Πρόκειται για ζήτημα που μας απασχολεί όλους. Μας πονά και μας κεντρίζει όσο λίγα το ενδιαφέρον, λόγω του συναισθηματικού δεσμού μας με αυτό. Δεν είναι κάτι καινούργιο, το γνωρίζουμε ήδη από τον περασμένο Οκτώβρη. Η τσιμεντόστρωση του ιερού βράχου της Ακρόπολης αποτελεί θέμα με το οποίο, δυστυχώς, έχουμε μάθει πια να ζούμε. Είναι, πλέον, ένα έργο τετελεσμένο ή, μάλλον, εν εξελίξει, καθώς αναμένεται ολόκληρος ο βράχος να χαθεί κάτω από τους τόνους οπλικού σκυροδέματος που θα τοποθετηθούν σύντομα. Η αρχή, όπως προειπώθηκε, έχει ήδη γίνει, και έχει εξοργίσει χιλιάδες επισκέπτες του μνημείου, Έλληνες και ξένους, οι οποίοι διαμαρτύρονται με όλη τους τη δύναμη, χωρίς, βέβαια, να βρίσκουν ανταπόκριση. Η απόφαση για πλήρη απαξίωση και ευτελισμού του μνημείου μας έχει ήδη ληφθεί, βουτηγμένη στην αναλγησία και την αναισθησία με την οποία το Υπουργείο Πολιτισμού φέρεται το τελευταίο διάστημα. Ακόμη και η γαλλική “Liberation” ξεσπάθωσε σε πρόσφατο άρθρο της κατά της ασεβούς δράσης που λαμβάνει χώρα στην Ακρόπολη, διαβρώνοντας τον χαρακτήρα της και μεταμορφώνοντάς τη μια για πάντα.
Από τη στιγμή που σημαντική και σίγουρα πλειοψηφική μερίδα του κόσμου διαφωνεί, από τη στιγμή που η κατακραυγή και οι αποδοκιμασίες είναι προφανείς, από τη στιγμή που, στο κάτω-κάτω της γραφής, είναι ξεκάθαρο πως η τσιμεντόστρωση δεν προσφέρει απολύτως κανένα θετικό στο μνημείο μας, γιατί επιλέχθηκε η συγκεκριμένη οδός; Η απάντηση που δίδεται από τους αρμοδίους (ανάθεμα την ώρα και τη στιγμή) σχετίζεται με την επιτακτική ανάγκη να διευρυνθεί η προσβασιμότητα σε άτομα με ειδικές ανάγκες, εξ ου και ο ανελκυστήρας που πρόσφατα τοποθετήθηκε στο σημείο. Είναι προφανές πως μια τέτοια πρόθεση μας βρίσκει όλους σύμφωνους, καθώς είναι ντροπή ένα τέτοιο μνημείο, το σήμα κατατεθέν της χώρας, να μην πληροί τις προϋποθέσεις για τη φιλοξενία ατόμων με αναπηρία. Αλήθεια, όμως, πόσο έχει βελτιωθεί η πρόσβαση των αναπήρων στην Ακρόπολη μετά το σκυρόδεμα (σ.σ το μπετόν); Αν εξαιρέσουμε τον ανελκυστήρα, ο οποίος πραγματικά συνιστά μια εξαιρετική πρωτοβουλία, το τσιμέντο είναι κάτι που κάνει την πρόσβαση και τη διέλευση ανθρώπων με αμαξίδιο ακόμη δυσκολότερη σε σχέση με πριν, όταν το έδαφος ήταν παρθένο και αμόλυντο. Αυτό, φυσικά, οφείλεται στο ότι η κλίση του εδάφους φτάνει σε ορισμένα σημεία μέχρι και το 14%, όταν η φυσιολογική κλίση για τα αμαξίδια δεν πρέπει να ξεπερνά το… 3%.
Πρόκειται για πράξη εγκληματική, απίστευτα προσβλητική και εκνευριστικά άτοπη, εμπαίζει ουσιαστικά τους πάντες, από τους απλούς επισκέπτες μέχρι και τους ειδικούς και τα άτομα με αναπηρία, ενώ δίνει ξεκάθαρα την εντύπωση πως οι ιθύνοντες δεν ενδιαφέρονται για τίποτα, παρά μόνον για την επικοινωνιακή διαχείρηση ενός ακόμη θέματος της επικαιρότητας. Το μνημείο μας βρίσκεται σε κίνδυνο, μαζί και η ιστορία χιλιάδων ετών που κουβαλά, υποφέρει στα χέρια ανίδεων, οι οποίοι προσπαθούν να ικανοποιήσουν τη ματαιοδοξία τους προχωρώντας σε χυδαιότητες αδιανόητου μεγέθους, προσβάλλοντας βάναυσα τον πολιτισμό μας, την εικόνα μας, τη νοημοσύνη μας. Ο ιερός βράχος της Ακρόπολης ανήκει σε όλους εμάς, σε όλην την ανθρωπότητα, είναι αδύνατο να τον αφήσουμε να φθαρεί, επειδή κάποιοι αναίσχυντοι νομίζουν πως αποτελεί δική τους ιδιοκτησία. Ειδάλλως, θα πρέπει να λογοδοτήσουμε στις επόμενες γενιές, οι οποίες θα παραλάβουν ένα μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς πλήρως αλλοιωμένο από τις παρεμβάσεις επικίνδυνων (και) για τον πολιτισμό ανθρώπων.
Το τσιμέντο που έκριναν καλό να τοποθετήσουν είναι ικανό να πνίξει όλη την ομορφιά, όλη την ιστορία, όλα τα συναισθήματα, το δέος και την ανατριχίλα που όλοι νιώθαμε όταν πατούσαμε στις ίδιες πέτρες που πατούσαν άνθρωποι πριν από χιλιάδες χρόνια. Τέτοια ασέβεια, τέτοια προσβολή είναι πρωτοφανής. Θα μου πείτε, τι άλλο θα μπορούσαμε να περιμένουμε από μια ηγεσία που είχε προτείνει τον Αύγουστο του 2019 να δανειστούμε τα μάρμαρα του Παρθενώνα από τη Μεγάλη Βρετανία;
Μάλλον και τυχεροί σταθήκαμε, τώρα που το σκέφτομαι καλύτερα.
Γεννημένος την εικοστή δεύτερη ημέρα του πρώτου Αυγούστου της χιλιετίας μας και μεγαλωμένος στο Γαλάτσι Αττικής, φοιτώ στο τμήμα της Φιλολογίας στην Αθήνα. Λάτρης της λογοτεχνίας, δεινός (;) ταβλαδόρος, φίλος των ταξιδιών και του αθλητισμού, Νταλαρικός και Μαλαμικός και πεπεισμένος ότι δεν γνωρίζω τίποτα γράφω στο t.a.m.book άρθρα γενικής θεματολογίας. Ή αλλιώς, ό,τι μου πει ο Μαντζεβελάκης!
0 Σχόλια