Μάτια όμορφα, θαρμένα από τα τόσα κύματα,
πείτε μου, πώς το φως σας δεν χάνεται;
Πώς γίνεται η βροχή να μην σβήνει την φλόγα και πώς η φλόγα δεν σας καίει την ζωή.
Έχω έναν φίλο, παλιό θαλασσοπόρο, χρόνια αρμενιστής των άστρων,
θα τον ρωτήσω να μου πει για τους αστερισμούς στις καταιγίδες
και ίσως τότε μάθω να σκουπίζω την ψυχή μου.
Μεγαλωμένη σε νησί δεν θα μπορούσα παρά να αγαπώ την θάλασσα. Σπουδάζω στην Αθήνα ενώ παράλληλα προσπαθώ να ζήσω όσο πιο ελεύθερα η ελευθερία μου επιτρέπει.
Του πήρα την πένα Σας γράφω τα νέα Πέθανα αναίτια Μια μέρα μοιραία Με κάνατε σύνθημα Τ’ όνομά μου κυλά Απ’ των ανθρώπων τα χείλη Που ψάχνουν γιατρειά Με πάτησαν κάποιοι Κρατώντας ασπίδες Όλοι ήταν παρόντες Κι εσύ, κι εσύ με είδες Μα εγώ ήθελα να πίνω Τον άνθρωπό μου...
Σου είπα ότι φοβάμαι το νερό. Το βάθος της αβύσσου με τρομάζει. Δεν έχω πλήρη οπτική αντίληψη της κατάστασης που εκτυλίσσεται γύρω μου. Θολώνει η κρίση μου κι αδυνατώ να ανταπεξέλθω. Φοβήθηκα το σκελετικό σκοτάδι του νερού, την παράταιρη δυσφορία, την μοναξιά με την...
Οι νέοι στους δρόμους Οι γέροι στα κουτιά Γραβάτες να πίνουν εσπρέσο Κι άλλοι να χτυπάν εκ των έσω Πορείες σχεδιάζει το μυαλό του Μα σε πορεία δεν πήγε, κακό του Σε γκαρσονιέρα έμεινε πάλι Γραβάτες, καφέδες, Εκάλη Αλυσίδες τραβάνε από πίσω Δεν είναι...
Κορώνα στα χέρια κρατούσες. Κάτι γύρευες να βρεις, κάτι ήθελες να απαντήσεις. Μα μέσα στην βουή της καταιγίδας οι άνθρωποι δεν σηκώνουν το κεφάλι για να δουν τον Θεό που στέκει μπροστά τους σαν ζητιάνος πληγωμένος από τον κόσμο. Πάρε το στέμμα και φόρεσέ το στα μαλλιά...
Το ήξερα πως θα έρθεις. Σε περίμενα καιρό. Λουσμένος με το φως του φεγγαριού και με τα αστέρια μπλεγμένα στα πυρόξανθα μαλλιά σου. Το ήξερα όταν σε πρωτοείδα και κάτι μέσα μου σκίρτησε. Οι πεταλούδες στο στομάχι μου χόρευαν ανεξέλεγκτα και το δέρμα μου ηλεκτρίστηκε...
Με την εγγραφή σου στη λίστα θα μαθαίνεις πρώτος τα νέα μας.
0 Σχόλια