Τελικά ήταν όντως θέμα περιέργειας. Αυτή η ανάρτηση του Βασίλη Χαραλαμπόπουλου για τον ανασταλτικό χαρακτήρα της ποινής που επιβλήθηκε στον γνωστό σκηνοθέτη για τον βιασμό δύο ανηλίκων πράγματι τα είπε όλα. «Δεν ήταν θέμα δικαιοσύνης, θέμα περιέργειας ήταν». Βλέπετε, ως υπόδικος ο συγκεκριμένος ήταν στη φυλακή και τώρα ως ένοχος βρίσκεται έξω από αυτήν. Γιατί το μόνο που μας ένοιαζε τελικά ήταν να δούμε αν όντως έκανε όλα αυτά τα επαίσχυντα για τα οποία κατηγορήθηκε. Πλέον, λοιπόν, που μπορούμε να τον αποκαλούμε βιαστή χωρίς κανέναν ενδοιασμό, μιας και το ίδιο το δικαστήριο απεφάνθη για την ενοχή του, δε θα βρίσκεται σε κάποιο κελί κάποιων φυλακών, αλλά θα είναι ελεύθερος να πηγαίνει στη λαϊκή ή στο σούπερ μάρκετ, να ψωνίζει ντομάτες, πατάτες, μελιτζάνες, φυστικοβούτυρα ή κι εγώ δεν ξέρω τι.
Θα μου πείτε «καλά, και θα είναι εύκολο γι’ αυτόν να κυκλοφορεί ανενόχλητος μετά από όλα αυτά;» ή, όπως έγραψε κι ένας έγκριτος από ό, τι φαίνεται δημοσιογράφος, «κανείς δεν θα τον ξανακοιτάξει με το ίδιο βλέμμα ποτέ ξανά», οπότε υποθέτω πως κι εμείς είμαστε λίγοι για να πιάσουμε στο στόμα μας τον κορυφαίο αυτόν καλλιτέχνη, μιας και «δεν έχουμε βρεθεί στη φυλακή ούτε για δεκαεπτά δευτερόλεπτα, όχι για δεκαεπτά μήνες που βρέθηκε ο ίδιος». Αυτά τα λόγια γράφτηκαν όντως, όχι ακριβώς verbatim, ωστόσο το περιεχόμενό τους είναι απολύτως αυτό. Πρόκειται, καταφανώς, για τη συνέχεια του ξεπλύματος του συγκεκριμένου κυρίου, ακόμη και μετά την καταδίκη του. Η απάντηση, βέβαια, στα παραπάνω θα μπορούσε να είναι η εξής: Ο λόγος που δε χρειάστηκε να περάσουμε δεκαεπτά μήνες στη φυλακή και δε θα χρειαστεί να περάσουμε ούτε και δεκαεπτά δευτερόλεπτα στη φυλακή είναι ότι εμείς δεν είμαστε βιαστές. Οπότε και δε μας ταιριάζει να βρισκόμαστε στη φυλακή. Αυτό δηλαδή που αρμόζει σε βιαστές ανηλίκων. Ψέμα, όμως, και αυτό, γιατί ο συγκεκριμένος κυκλοφορεί ελεύθερος.
Ελεύθερο τον άφησε η ελληνική δικαιοσύνη, η οποία, όσο εμπιστοσύνη και αν πρέπει να της έχουμε για χάρη της δημοκρατίας, λειτούργησε πολύ προκλητικά απέναντι τόσο στο κοινό αίσθημα όσο και στην ίδια την έννοια της απονομής της δικαιοσύνης. Διότι, όσο και να μη θέλουμε να σχολιάζουμε δικαστικές αποφάσεις, υπάρχει διαρκώς η αίσθηση πως αυτές δεν καθορίζονται επί ίσοις όροις, αλλά επιβάλλονται με κριτήρια ταξικά. Είναι, κοντολογίς, όπως είπε και ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου στη συναυλία του στο Κατράκειο Θέατρο Νίκαιας «η δικαιοσύνη όχι μόνο ταξική, αλλά και τοξική». Και συνεχίζω να δανείζομαι τα λόγια του, καθώς από ό, τι φαίνεται ο ήλιος της δικαιοσύνης δεν είναι «αυτός ο νοητός που περιμένουμε, αλλά εκείνος ο ανόητος που απεχθανόμαστε».
Δεν πρόκειται για το λαϊκό αίσθημα απλώς. Δεν πρόκειται για την εκδήλωση της οργής και του αισθήματος της αδικίας που μαστίζει πια την ελληνική κοινωνία και το οποίο ψάχνει πια κάθε ευκαιρία για να το εκδηλώσει. Είναι η ίδια η έννοια του δικαίου αυτή που βλέπουμε να αλλοιώνεται. Τα πράγματα είναι πολύ απλά και επ’ αυτού είναι προσβολή και μόνο να ορθώνεται η οποιαδήποτε αμφισβήτηση: Οι βιαστές, οι αποδεδειγμένα ακόμα και από αυτήν την ελληνική δικαιοσύνη βιαστές, οι ένοχοι για βιασμούς ανηλίκων θα πρέπει να είναι στη φυλακή. Ακόμα και αυτοί που ίσως και να έχουν και ένα κονέ παραπάνω. Γιατί η δικαιοσύνη δεν θα πρέπει να επηρεάζεται από τέτοιου είδους διασυνδέσεις.
Υ. Γ: Δεν πιστεύω να εννοήθηκε από τα τελευταία λόγια πως κάποια εξωτερική παρέμβαση έπαιξε τον ρόλο της στην αποφυλάκιση του γνωστού σκηνοθέτη που «βρέθηκε στο μάτι του κυκλώνα για το τίποτα»; Εάν σκεφτήκατε κάτι τέτοιο θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε πως εμείς τέτοιες σκέψεις δεν τις υιοθετούμε. Αυτό, τουλάχιστον, είναι που ολόκληρο το σύστημα μας λέει να κάνουμε.
Πηγή φόντου: news247.gr
Γεννημένος την εικοστή δεύτερη ημέρα του πρώτου Αυγούστου της χιλιετίας μας και μεγαλωμένος στο Γαλάτσι Αττικής, φοιτώ στο τμήμα της Φιλολογίας στην Αθήνα. Λάτρης της λογοτεχνίας, δεινός (;) ταβλαδόρος, φίλος των ταξιδιών και του αθλητισμού, Νταλαρικός και Μαλαμικός και πεπεισμένος ότι δεν γνωρίζω τίποτα γράφω στο t.a.m.book άρθρα γενικής θεματολογίας. Ή αλλιώς, ό,τι μου πει ο Μαντζεβελάκης!
0 Σχόλια