Έχοντας πια καταλαγιάσει οι πανηγυρισμοί και οι εορταστικές εκδηλώσεις στη Μεγάλη Βρετανία αλλά και στους απανταχού «βασιλόφρονες» αυτού του κόσμου για το Πλατινένιο Ιωβηλαίο της βασίλισσας Ελισάβετ της δεύτερης, της μακροβιότερης πλέον μονάρχου της Αγγλίας, η οποία ξεπέρασε και τη βασίλισσα Βικτώρια, είναι ώρα να ασχοληθούμε, με κάθε σεβασμό προς τους λάτρεις του βασιλικού θεσμού, με αυτά που οι κάμερες και τα drones δεν (αν)έδειξαν. Γιατί μπορεί πλέον η βασίλισσα να γιόρτασε τα εβδομήντα χρόνια βασιλικού στέμματος, βαδίζοντας αισίως προς την ογδοηκοστή δεκαετία της στον θρόνο, δεν είναι ντροπή, όμως, να υποστηρίξει κανείς πως όλο αυτό αποτελεί μια συνθήκη για την οποία δεν θα έπρεπε ακριβώς να εορτάζουμε, αλλά περισσότερο να προβληματιζόμαστε για το τι συνιστά πρόοδο και τι οπισθοδρόμηση στις μέρες μας.
Ας είμαστε ξεκάθαροι: Δεν περιποιεί τιμή στους Βρετανούς το γεγονός πως γιόρταζαν σαν τρελοί την παραμονή στην εξουσία ενός μονάρχη για εβδομήντα έτη. Όχι γιατί θα έπρεπε να υπάρχει απέχθεια προς τη συγκεκριμένη βασίλισσα, αλλά γιατί ο θεσμός αυτός καθ’ εαυτός είναι εξαιρετικά παρωχημένος και αναχρονιστικός. Σε ολόκληρο τον πλανήτη έχουν δοθεί μάχες προκειμένου η βασιλεία να εξαλειφθεί, καθώς δεν είναι λίγα τα παραδείγματα μονάρχων που πλήγωναν ανεπανόρθωτα τους λαούς τους, αποκομίζοντας οι ίδιοι τεράστιο προσωπικό όφελος. Η Γαλλική Επανάσταση (θα έπρεπε να) μάς έχει δώσει ένα μάθημα. Η Αμερικανική το ίδιο. Η εξέγερση των Ινδών απέναντι στο βασιλικό στέμμα που τους εξευτέλιζε μέσα στην ίδια τους την πατρίδα. Οι Κύπριοι που ποτέ δεν ένιωσαν άνετα με τα βρετανικά στρατεύματα στο σπίτι τους. Με όλα αυτά είναι συνυφασμένη η βασιλεία, με την υποταγή, την καταστρατήγηση των αδυνάτων, με την επιβολή της αναχρονιστικότατης αρχής του ενός, από την οποία εκατομμύρια ανά τον κόσμο πάλεψαν για να απαλλαγούν.
Δεν είναι λογικό να εορτάζει κανείς για μια βασίλισσα την οποία δεν εξέλεξε ο ίδιος, η οποία ζει πλουσιοπάροχα από τη στιγμή που γεννήθηκε επειδή έτυχε να είναι η κόρη ενός συγκεκριμένου ανθρώπου, που έτυχε με τη σειρά του να είναι γιος ενός άλλου. Μια εξουσία που αποτελεί οικογενειακή υπόθεση προφανώς και δεν ανήκει στον αιώνα μας. Η εορτή για την παραμονή στην εξουσία μιας βασίλισσας – σημειωτέον, γεννήθηκε 21 Απριλίου, ούτε πλάκα να μας έκανε – που κατέχει αυτήν την εξουσία επειδή γεννήθηκε στον Οίκο του Ουίνσδορ και όχι κάποια χιλιόμετρα πιο πέρα, στους κόλπους μιας φτωχής βρετανικής οικογένειας της δεκαετίας του ’20, δεν θα έπρεπε να μας κάνει περήφανους. Η κοινωνική κινητικότητα είναι αναφαίρετο δικαίωμα του σημερινού ανθρώπου, μια σημαντικότατη κατάκτησή του. Κι όμως, αυτό ακριβώς το δικαίωμα με τον θεσμό της βασιλείας όχι απλώς δεν υφίσταται, μα ξορκίζεται από την ίδια την Ελισάβετ, η οποία και το αποφεύγει όπως ο διάολος το λιβάνι.
Τι να κάνεις; Πάνω από πάνω από 700 εκατομμύρια μπίρες καταναλώθηκαν με τους εορτασμούς, οπότε υποθέτω πως κάτι είναι και αυτό.
Long live the Queen!
Γεννημένος την εικοστή δεύτερη ημέρα του πρώτου Αυγούστου της χιλιετίας μας και μεγαλωμένος στο Γαλάτσι Αττικής, φοιτώ στο τμήμα της Φιλολογίας στην Αθήνα. Λάτρης της λογοτεχνίας, δεινός (;) ταβλαδόρος, φίλος των ταξιδιών και του αθλητισμού, Νταλαρικός και Μαλαμικός και πεπεισμένος ότι δεν γνωρίζω τίποτα γράφω στο t.a.m.book άρθρα γενικής θεματολογίας. Ή αλλιώς, ό,τι μου πει ο Μαντζεβελάκης!
0 Σχόλια