Κάποτε τον κόσμο αυτό ταλάνιζαν πόλεμοι, φτώχεια και πείνα. Η ανθρωπότητα διψούσε για το αυτονόητο, τη ζωή και την ελευθερία κι όμως κάθε φορά είχε να αντιμετωπίζει και ένα νέο εμπόδιο. Επικρατούσε μια τραγωδία, καθώς οι άνθρωποι δεν είχαν ούτε τα βασικά για να ζήσουν, σκότωναν ο ένας τον άλλον για ένα πιάτο φαΐ και με το ζόρι μπορεί να έβγαζαν και την ημέρα.
Και τώρα βρισκόμαστε στο παρόν μακριά από εκείνα τα φριχτά πράγματα που ακούγαμε και λέγαμε πως ήμασταν τυχεροί που δεν τα βιώσαμε. Λέμε πως τώρα δε μας λείπει τίποτα και όντως όχι μόνο καταφέρνουμε να επιβιώσουμε, αλλά ζούμε κι όλας με όλα τα είδη ανέσεων που παλιότερα δεν μπορούσαν να φανταστούν ούτε στα πιο τρελά τους όνειρα. Όμως ούτε και τώρα διανύουμε την καλύτερη περίοδο της ζωής μας. Στο παρόν ο άνθρωπος έχει εξασφαλίσει τα προς το ζην και θέλει να αποκτάει όλο και περισσότερα αγαθά, είτε αυτά θα είναι χρήματα, είδη πολυτελείας, διπλώματα και επιβραβεύσεις, ανώτερα αξιώματα και θέσεις. Και όχι ότι αυτό από μόνο του είναι κάτι αρνητικό, αλλά οδηγηθήκαμε να θεωρούμε πως μόνο αυτά πλέον μας προσδιορίζουν σαν άτομα και πως αν δεν τα αποκτήσουμε θα είμαστε δακτυλοδεικτούμενοι και οι χαμένοι της ζωής.
Στην κοινωνία του σήμερα βλέπεις έχουμε μάθει να μπαίνουμε από νωρίς στο τρυπάκι του ανταγωνισμού και να θέλουμε μονίμως να «πατάμε» τους γύρω μας και να βγαίνουμε πάντα οι καλύτεροι. Όπως και ένα λιοντάρι που θέλει να επιβληθεί στο αδύναμο θήραμά του, έτσι και ο σύγχρονος άνθρωπος διψά για την εξουσία και τη δύναμη με ό,τι κι αν συνεπάγεται αυτό. Προκειμένου να πάρει αυτό που θέλει για να υλοποιήσει τους ρηχούς του στόχους χρησιμοποιεί δόλια μέσα, χάνοντας κάθε ηθικό φραγμό όπως ακριβώς συνέβαινε κάποτε και στις δύσκολες εποχές του πολέμου, που τώρα λέμε πως αποφύγαμε. Μόνο που τώρα ο πόλεμος είναι αόρατος όπως και το πεδίο της μάχης και ο εχθρός δεν είναι αληθινός. Στην πραγματικότητα είναι μια ψευδαίσθηση! Εσύ ο ίδιος είσαι ο μεγαλύτερος εχθρός σου που έχεις δεχθεί, δίχως να το θέλεις αυτά που σου επιβάλει η κοινωνία. Έχεις βάλει παρωπίδες και κοιτάς μόνο το «εγώ» σου, ξεχνώντας πως υπάρχει και το «εμείς». Εμείς οι άνθρωποι εν έτη 2021 καθόμαστε αναπαυτικά στους «θρόνους» μας και τρώμε με χρυσά κουτάλια, χωρίς να δίνουμε δεκάρα για αυτά που συμβαίνουν γύρω μας, για αυτά που συμβαίνουν στον διπλανό μας. Ίσα ίσα σκεφτόμαστε τι ωραία που θα ήταν να είμαστε στη θέση του διπλανού μας ιδιαίτερα αν αυτή η θέση είναι πολύ πιο γλυκιά από τη δική μας. Έτσι συγκρίνουμε τους εαυτούς μας με τους άλλους και πάντα θέλουμε να είμαστε σε καλύτερη και πλεονεκτικότερη θέση από αυτούς.
