Η χώρα μας διαθέτει τη μοναδική ικανότητα να μας εκπλήσσει διαρκώς. Τι και αν ατελείωτα προβλήματα μας μαστίζουν, τι και αν μια πανδημία μας βρήκε ως κερασάκι πάνω από μια ανυπέρβλητη οικονομική κρίση, η στόφα μας είναι τέτοια που σε ζητήματα πολιτισμού και δημοκρατίας πάντα μας κάνει υπερήφανους. Όπως και τότε, που το πρωί της 28ης Οκτωβρίου του 1940, τη στιγμή που τα τύμπανα του πολέμου και της καταστροφής ηχούσαν παντού γύρω μας, κατορθώσαμε μέσα στη δίνη του κυκλώνα, και μάλιστα εντός ενός στυγνού δικτατορικού καθεστώτος, να υψώσουμε το ανάστημά μας και να βροντοφωνάξουμε ένα «ΟΧΙ» απέναντι στον παντοδύναμο Άξονα και, συγκεκριμένα, στην τότε φασιστική Ιταλία. Όπως και τότε, που δεν υποταχθήκαμε υπό την απειλή της βιαιότατης επιβολής των φασιστών και των ναζί, που αντισταθήκαμε, κόντρα στις σκοτεινές δυνάμεις του μισανθρωπισμού, σηκώνοντας το φρόνημά μας και πολεμώντας για την ελευθερία, έτσι και σήμερα.
80 χρόνια μετά, η ιστορία, τρόπον τινά, επαναλαμβάνεται. Οι Έλληνες ερχόμαστε αντιμέτωποι με μια ανερχόμενη ξενοφοβική, ρατσιστική και φασιστική ομάδα, η οποία απλώνει την τρομακτική σκιά της πάνω από τα ανήσυχα κεφάλια όλων των δημοκρατών, σπέρνοντας νεκρούς και καταστροφές. Παρά το γεγονός πως το μόρφωμα χαίρει αρχικά κάποιας αποδοχής και παίρνει απειλητικές διαστάσεις, ιδίως λόγω και της γενικότερης απογοήτευσης που επικρατεί, φτάνει, προς ανακούφιση όλων μας, στο τέλος του. Μετά και την τελική αποστροφή της ελληνικής κοινωνίας προς το πρόσωπό τους, έρχεται και η δικαστική εξουσία να δώσει ένα οριστικό τέλος: «Οι ναζί στη φυλακή»! Το «ΟΧΙ» παίρνει ξανά σάρκα και οστά, αντιπαραβαλλόμενο και πάλι στον απάνθρωπο αυταρχισμό, μην αφήνοντάς τον να επιβληθεί σε μία χώρα που, παρά τα χρόνια ζητήματά της σε ποικίλους τομείς, πάντα τιμά και προστατεύει συγκινητικά τη δημοκρατία.
Η αξία της προαναφερθείσας εξέλιξης, λαμβάνει ακόμη θετικότερο πρόσημο, ιδίως αν λάβουμε υπόψιν τον κλυδωνισμό που υφίσταται η εμπιστοσύνη των ανθρώπων στη γη απέναντι στις δημοκρατικές δυνάμεις, με άμεσο και φυσιολογικό αποτέλεσμα την άνθιση απειλητικών για τα ανθρώπινα δικαιώματα και την ειρήνη του κόσμου κινημάτων. Εντός τούτου του κλίματος, λοιπόν, οι Έλληνες, για ακόμη μια φορά, δείξαμε το δρόμο. Τίποτα τελικά δε στέκεται ικανό να μας αποπροσανατολίσει από τη δημοκρατική μας σκέψη, όσο και αν οι ζωές μας ακροβατούν στο σκοινί της αβεβαιότητας. Διότι γνωρίζουμε, κοιτάζοντας πίσω στην ιστορία, πως οι συνέπειες μιας επιπόλαιης εκδήλωσης του θυμού μας φέρνει ζοφερά αποτελέσματα. Γνωρίζουμε πως χρειάζεται αγώνας, υπομονή και, κυρίως, συνεχής επαγρύπνηση για να διαφυλάξουμε εμείς πρώτοι, οι πολίτες αυτού του τόπου το μοναδικό εργαλείο που δε θα παύσει ποτέ να μας υπηρετεί: τη δημοκρατία μας.
Σήμερα, την εποχή που πασχίζουμε να βρούμε οτιδήποτε θετικό προκειμένου να αγαλλιάσουμε προσεχώς, ας καταλάβουμε πως αυτό που συνέβη 80 χρόνια μετά από ένα ακόμη μεγαλοπρεπές «ΟΧΙ» στη μισαλλοδοξία και το φασισμό, συνιστά, αδιαμφισβήτητα, αιτία χαράς. Συνιστά ένα γεγονός, για το οποίο, με μαθηματική ακρίβεια, θα γίνεται μνεία στο απώτερο μέλλον, έχοντάς πλέον καταγραφεί ως ακόμη μια λαμπρή σελίδα στα ιστορικά κιτάπια μας. Βεβαιότατα, η απόφαση της 7ης Οκτωβρίου του 2020, θα μείνει ανεξίτηλα χαραγμένη στις μνήμες των ανθρώπων των επόμενων γενεών. Ευκαιρία, λοιπόν, λόγω και των επικείμενων εορτασμών για την συγκινητική 28η Οκτωβρίου του 1940, να αντιληφθούμε πως, ακόμη και σε χαλεπούς καιρούς, ένα «ΟΧΙ» μπορεί να μας απελευθερώσει από όσες συμπληγάδες και αν μας στοιχειώνουν.
Χρόνια πολλά σε όλες, χρόνια πολλά σε όλους!
Γεννημένος την εικοστή δεύτερη ημέρα του πρώτου Αυγούστου της χιλιετίας μας και μεγαλωμένος στο Γαλάτσι Αττικής, φοιτώ στο τμήμα της Φιλολογίας στην Αθήνα. Λάτρης της λογοτεχνίας, δεινός (;) ταβλαδόρος, φίλος των ταξιδιών και του αθλητισμού, Νταλαρικός και Μαλαμικός και πεπεισμένος ότι δεν γνωρίζω τίποτα γράφω στο t.a.m.book άρθρα γενικής θεματολογίας. Ή αλλιώς, ό,τι μου πει ο Μαντζεβελάκης!
0 Σχόλια