Τέχνη. Μια λέξη που όχι μόνο ηχεί όμορφα, αλλά συνεπάγεται ως επί το πλείστον, με θετικό πρόσημο. Για τους περισσότερους ανθρώπους αποτελεί ένα μέσο έκφρασης ή ένας τρόπος ψυχαγωγίας. Ικανή να μορφώσει, να διαμορφώσει, να ξεκινήσει επανάσταση. Όλα βαίνουν καλώς όσο βρίσκεσαι σε ένα διαρκές πάθος με αυτή, μέχρι τη στιγμή, που θα αποφασίσεις να κάνεις την τέχνη με την οποία ασχολείσαι, το επάγγελμά σου. Τον εικοστό πρώτο αιώνα, τα επαγγέλματα τέχνης, μοιάζει να έχουν παραγκωνιστεί. Σε μια τεχνοκρατική κοινωνία, με πρότυπο τη συνεχή επιδίωξη κοινωνικής αναγνώρισης, υψηλής θέσης και πλούτου, θα μπορούσε κανείς να πει, πως η τέχνη δεν χωράει.
Παρόλο που γίνονται αξιόλογες προσπάθειες από νέους καλλιτέχνες ώστε η τέχνη να μην πάψει να αποτελεί θεμέλιο της ιδιοσυγκρασίας του ανθρώπου, η έλλειψη παιδείας, η διαφθορά που ριζώνει σε υποτιθέμενα καθηγητικούς χώρους της τέχνης, καθώς και η έντονη ανησυχία για το τι μέλλει γενέσθαι, στη χώρα που σε αποτρέπει «να αντισταθείς στην ατελείωτη παλίρροια των λυπημένων κόπων» που έλεγε και ο Σαίξπηρ, εξαναγκάζουν έμμεσα την πλειονότητα των εν δυνάμει καλλιτεχνών να ορρωδεί. Εντούτοις, το τοξικό κλίμα που έχει σχηματιστεί στον δρόμο του καλλιτέχνη, προφανώς, δεν είναι αρκετό να κατευνάσει μονομιάς την ορμή για δημιουργία του. Έχει, όμως, τη δυνατότητα να τον εμποδίζει στην εδραίωση και εξέλιξή του στον καλλιτεχνικό χώρο τον οποίο είναι εμφανές πως πασχίζει να εξουδετερώσει. Η τέχνη πηγάζει από την ψυχή. Είναι εμφανές πως εγκατάλειψη του ονείρου, δεν επέρχεται λόγω της μαλθακής φύσης του καλλιτέχνη, αλλά είναι σχεδόν αναμενόμενη όταν από την πηγή της τέχνης του, ρέει φόβος και αμφιβολία, και η διαδικασία αμφισβήτησης που έχει ξεπεράσει πλέον το στάδιο της αυτοκριτικής επιφέρει την συναισθηματική φόρτωση που αντί για καλλιτεχνικό οίστρο, είναι ικανή να αποτελέσει τροχοπέδη για τον καλλιτέχνη.
Καταλήγοντας, είναι το “καλά” δομημένο και εδραιωμένο σύστημα ο μοναδικός λόγος για τον οποίο η τέχνη είναι σχεδόν ανέφικτο να αποτελέσει πλέον επάγγελμα; Σίγουρα είναι λόγος αλλά όχι και ο μοναδικός, ιδιαίτερα όταν βλέπεις τις απώλειες από κοντά, είσαι σε θέση να δικαιολογήσεις την παραίτηση. Σε καμμία περίπτωση, όμως, δεν μπορούμε να βάλουμε τον λόγο αυτόν στη θέση του αποδιοπομπαίου τράγου, και να καταθέσουμε τα όπλα απέναντι στον συμβιβασμό. Η τόλμη είναι απαραίτητη, η υπερανάλυση στέκεται εμπόδιο στο έργο. Για να κλείσω, λοιπόν, θα αναφέρω για ακόμη μια φορά τα λόγια του Σαίξπηρ μέσα από τον χαρακτήρα Άμλετ, που κρίνω πως κάθε δημιουργός (αλλά και οποιοσδήποτε άνθρωπος) πρέπει να έχει κατά νου :
Άστραψε η απόφαση και αμέσως σβήνει
Την θαμπώνει η υγρασία της σκέψης
Και τα έργα τα μεγάλα
που γι’ αυτά γεννήθηκες.
Μονάχα γι’ αυτά γεννήθηκες
δεν τα τολμάς. Θρύβουν χάνονται
Ποτέ δεν θα ονομασθούν πράξεις
Παιδί με πολλά όνειρα σε μια εποχή που η απογοήτευση κυριαρχεί. Είμαι 18 σχεδόν 19 χρόνων, ασχολούμαι με την τέχνη και με ενδιαφέρει κάθε μορφή της, αν και έχω εντρυφήσει στη ζωγραφική. Σπουδάζω κινηματογράφο αλλά όνειρο μου είναι να ασχοληθώ με τις εικαστικές τέχνες. Τα απογεύματα μου έχουν ήχο Lou Reed και Janis Joplin. Οι έντονες κοινωνικές ανησυχίες αλλά και ευαισθησίες μάλλον με χαρακτηρίζουν με αποτέλεσμα να έχω την ανάγκη να εκφέρω την άποψη μου πολύ συχνά. Στον αντίποδα, προτιμώ να ακούω, παρά να μιλάω.
0 Σχόλια