Φτάνουμε επομένως και στο κυρίως νοσηρό φαινόμενο που χαρακτηρίζει πλέον την εποχή μας που δεν είναι άλλωστε από τη γνωστή ασθένεια…γιατί περί ασθένειας πρόκειται, την «Ασθένεια του διπλώματος και των διαπιστευτηρίων». Η ασθένεια αυτή απλωνόταν στην αρχή με πολύ αργούς ρυθμούς, ώσπου φτάσαμε πλέον και στο αποκορύφωμα αυτής. Προκειμένου να επιβιώσουμε πλέον είναι απαραίτητα πτυχία, διπλώματα, βεβαιώσεις παρακολούθησης, γλώσσες και όσα περισσότερα διπλώματα μπορεί να πάρει κανείς καλό είναι. Αυτό δεν λένε όλοι; Αυτό δε λέμε και εμείς; Πασχίζουμε μια ζωή και παλεύουμε με τις γνώσεις οι οποίες καμιά φορά μοιάζουν καταναγκαστικές για να καταφέρουμε να πάρουμε κάτι το πολυπόθητο…και ύστερα τί; Μα προφανώς και συνεχίζουμε να παίρνουμε κι άλλα γιατί πάντα ό,τι παίρνεις κάπου σε βοηθάει παραπάνω και δεν αντιλέγω. Όμως η κατάσταση έχει γίνει τόσο ανυπόφορη και αγχωτική σε σημείο να θέλουμε όχι μόνο να ξεπεράσουμε τους άλλους (αφού είναι σαν να ανταγωνιζόμαστε μεταξύ μας), αλλά να θέλουμε να ξεπεράσουμε και τον ίδιο μας τον εαυτό, ο οποίος καμιά φορά «κρασάρει» σαν να είμαστε φτιαγμένοι από καλώδια και εμείς όπως τα ηλεκτρονικά μηχανήματα.
Με άλλα λόγια γίναμε πλέον άνθρωποι και άνθρωπος χωρίς πτυχίο δεν νοείται. Κολλήσαμε όλοι αυτήν την ασθένεια και μάθαμε μόνο να παίρνουμε και να μη δίνουμε τίποτα. Πάντα ήμασταν και θα είμαστε πλάσματα αχόρταγα και εγωιστικά και ενώ έχουμε κατακτήσει του κόσμου τα πτυχία μας έχει ξεφύγει το πιο απλό, το πιο ουσιώδες, το πιο αυθεντικό και απαραίτητο. Το πτυχίο της ανθρωπιάς. Γιατί τί θα το κάνεις το πτυχίο αν πρώτα δε μπορείς να λέγεσαι άνθρωπος; Είναι σαν να έχεις χάσει ήδη την ιδιότητα και τον λόγο ύπαρξής σου στον κόσμο αυτό. Άραγε η κοινωνία κατάφερε να μας επηρεάσει και να μας κάνει μέρος αυτού του σάπιου και της σαθρότητας που κυριαρχεί; Μας μάθανε πως να ανταπεξερχόμαστε στον επιστημονικό και επαγγελματικό τομέα και ξέχασαν να μας μάθουν το πιο βασικό: πως να είμαστε πρώτα άνθρωποι!
Κι αν νομίζετε πως τώρα είμαστε καθαροί από πολέμους, εγώ θα έλεγα να το ξανασκεφτούμε. Γιατί ίσως αυτό που ζούμε και εμεις τώρα να είναι μια μορφή «πολέμου» ή καλύτερα αλληλοσπαραγμού, είτε αυτός έχει να κάνει με όπλα, είτε με αόρατους εχθρούς που υποσκάπτουν τα θεμέλια της ανθρωπότητας, ένας είναι ο στόχος του: να χάσουμε ό,τι πολυτιμότερο έχουμε, την ψυχή και την ανθρωπιά μας.
Τελικά η ιστορία όντως επαναλαμβάνεται αλλά με διαφορετικό τρόπο κάθε φορά.
Το μόνο που αλλάζει είναι οι πρωταγωνιστές, τα όπλα και το πεδίο μάχης!
Το κορίτσι του Μάη όπως λένε και οι Olympians! Γεννημένη Μάιο μήνα του '98, δεν πρόλαβα καλά καλά να ζήσω στον 20ο αιώνα, πήρα εισιτήριο χωρίς επιστροφή για τον 21ο. Το πρώτο μου κλάμα ακούστηκε στη Θεσσαλονίκη, στην οποία και διανύω τα φοιτητικά μου χρόνια στην Φιλοσοφική Σχολή του Α.Π.Θ και πλέον είμαι ένα τσακ πριν από το πολυπόθητο πτυχίο μου. Όπως έλεγε και η πολυαγαπημένη Αλκυόνη Παπαδάκη είμαι και εγώ μια συναισθηματική ανόητη, μια μπερδεμένη αναποφάσιστη! Δηλώνω λάτρης της ζωής και των ανθρώπων που κάνουν τα πάντα για αυτήν! Συνήθως θα με βρεις σε ένα δικό μου χάος φτιαγμένο από βιβλία, ταινίες, χορό και μουσική!
0 Σχόλια