Υπάρχει πιο όμορφο πράγμα από τον άνθρωπο που αγαπά τον άνθρωπο; Υπάρχει κάτι «πιο» υπέροχο από την ακατάλυτη ουσία της ανθρώπινης συμπόνιας σε ανθρώπους, σε συνανθρώπους που βρίσκονται σε ανάγκη; Υπάρχει ωραιότερο αγαθό από αυτό της ύψωσης της σημαίας του ανθρωπισμού και της συνακόλουθης προσπάθειας για την διαφύλαξη των ανθρώπινων δικαιωμάτων; Γιατί αν όλα αυτά ισχύουν τότε πώς ένα τέτοιο πλάσμα, ο άνθρωπος, καταδικάζει, κατακρίνει, προσπαθεί να εξοντώσει τον άλλον, τον διαφορετικό; Και τι είναι τέλος πάντων αυτό το διαφορετικό; Τι είναι αυτό που βλέπουμε στον άλλον και φοβόμαστε; Είναι βέβαια λογικό ως ένα βαθμό να τρομάζουμε με κάτι που δεν γνωρίζουμε, με «το άγνωστο και από αλλού φερμένο». Αυτό που δεν είναι λογικό είναι ότι κανείς δεν κάνει καμία προσπάθεια να γνωρίσει αυτό το «άλλο» και να το αποδεχτεί αντί να αφήνει τις προκαταλήψεις, την αγένεια και τον φόβο να τον καθοδηγούν.
Η διαφορετικότητα καταρρίπτεται, κατακρίνεται και περιορίζεται στον χώρο του λάθους, του «μη φυσιολογικού» λες και κάτω από το διαφορετικό δέρμα δεν καίει η ίδια ψυχή! Λες και μόνο ο χριστιανός, ο λευκός, ο πλούσιος, είναι σε θέση να νιώσει, να κλάψει, να πονέσει. Λες και υπόλοιποι δεν είναι άνθρωποι με πληγές και ζωή. Αν μπορούσαμε να προτάξουμε την ψυχική ευγένεια, το ουσιαστικό ενδιαφέρον, την αμερόληπτη στάση, την αγάπη, τη συγχώρεση, αντί του φανατισμού και της μισαλλοδοξίας τότε ο ρατσισμός απέναντι στο διαφορετικό θα αποτελούσε παρελθόν. Αν μπορούσαμε να αποκτήσουμε κριτική σκέψη και κλείναμε τις τηλεοράσεις που το μόνο που κάνουν είναι να παρουσιάζουν τα γεγονότα όπως τους συμφέρει και να διαστρεβλώνουν την πραγματικότητα τότε θα είχαμε άλλη εικόνα γι’αυτά που τόσο φοβόμαστε. Αλλά έχουμε την παιδεία για να τα κάνουνε όλα αυτά; Έχουμε αρκετή ανθρωπιά για να ανοίξουμε την αγκαλιά σε αυτούς που υποφέρουν; Και ας είναι από άλλη χώρα. Και ας πιστεύουν σε διαφορετικό θεό. Και είναι τόσο διαφορετικοί που το μόνο κοινό στοιχείο (και το πιο τρανταχτό) είναι ότι είμαστε το ίδιο άνθρωποι;
Η διαφορετικότητα είναι απλώς η άλλη όψη του εαυτού μας. Η όψη που δεν έτυχε να αναπτύξουμε και να αναδείξουμε. Η ισότητα δεν είναι προνόμιο λίγων. Η ελευθερία στο τρόπο έκφρασης και δράσης δεν είναι προνόμιο λίγων. Η αξιοπρεπής ζωή χωρίς κακεντρεχή σχόλια και εμπαιγμούς, χωρίς εκφοβισμό, δεν είναι προνόμιο λίγων. Είναι δικαίωμα όλων. Η διαφορετικότητα είναι δικαίωμα όλων. Δεν υπάρχουν άνθρωποι «ενός κατώτερου θεού». Υπάρχουν άνθρωποι που εκδιώχθηκαν, κυνηγήθηκαν και θυσιάστηκαν στο όνομα του ρατσισμού, της απαιδευσίας και της αδύναμης ανθρώπινης υπόστασης. Στο κάτω-κάτω είμαστε όλοι ίδιοι στον τρόπο που κλαίμε, στον τρόπο που τραγουδάμε, στον καημό που έχουμε για μια όμορφη, ειρηνική ζωή.
Μεγαλωμένη σε νησί δεν θα μπορούσα παρά να αγαπώ την θάλασσα. Σπουδάζω στην Αθήνα ενώ παράλληλα προσπαθώ να ζήσω όσο πιο ελεύθερα η ελευθερία μου επιτρέπει.
0 Σχόλια