Όλοι το έχουμε ζήσει. Γυρνάς στο ξενοδοχείο στο τέλος της ημέρας, εξαντλημένος από την ολοήμερη ξενάγηση και περιήγηση στην πόλη που έχεις επισκεφθεί, ώστε να ξεκουραστείς και να ανακτήσεις δυνάμεις για την επόμενη δύσκολη μέρα που έρχεται. Ένας καλός τρόπος να το επιτύχεις είναι να ανοίξεις την τηλεόραση του δωματίου σου και να χαζέψεις με τα διάφορα τηλεοπτικά προγράμματα που παίζουν εκείνη τη στιγμή.
Με το ίδιο σκεπτικό την “πάτησα” κι εγώ στο ταξίδι μου στην Ισπανία πριν από κάποιους μήνες. Με το τηλεκοντρόλ στο χέρι εξερευνούσα τους τηλεοπτικούς σταθμούς σχολιάζοντας και κάνοντας πλάκα(τρολάροντας για να πιάσουμε επαφή) με το περιεχόμενο αλλά και με το ύφος των εκπομπών ή των τηλεοπτικών σειρών που προέκυπταν. Χωρίς να ομιλώ ή να καταλαβαίνω την Ισπανική (δεν είχα αρχίσει ούτε το “La casa de papel” εκείνη την περίοδο ώστε να ξέρω τα cojones και τα συναφή που ίσως με βοηθούσαν στην κατανόηση) κατέφυγα σε μια υπό κανονικές συνθήκες έξυπνη ιδέα για να περάσω το χρόνο μου: Να πετύχω μια ταινία ή σειρά βρετανική ή αμερικάνικη και να παρακολουθήσω κανονικά, έτσι κι αλλιώς, σκέφτηκα, οι ισπανικοί υπότιτλοι δε θα με ενοχλούσαν. Όσοι φαντάζεστε τη συνέχεια μπορείτε να γελάσετε από τώρα. Οι υπόλοιποι πάρτε μια βαθιά ανάσα και καθίστε.
Καθώς άλλαζα τα κανάλια μπας και πετύχω καμιά ταινία του Χόλυγουντ, πέφτω πάνω στο “dirty grandpa”, μια σε γενικές γραμμές αδιάφορη κωμωδία παρά τη συμμετοχή του (φαντάζομαι) αγαπητού Ρόμπερτ ντε Νίρο. “Λαχείο” σκέφτηκα από μέσα μου ενώ ακόμα έπαιζαν διαφημίσεις. Η κρυάδα, βέβαια, δεν άργησε να φανεί. Διότι, βλέπετε, το “dirty grandpa” έγινε “mi abuelo es un peligro” και πάνω από τη φωνή του ντε Νίρο έπαιζε η χαρακτηριστική ισπανική φωνή που έχουμε όλοι στο νου μας. Φυσικά, όχι μόνο πάνω από τον ντε Νίρο, αλλά από όλο το καστ της ταινίας, με αποτέλεσμα να προκύψει κάτι παρόμοιο με τη “Μαρία της γειτονιάς” ή το έτερο αριστούργημα “Patty”, στην ισπανική βέβαια έκδοση.
Μουδιασμένος από το θέαμα που μόλις αντίκρισα και αδυνατώντας να πιστέψω αυτό που ανακάλυψα αποφάσισα να επιβεβαιώσω την τακτική των Ισπανών να μεταγλωττίζουν ταινίες βάζοντας δικές τους φωνές πάνω σε ξενόγλωσσες παραγωγές. Δυστυχώς, από ό, τι φαίνεται, αυτή η μέθοδος χρησιμοποιείται παντού, όπως διαπίστωσα από το “Big Bang Theory”, το οποίο είχαν επίσης ντύσει με ισπανικές φωνές.
Αν καθίσει κάποιος να το σκεφτεί δε νομίζω να παρεξηγήσει τη δική μου αντίδραση. Είναι δυνατόν βρε αδερφέ να βλέπεις τον “Νονό” και να μην ακούς τη φωνή του Μάρλον Μπράντο ή του Αλ Πατσίνο; Είναι δυνατόν το ”say hello to my little friend” να γίνει “saluden a mi amiguito”( συγχωρέστε με, από το google translate το βρήκα);
Πέρα από την κωμική διάσταση του πράγματος έχει ενδιαφέρον να αντιληφθούμε και την αντίστοιχη λυπηρή. Πρέπει πραγματικά να είναι δυστυχισμένος αυτός ο άνθρωπος που έχει εγκλωβιστεί στην κακόγουστη αυτή απόπειρα μεταγλώττισης. Κακόγουστη, αφού με τη συγκεκριμένη πρακτική αλλάζει ολόκληρο το ύφος και ο χαρακτήρας της τέχνης. Με την ίδια λογική, θα μπορούσαμε να μεταγλωττίζουμε και τους στίχους ξένων τραγουδιών. Για φανταστείτε ένα παράλληλο σύμπαν όπου τα τραγούδια των pink floyd λόγου χάριν να μεταφράζονται στα ελληνικά και να ακούγονται σε όλα τα μέσα με ελληνικούς στίχους. Τώρα που το σκέφτομαι, φοβάμαι μήπως επειδή απλά μου πέρασε από το μυαλό ένα τέτοιο ενδεχόμενο έρθουν και με συλλάβουν για προσβολή της δημοσίας αιδούς. Δεν πειράζει, ας ζήσω με το ρίσκο.
Άρα, λοιπόν, συνοδοιπόροι μην αγανακτείτε που οι Ισπανοί δεν γνωρίζουν αγγλικά και αδυνατούν πολλές φορές να σας εξυπηρετήσουν. Αυτό που οφείλουμε ως ανθρωπιστές είναι να τους συμπαρασταθούμε για τη δύσκολη αυτή δοκιμασία στην οποία υποβάλλονται καθημερινά και, θαυμαστά, καταφέρνουν και επιζούν. Ας μεταφέρουμε προς το παρόν την αγάπη μας και ας ελπίσουμε να σκεφτούν διπλά την επόμενη φορά που θα πετάξει κάποιος από αυτούς την ιδέα “Ρε συ, βγήκε μια ταινία φοβερή με τον Μπεν Άφλεκ, δεν την μεταγλωττίζουμε να τη δει ο κόσμος;”.
Υ.Γ: Προσευχόμαστε όλοι και συμπονούμε τον ισπανικό λαό για την υγειονομική κρίση που τον έχει χτυπήσει αλύπητα. Ευχόμαστε όλο αυτό να τελειώσει γρήγορα και η ζωή να επανέλθει στα φυσιολογικά της επίπεδα. Έστω, με μεταγλωττισμένες ταινίες.
Γεννημένος την εικοστή δεύτερη ημέρα του πρώτου Αυγούστου της χιλιετίας μας και μεγαλωμένος στο Γαλάτσι Αττικής, φοιτώ στο τμήμα της Φιλολογίας στην Αθήνα. Λάτρης της λογοτεχνίας, δεινός (;) ταβλαδόρος, φίλος των ταξιδιών και του αθλητισμού, Νταλαρικός και Μαλαμικός και πεπεισμένος ότι δεν γνωρίζω τίποτα γράφω στο t.a.m.book άρθρα γενικής θεματολογίας. Ή αλλιώς, ό,τι μου πει ο Μαντζεβελάκης!
0 Σχόλια