Αν παρατηρήσεις καλύτερα θα συνειδητοποιήσεις πως τα πάντα γύρω σου έχουν ένα ρυθμό. Η κίνηση στους δρόμους μιας πόλης, τα φύλλα των δέντρων σ’ ένα δάσος, εσύ που αναπνέεις σταθερά και η καρδιά σου έχει το δικό της ρυθμό. Η ζωή η ίδια αποτελείται από μία σειρά «ρυθμικών ταλαντώσεων» θα λέγαμε. Έτσι και ο χορευτής όταν χορεύει βρίσκει τον δικό του «παλμό», βρίσκει τον δικό του τρόπο να επικοινωνεί. Ο χορός από μόνος του δεν είναι τόσο τέχνη, όσο τέχνη είναι αυτό που προσθέτεις εσύ με την ψυχή σου για να το ανυψώσεις και να το φτάσεις στον υπέρτατο βαθμό του. Είναι μια μορφή καλλιτεχνικής έκφρασης. Την ώρα που χορεύεις θέλεις να πεις κάτι μέσα από την καρδιά σου, να πεις μια ιστορία…τη δική σου ιστορία. Μέσα από αυτόν εκφράζεις τις πιο ενδόμυχες σκέψεις σου, γι’ αυτό και πρώτα απ’ όλα χορεύεις για σένα και ύστερα για τους άλλους. Το σώμα απλώς ακολουθεί και εκτελεί τις κινήσεις που η ψυχή σου θέλει να εκφράσει.
Ο χορός, θα λέγαμε πως δεν μπορεί να μπει σε «καλούπια». Ο καθένας από μας όταν ακούει τη λέξη αυτή έρχεται κάτι διαφορετικό στο μυαλό του, γιατί απλούστατα τον χορό τον ορίζεις εσύ ο ίδιος. Για παράδειγμα, χορός μπορεί να θεωρηθεί όταν χορεύεις επαγγελματικά ένα συγκεκριμένο είδος του. Από την άλλη, μπορεί να είναι κάτι το εντελώς ερασιτεχνικό που το κάνεις μόνο και μόνο επειδή σε γεμίζει και περνάς ευχάριστα την ώρα σου, χωρίς αυτό να σημαίνει πως έχεις βλέψεις για κάτι περισσότερο. Καμιά φορά χορεύεις με παρέα ή με κάποιον «παρτενέρ», ή μπορεί ακόμη και να χορεύεις μόνος κλεισμένος στο δωμάτιό σου ή διαλέγοντας ένα δικό σου χώρο που σε εκφράζει, βάζοντας τέρμα τη μουσική και αυτοσχεδιάζοντας. Κάποιες στιγμές δε χρειάζεσαι καν τη μουσική για να κουνηθείς ρυθμικά. Γιατί το σώμα θυμάται και ακολουθεί ασυναίσθητα τους δικούς του ρυθμούς. Πόσες φορές σιγομουρμούρισες μια δική σου μελωδία και αισθάνθηκες το πόδι σου να ανταποκρίνεται αρμονικά σε αυτήν; Πόσες φορές κούνησες το κεφάλι σου σε κάποιο μουσικό τόνο που είτε είχες στο μυαλό σου είτε το άκουσες από γύρω σου, είτε τον δημιούργησες εσύ εκείνη τη δεδομένη χρονική στιγμή; Έτσι, το σώμα έχει τη δική του μνήμη και τη δική του βούληση και ο νους σου έχει ήδη σκεφτεί τις κινήσεις που θα διαγράψεις στο έδαφος χορεύοντας.
Όταν χορεύεις, αφήνεις πίσω όλες τις σκέψεις σου και επικεντρώνεσαι στο παρόν. Νιώθεις ότι θέλεις να φέρεις σε πέρας μια δημιουργία σου που θα έχει τη δική σου υπογραφή και θα ‘ναι μοναδική. Νιώθεις τον κόσμο να σου ανήκει και πως σου χαρίζεται μια δύναμη μαγική για να μπορείς να τον αλλάξεις. Όταν χορεύεις είναι σα να χάνεσαι για λίγο, να ξεφεύγεις από την καταναγκαστική πραγματικότητα και να μεταφέρεσαι σε έναν παράλληλο κόσμο, όπου το μόνο που έχει σημασία είναι να εξωτερικεύσεις τα όνειρά σου και να τα δώσεις μορφή. Όπως έλεγε και η Agnes De Mille, Αμερικανίδα χορεύτρια και χορογράφος, ‘’Για να χορέψετε πρέπει να ξεπεράσετε τον εαυτό σας. Να γίνετε μεγαλύτεροι, πιο όμορφοι, πιο ισχυροί. Αυτή είναι η δύναμη, είναι η δόξα στη γη και είναι δική σας για να την πάρετε!’ (To dance is to be out of yourself. Larger, more beautiful, more powerful.. This is power, it is glory on earth and it is yours for the taking)”
To be continued…
Το κορίτσι του Μάη όπως λένε και οι Olympians! Γεννημένη Μάιο μήνα του '98, δεν πρόλαβα καλά καλά να ζήσω στον 20ο αιώνα, πήρα εισιτήριο χωρίς επιστροφή για τον 21ο. Το πρώτο μου κλάμα ακούστηκε στη Θεσσαλονίκη, στην οποία και διανύω τα φοιτητικά μου χρόνια στην Φιλοσοφική Σχολή του Α.Π.Θ και πλέον είμαι ένα τσακ πριν από το πολυπόθητο πτυχίο μου. Όπως έλεγε και η πολυαγαπημένη Αλκυόνη Παπαδάκη είμαι και εγώ μια συναισθηματική ανόητη, μια μπερδεμένη αναποφάσιστη! Δηλώνω λάτρης της ζωής και των ανθρώπων που κάνουν τα πάντα για αυτήν! Συνήθως θα με βρεις σε ένα δικό μου χάος φτιαγμένο από βιβλία, ταινίες, χορό και μουσική!
0 Σχόλια