Εισπνοή, εκπνοή. Εισπνοή, εκπνοή. Τόσες φορές όσες έχει ανάγκη ο νους για να επανέλθει στη στιγμή. Στο τώρα. Στην κατάσταση αυτή που είναι ασφαλής και μπορεί να επανέλθει και να αγκαλιάσει το σώμα. Εισπνοή, εκπνοή. Μια σκέψη, μια εικόνα και σιγά σιγά να επανέρχονται οι αισθήσεις. Εισπνοή, εκπνοή. Για όλες τις στιγμές που ξεχάσαμε να κάνουμε μία παύση από την γρήγορη ροή της ζωής που μας παρασέρνει από άκρη σε άκρη. Το πριν, βρίσκεται πια γραμμένο σε χιλιάδες σελίδες καλοσυντηρημένων βιβλίων. Τα λάθη, είναι υπογραμμισμένα με κόκκινο, από εμάς τους ίδιους που σταματήσαμε επιτέλους να αυτομαστιγωνόμαστε και να επαναλαμβάνουμε ότι δεν θα τα ξανακάνουμε.
Άλλωστε, η ιστορία μας είναι η δύναμή μας. Μια δύναμη που αποκτήσαμε χωρίς τη θέλησή μας, σε μία ζωή που είναι προγραμματισμένη να συμβαίνει χωρίς να δίνει το δικαίωμα ούτε στον πιο ισχυρό άνθρωπο του πλανήτη, αν αυτός υπάρχει, να σταματήσει την ορμή της.
Επιστρέφουμε στις ανάσες μας, στον ίδιο μας τον εαυτό για να του χαρίσουμε λίγες στιγμές αγαλλίασης μέσα στον πανικό που του προκαλούμε συνεχώς, πετώντας του το μπαλάκι ενώ εκείνος σαν σκύλος είναι διατεθειμένος να το μαζέψει. Μα εμείς διαφέρουμε από τα ζώα, το λένε οι επιστήμονες και το δεχόμαστε, κυρίως όχι γιατί διαβάζουμε κάθε επιστημονικό άρθρο, αλλά γιατί θέλουμε να πιστεύουμε και να νιώθουμε ανώτεροι από κάθε πλάσμα της γης. Δυνατότεροι και ισχυρότεροι από κάθε ον σε αυτό τον κόσμο. Δεν μας φτάνει βέβαια αυτό, έτσι συγκρινόμαστε και ανταγωνιζόμαστε το ίδιο μας το είδος. Σαν τάχα κάποιοι από εμάς να γεννήθηκαν υπεράνθρωποι. Να μπορούν να σταματήσουν τον χρόνο και την ζωή που πλέκει με αόρατο κουβάρι τα μυστικά του σύμπαντος. Πόσο αστείο να πιστεύουμε πως είμαστε κάτι περισσότερο από ό,τι κινείται σε αυτή τη γη;
Να ψάχνουμε για αλήθεια στο ίδιο μέρος που μας είπαν τα πιο όμορφα ψέματα; Να μας υπενθυμίζουν ότι δεν μπορούμε να παλέψουμε γιατί δεν έχουμε τις προδιαγραφές να γίνουμε υπεράνθρωποι.
Μα εμείς τους δείχνουμε τα χέρια μας και έπειτα τα μάτια μας που έχουν γεμίσει σημάδια. Σημάδια των καιρών, επιλογές που δεν ήταν καν δικές μας, λάθη που μας βαραίνουν και ξεχνάμε να αναρωτηθούμε ποιανού το βάρος κρατάμε πάλι. Και γελάμε και μεθάμε και ερωτευόμαστε για να έρθουν εκείνοι οι άνθρωποι, οι μισοί, να μας πουν για πόνο και δυστυχία και να σου το μπαλάκι ξανά, σου το πετάνε παραπέρα. Θα σηκωθούμε να το μαζέψουμε; Ποτές ξανά! Βαριά υπόσχεση, ακόμα βαρύτερο το τίμημα, θα υπάρξουν συνέπειες. Όταν όμως έχεις χάσει τόσες φορές, μετά από λίγο μαθαίνεις πως ίσως αυτό να σημαίνει ελευθερία.
Εκεί που υπήρχε βάρος υπάρχουν μόνο φτερά και εκεί που πιστεύαμε ότι η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία μαθαίνουμε ότι η ελπίδα πέθανε και είμαστε ελεύθεροι και ελεύθερες για δράση. Για σένα, για μένα, για μας που έχουμε κάτι παραπάνω από όνειρα και ελπίδες. Έχουμε το τώρα και ένα σακίδιο από κάποια «παρά λίγο» που όσο δεν ήμασταν έτοιμοι να ζήσουμε τότε, τώρα είμαστε ικανοί και να τα φέρουμε. Εισπνοή, εκπνοή η ψυχή και ο νους συγχρονίστηκαν, αποστολή εξετελέστη.
Λένε ότι αν κοιτάξεις το ρολόι και η ώρα είναι 11:11, η τύχη θα σου φέρει κάτι όμορφο. Γεννημένη λοιπόν στις 11/11 το μακρινό ’98, αισθάνομαι ότι έχω την τύχη με το μέρος μου από την πρώτη μέρα. Τύχη δεν σημαίνει να μην έχεις πέσει ποτέ σου, αλλά να μπορείς να ξανασηκώνεσαι. Έτσι είπα στον εαυτό μου όταν πέρασα Οικονομικά στο Βόλο, που ενώ στην αρχή μου κακοφάνηκε έγινε η καλύτερη εμπειρία της ζωής μου! Αντλώ δύναμη από την ίδια τη ζωή που παραμένει όμορφη όπως και να έχουν τα πράγματα. Ακούω ασταμάτητα μουσική (ακόμα και αυτή τη στιγμή), χορεύω στη μέση του δωματίου, αγαπώ τα μέρη που έχουν θάλασσα και τους ανθρώπους που σκέφτονται αλλιώς. Γράφω για να μας υπενθυμίσω ότι η ομορφιά βρίσκεται παντού γύρω μας και σιγά σιγά, αν θέλουμε, θα είναι πιο εύκολο να τη διακρίνουμε.
0 Σχόλια