Ίσως δεν φανείς ποτέ μπροστά μου.
Όπως το φεγγάρι τον Αύγουστο θα κουλουριάσω την ψυχή μου
και θα κλάψω γι’αυτό που θα μπορούσα να έχω,
αλλά δεν είναι μοιραίο να ζήσω.
Σταυρώνω τα χέρια και κάνω τα παραμιλιτά προσευχές μήπως καλοπιάσω τον έρωτα.
Αλλα πού,
καταδέχεται αυτός τους φτωχούς που χουν ξεμείνει από φως;
Ένας μύθος είσαι,
από εκείνους που κοιμίζουν τα παιδιά σε μεσημεριανούς ύπνους και όταν ξυπνούν έχει περάσει ένα ολόκληρο καλοκαίρι.
Να κοίτα πώς ξεκινούν πάλι οι βροχές
και συ ακόμα αγέννητος ερωτοτροπείς με τις ερχόμενες καταιγίδες.
Θεέ μου,
τι σχέδια πρόστυχα για την ευτυχία μου έχεις κανονισμένα;
Μεγαλωμένη σε νησί δεν θα μπορούσα παρά να αγαπώ την θάλασσα. Σπουδάζω στην Αθήνα ενώ παράλληλα προσπαθώ να ζήσω όσο πιο ελεύθερα η ελευθερία μου επιτρέπει.
0 Σχόλια