πάρε κεράκια τώρα, σήμερα, χθες. Πάρε ένα συμβολικό, πάρε όσα είναι οι ευχές σου πάρε 100, 1000, 1.000.000.000. Δεν γίνεται λόγος για την ηλικία σου, αλλά για όσα θέλεις να τη συνοδεύουν. Μη διστάζεις, ευχήσου το. Δεν είναι καθόλου άκυρο, ίσα ίσα το πιο σχετικό και το πιο κοντινό σε όσα αισθάνεσαι και επιθυμείς. Τρέχεις απλά και το διεκδικείς. Έχει και την αδρεναλίνη του, δε μπορείς να το αρνηθείς.
Μόνη σου, μόνος σου, με παρέα, με το σκυλάκι ή την γάτα σου, κάνε το. Είναι όλα τόσο μικρά και τόσο τεράστια ταυτόχρονα που ο «νεκρός» χρόνος και η αναμονή δεν καταλήγουν πουθενά. Περνάνε, περνάνε, περνάνε. Α! Και περνάνε. Οι μέρες. Εσύ δεν περνάς καλά. Ούτε ο μικρός ούτε ο μεγάλος σου εαυτός, αν δε ζεις. Αν το χάσεις, ξανά πιάνεται. Το είπαμε. Δύσκολα ή εύκολα συμβαίνει. Και ξέρεις ε; Εκεί μπορεί να βγουν και πυροτεχνήματα. Χωρίς να το περιμένεις. Θα σου κάνουν έκπληξη, η οποία θα έχει σίγουρα την υπογραφή σου.
Ανακεφαλαίωσε. Κάνεις ανακωχή με την τούρτα σου. Δεν φοβάσαι την ευχή. Δεν περιμένεις κάποια συγκεκριμένη εορταστική μέρα και πιάνεις όσα θέλεις το αμέσως επόμενο λεπτό. Δυσκολεύεσαι. Μπορεί και να σου μοιάζει τελικά εύκολο. Το πιστεύεις, γίνεται η πραγματικότητα σου, το ζεις. Και πάλι από την αρχή, γιατί όλο αυτό το επακόλουθο κρατά 24 ώρες μέχρι την αυριανή και την κάθε αυριανή που ξυπνάς και συνειδητοποιείς που βρίσκεσαι. Φτιάξε τα επεισόδια σου, όπως αγαπάς. Και άκου εσένα με κλειστά τα μάτια. Έχεις πολλά να σου πεις.
Όσο μεγαλώνουμε είναι πολλές οι φορές που νιώθουμε πράγματα, τα οποία δεν τα ακούμε. Δεν τα βγάζουμε προς τα έξω. Τα αφήνουμε, τα εσωτερικεύουμε, δεν τους δίνουμε σημασία. Δεν αντιλαμβανόμαστε πολλά συναισθήματα, εστιάζουμε στην άπλετη πληροφορία που μας δίνεται καθημερινά, τρέχουμε να προλάβουμε τους γρήγορους ρυθμούς για να είμαστε τέλειοι ή καθόμαστε μέσα στο άγχος και την ανασφάλεια κοιτώντας ευθεία ναι μεν, αλλά χωρίς να ξέρουμε το «που». Ας ακούσουμε κάποια από αυτά κι αν όχι όλα. Ας σταματήσουμε να αναλύουμε τον χώρο γύρω μας και ας έχουμε τον όμορφο μικρόκοσμο μας στο τέλος της ημέρας. Θέλω να ξέρω αν νιώθω λύπη, χαρά, φόβο. Δεν είναι τα πάντα ένα «όλα καλά» και ένα χαμόγελο του δευτερολέπτου. Κάνε το βγάζοντας το από μέσα σου και μόνο. Και δείξε πως το κάνεις, γιατί δεν ξέρω από πότε έχουμε να αντικρίσουμε μία σταθερή άνθιση και όχι μιας στιγμής που εύκολα γίνεται ανάμνηση.
Φοιτήτρια ελληνικής Φιλολογίας στη Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών και δυνάμει καθηγήτρια ευχόμενη να μη διδάσκω απλώς, αλλά κυρίως να εμπνέω. Γεννήθηκα το 2000 στην Αθήνα και κατάγομαι από τη Μεσσηνία. Αγαπώ τη λογοτεχνία και το απέραντο γαλάζιο. Μεγαλύτερός μου στόχος: να καταφέρω να αποδώσω τον ορισμό της ευτυχίας.
0 Σχόλια