Πάνε χρόνια που έφυγες μακριά και μείναμε με την ανάμνησή σου.
Αν ζούσες τώρα κι έβλεπες την όλη κατάσταση με τον COVID θα στεναχωριόσουν περισσότερο, γιατί δεν θα μπορούσες να συναντάς τόσο συχνά τα παιδιά και τα εγγόνια σου.
Θα έκανες όμως υπομονή και θα μας περίμενες πάντα στην είσοδο με ένα πλατύ χαμόγελο.
Χειμώνα, καλοκαίρι.
Ίσως να δυσκολευόσουν, όμως ξέρω πως δεν θα ζητούσες βοήθεια, γιατί πάντα ήσουν ανεξάρτητη και στεκόσουν στα πόδια σου.
Μέχρι και την τελευταία στιγμή.
Έδειχνες πάντα τόσο χαμογελαστή και δυνατή, κι ας είχες περάσει τόσα.
Αγαπούσες πολύ τους ανθρώπους.
Πάντα τους βοηθούσες, τους έκανες δώρα, τους προσέφερες το φαγητό σου.
Κι ας έμενε λίγο για σένα.
Αγαπούσες πολύ τα ζώα.
Η αυλή μας ήταν πάντα γεμάτη από γατούλες, τις οποίες πρόσεχες και τάιζες.
Ήταν η παρέα σου, όσο εμείς ήμασταν μακριά.
Χάρις σε σένα έμαθα να βρίσκομαι κοντά σε αυτές και να μην φοβάμαι τις γρατζουνιές τους.
Αγαπούσες πολύ τη φύση.
Ο κήπος μας ήταν πάντα μοσχομυριστός με κάθε λογής φυτό και φρούτο.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ τις πανέμορφες χρωματιστές τριανταφυλλιές στην είσοδο, τις νόστιμες φράουλες και την μυρωδιά από τα λαχταριστά πορτοκάλια.
Ούτε τα σταφύλια που κρέμονταν από την ταράτσα και δημιουργούσαν το πιο πράσινο πέρασμα.
Όταν ήμουν μικρή φανταζόμουν πως ήμουν πριγκίπισσα κι αυτός ήταν ο βασιλικός μου κήπος.
Γεμάτος πρασινάδα, αγάπη και φως.
Μπορούσα να τρέξω, να χοροπηδήσω, να σκαρφαλώσω.
Να χορέψω με τα μικρά μου πόδια και να παίξω κυνηγητό με τον αδερφό μου.
Κι εσύ πάντα μας χάζευες και φοβόσουν να μην πέσουμε από το περβάζι.
Κι εμείς ποτέ δεν πέφταμε.
Ένιωθα ατρόμητη στον μαγευτικό μου κήπο.
Αρκεί να μην με πλησίαζε κάποιο φτερωτό έντομο.
Γιατί τότε έβαζα τις φωνές κι έτρεχα γύρω γύρω αναστατωμένη.
Και κάπως έτσι έπεφτα από το περβάζι.
Ακόμη φοβάμαι τα έντομα.
Όμως μην ανησυχείς, κάνω πρόοδο.
Τώρα δεν πέφτω πια κάτω.
Θυμάμαι τις βραδιές που παίζαμε UNO οι τρεις μας στο δωμάτιό σου.
Όταν οι γονείς μας έλειπαν για καφέ στους γείτονες.
Είχαμε την έκδοση με τους superstars του WWE και παίζαμε με έναν αποκλειστικά δικό μας τρόπο.
Βλέπαμε τους χαρακτήρες κι όποιος ήταν φαινομενικά δυνατότερος, νικούσε.
Και γελούσαμε με τις ώρες, προσπαθώντας να μαζέψουμε τις περισσότερες κάρτες.
Μέχρι να έρθει η μαμά με τον μπαμπά και να μας φέρουν εκείνα τα ωραία γλυκά για επιβράβευση.
Κι έπειτα μια ζεστή αγκαλιά κι ένα τρυφερό φιλί για καληνύχτα.
Έχω κι άλλες, πολλές αναμνήσεις από εσένα.
Όμως ομολογώ ότι θα προτιμούσα να είχα περισσότερες.
Εύχομαι να ήσουν εδώ, να μας δεις και να σου πούμε τα νέα μας.
Aν και είμαι σίγουρη ότι μας βλέπεις από εκεί ψηλά κι αισθάνεσαι περήφανη για μας.
Για όσα έχουμε καταφέρει και για το πως εξελιχθήκαμε ως άνθρωποι.
Για τα όνειρα που πραγματοποιήσαμε και γι’ αυτά που πρόκειται να έρθουν.
ΥΣ: Πολλά έχουν αλλάξει στον κήπο μας από τότε.
Όμως την τελευταία φορά που τον επισκέφθηκα ακόμη μύριζε πορτοκάλι.
Πάντα θα μυρίζει.
Και πάντα θα τον επισκέπτομαι.
Wake me up when September ends! Έτσι με ξύπνησαν κι εμένα από την κοιλιά της μαμάς μου τέλη Σεπτέμβρη του '98. Ήταν βράδυ, όμως τα μαγευτικά φώτα της Θεσσαλονίκης ήταν αρκετά να αποκαλύψουν την εμφάνισή μου στο ουράνιο σώμα που ονομάζεται Γη. Αγαπώ την ροκ μουσική, τα ταξίδια, το διάβασμα ή καλύτερα τον συνδυασμό τους! Είμαι μια υπερευαίσθητη εσωστρεφής με καρδιά μικρού παιδιού που θα προσπαθήσει να σε κάνει να χαμογελάσεις. Αγαπώ την ζωή, την δημιουργικότητα και τους φωτεινούς ανθρώπους. Πτυχιούχος της Φιλοσοφικής Σχολής του ΑΠΘ, πάντα αναζητούσα κάτι που θα έδινε καθολικότητα στο συγκεκριμένο μου. Πώς θα με χαρακτήριζα με μία φράση; Παράξενη σαν déjà vu!
0 Σχόλια