Αν και τα ενημερωτικά δελτία, οι ιστοσελίδες και ο τύπος έθιξαν κυρίως την πλευρά του ζητήματος που φαίνεται να ενδιαφέρει περισσότερο το ευρύ κοινό, αυτήν που «πουλάει» περισσότερο – έτσι δεν κάνουν άλλωστε τα συστημικά μέσα όλου του πλανήτη;-, είναι γεγονός πως το θέμα της αποχώρησης της παγκοσμίου φήμης τενίστριας Naomi Osaka από το Roland Garros συγκέντρωσε πάνω του τα φώτα της δημοσιότητας. Η αληθινή ουσία, όμως, του θέματος δεν αναδείχθηκε επαρκώς από κανένα δίκτυο, κάτι τέτοιο, φυσικά, θα ήταν έτσι ή αλλιώς αμφίβολο. Έτσι, ένα ολόκληρο πρόβλημα της εποχής μας καλύφθηκε από άλλα, ελάσσονος σημασίας συμβάντα τα οποία τα κανάλια και τα sites θεώρησαν ορθότερο να προβάλλουν. Την αιφνίδια, δηλαδή, αποχώρηση της Osaka λόγω (και) του προστίμου που της επεβλήθη από τους διοργανωτές ύψους 15.000 ευρώ. Το έγκλημά της; Δεν άντεχε πλέον να παραβρίσκεται σε συνεντεύξεις τύπου πριν και μετά τον αγώνα.
Ναι, καλά διαβάσατε, επέβαλαν πρόστιμο σε μια αθλήτρια για το ότι δεν δέχτηκε να λάβει μέρος σε κάτι εντελώς άσχετο με το αντικείμενό της. Φαίνεται, λοιπόν, ότι το λίγότερο που απαιτείται από τους σημερινούς (πρωτ)αθλητές είναι να συμμετέχουν σε αγώνες. Αυτό που έχουν ιερή υποχρέωση, βέβαια, να κάνουν είναι να εμφανίζονται μπροστά από κάμερες και δημοσιογράφους, ώστε με τη δική τους δημοσιότητα να προμοτάρονται ταυτόχρονα και οι χορηγοί, με τους οποίους κλείνονται χρυσές συμφωνίες και οι οποίοι αποκομίζουν τεράστια κέρδη ακόμη και μέσω μιας απλής συμμετοχής ενός αθλητή σε μια συνέντευξη τύπου. Συνεντεύξεις, διαφημίσεις, κοινωνικά δίκτυα, όλα τούτα θα πρέπει να αποτελούν πραγματική προτεραιότητα για έναν αθλητή σήμερα, μια τόσο πιεστική και φορτική προτεραιότητα, απολύτως αταίριαστη με τη ζωή που θα ‘πρεπε να έχει στον στίβο και στα γήπεδα. Βλέπετε, στην εποχή του καπιταλισμού τα πάντα είναι νούμερα, κανείς δε λογίζεται πλέον ως άνθρωπος, μα περισσότερο ως μια μηχανή παραγωγής χρημάτων. Στην περίπτωση των αθλητών, η πίεση υπάρχει για να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις των χορηγών και των κολοσσών που έχουν συνάψει συμφωνίες με τις διοργανώσεις και τους ίδιους, συνεπώς η όρεξη να αφοσιωθούν ανεπηρέαστοι σε αυτό που αγαπούν έχει κατά πολύ εκπέσει. Διότι, είτε μετά από μια νίκη είτε μετά από μία ήττα, αν ο αθλητής αποφασίσει να μη δώσει το «παρών» στις καθιερωμένες συνεντεύξεις του, είναι πολύ πιθανό μια συζήτηση με τον χορηγό του να είναι κάπως έτσι:
«Τι έγινε αστέρι μας, πας για συνέντευξη μετά τη φοβερή αυτή νίκη;»
«Μπα, λέω να μην πάω, είμαι πολύ πιεσμένος/η και θα ήθελα να ξεκουραστώ για τον αυριανό αγώνα»
«Όπα όπα, δε συμφωνήσαμε κάτι τέτοιο, δεν έχεις χρόνο για τέτοιες πολυτέλειες, γι’ αυτό άντε να πας σαν καλό παιδάκι να κάτσεις στη θέση σου με αυτό το ωραίο καπελάκι που σου έχουμε πει να φοράς (να προσέξεις μόνο να φαίνεται το σήμα της εταιρείας μας, μην το κρύβεις, είναι πολύ σημαντικό για την καριέρα σου) και μετά μην ξεχάσεις το καθιερωμένο ποστάρισμα στο ίνσταγκραμ ευχαριστώντας μας για τη νίκη που πέτυχες. Και πού ‘σαι; Να κάνεις ταγκ και τη διοργάνωση γιατί κλείσαμε και μια συμφωνία πρόσφατα.»
Ναι, οι αθλητές σήμερα σχεδόν δεν επιτρέπεται να ζουν ως αθλητές. Ίσως φαίνεται υπερβολικό, μα η ουσία είναι ότι πολλές φορές, ακόμη και όταν μπαίνουν να αγωνιστούν στα γήπεδα και στα τερέν σκέφτονται μονάχα ένα πράγμα: Τίτλος. Τίτλος, που θα φέρει τη φήμη κι έπειτα τους σπόνσορες που θα τους προωθήσουν ακόμη περισσότερο. Βυθίζονται σε αυτήν τη διαρκή κούρσα που ονομάζεται «πρωταθλητισμός», η οποία σαφώς και δεν έχει καμία σχέση με τα βασικά ιδεώδη του αθλητισμού, όπως τα κληρονομήσαμε από τις προηγούμενες γενιές, ως σημάδια εξευγενισμού και πολιτισμού. Τα πάντα διαβρώνονται στον βωμό της διαφήμισης και της επιτυχίας, η προσπάθεια και η ταπεινότητα έρχονται σε δεύτερη μοίρα. Κι όταν ακόμα και ένας μεγάλος αθλητής βροντοφωνάξει «ως εδώ!» για όλες αυτές τις διαδικασίες που του καταστρέφουν την ψυχική του υγεία, ολόκληρες ομοσπονδίες τον απειλούν με αποκλεισμό από τις επόμενες διοργανώσεις τους και του επιβάλλουν πρόστιμα προκειμένου να συμμορφωθεί. Η ψυχική υγεία υποβαθμίζεται ή, μάλλον, δε λογαριάζεται καν, γιατί η ουσία σήμερα είναι ο αθλητής να παράγει χρήματα και να εισπράττει δόξα, τουλάχιστον αυτός που κατακτά τις πρώτες θέσεις των διαγωνισμών και των τουρνουά.
Δυστυχώς, ο αθλητισμός μας έχει προσβληθεί σοβαρά από τον ωφελιμισμό και την κερδοσκοπία. Βιομηχανίες δισεκατομμυρίων έχουν στηθεί σχεδόν σε όλα τα αθλήματα, αλλοιώνοντας τον χαρακτήρα τους και ωθώντας τους αθλητές σε μια σκληρή μάχη για «επιβίωση» σ’ αυτόν τον αδυσώπητο χώρο. Ένα πρόσφατο παράδειγμα που αποδεικνύει αυτήν ακριβώς την αλλοτρίωση των σπορ, και το οποίο σχετιζόταν με το ποδόσφαιρο, ήταν όταν οι ποδοσφαιρόφιλοι ανά τον πλανήτη νιώσανε για τα καλά πως το αγαπημένο τους άθλημα θα πάψει να είναι όπως ήταν, εξαιτίας αυτής της προσπάθειας των ισχυρών να γίνουν ακόμη ισχυρότεροι χτίζοντας μια κλειστή λίγκα, στην οποία θα συμμετείχαν αποκλειστικά οι πλουσιότερες ομάδες στην Ευρώπη. Κι αυτό αποτελεί παράδειγμα ενδεικτικό, ένα μόνο μέρος της συνολικής βιομηχανοποίησης που έχει συντελεστεί. Τα συμβόλαια τρομακτικά υψηλά, οι τζίροι θεόρατοι και η πίεση για τους αθλητές τεράστια. Ο αθλητισμός νοσεί, κι αν δε ληφθούν άμεσα αποφάσεις, προκειμένου να ξεφύγει από το μονοπάτι των βιομηχανιών και της κερδοσκοπίας, προκειμένου και οι ίδιοι οι αθλητές να πατάνε ξέγνοιαστοι το χορτάρι και τα παρκέ, θα γίνει ακόμη σκληρότερος.
Γεννημένος την εικοστή δεύτερη ημέρα του πρώτου Αυγούστου της χιλιετίας μας και μεγαλωμένος στο Γαλάτσι Αττικής, φοιτώ στο τμήμα της Φιλολογίας στην Αθήνα. Λάτρης της λογοτεχνίας, δεινός (;) ταβλαδόρος, φίλος των ταξιδιών και του αθλητισμού, Νταλαρικός και Μαλαμικός και πεπεισμένος ότι δεν γνωρίζω τίποτα γράφω στο t.a.m.book άρθρα γενικής θεματολογίας. Ή αλλιώς, ό,τι μου πει ο Μαντζεβελάκης!
0 Σχόλια