Είναι η πρώτη φορά που γράφω για το tambook.gr – το οποίο παρεμπιπτόντως θέλω να ευχαριστήσω για τη φιλοξενία του – και θέλοντας να κάνω μία όμορφη αρχή και να φέρω μία νότα αισιοδοξίας (δεν το συνηθίζω και επομένως δεν το εγγυώμαι) σκέφτηκα να γράψω για τις απώλειες, και πώς αυτές αντιμετωπίζονται με το να αγαπάς τον εαυτό σου και να γίνεσαι το καλύτερο «εγώ» σου. Κάτι τέτοιο φαντάζει εγωιστικό, αλλά δεν είναι! Άλλωστε, οι άνθρωποι έχουμε από τη φύση μας καλές προθέσεις. Άρα, θα πρέπει και πάλι να φτάσουμε σε αυτό το στάδιο: στο καλύτερο ‘εγώ’ μας, στην καλύτερη έκδοση του εαυτού μας, που δεν πληγώνει και, φυσικά, δεν πληγώνεται.
Όλοι μας βιώνουμε συγκεκριμένες συνθήκες, και όποιον κι αν ρωτήσεις βιώνει τη δυσκολότερη! Σίγουρα, όμως, οι κοινωνικές συναναστροφές είναι δύσκολες για όλους, είτε το κατανοούν είτε όχι, και τα πράγματα είναι ακόμα πιο δύσκολα όταν πρόκειται να μάθουμε να αγαπάμε κάποιον άνθρωπο και έπειτα να ζούμε και χωρίς αυτόν σε περίπτωση που τα φέρει έτσι η ίδια η ζωή.
Καθημερινά δοκιμαζόμαστε. Καθημερινά θα βρεθούμε με ένα «χωρίς», στο οποίο λίγο πριν στηρίζαμε την ευτυχία μας. Και εδώ ακριβώς βρίσκεται το μεγάλο μας λάθος. Ότι, δηλαδή, στηρίζουμε την ευτυχία μας σε κάτι εφήμερο, κάτι που ξαφνικά μπορεί να πάψει να υπάρχει. Άλλωστε, δεν είναι όλα στο χέρι μας, σωστά; Δε θα ήταν ωφελιμότερο να στηρίζουμε την ευτυχία μας μόνο σε εμάς τους ίδιους; Όσο αδύνατο, απίθανο και σκληρό και να ακούγεται, αυτό προσεγγίζει καλύτερα την πραγματικότητα.
Αδιαμφισβήτητο παράδειγμα: Οι ερωτευμένοι· τους οποίους θα ρωτήσω: Για πόσο καιρό θα είσαι ερωτευμένος και για πόσο ο άνθρωπος σου; Οι ερωτευμένοι αναγνώστες θα απαντήσουν «για πάντα», και οι υπόλοιποι: «δεν πιστεύω πια σε αυτά». Και πράγματι, σε αυτή την ερώτηση δεν υπάρχει ξεκάθαρη απάντηση.
Οι περισσότεροι άνθρωποι, για να μην πω όλοι, μαθαίνουν να είναι ερωτευμένοι στηριζόμενοι σε κάποια συγκεκριμένα πράγματα, άσχετα με τον άνθρωπο τους, σχετικά όμως με το τι φαντάζονται οι ίδιοι για τον άλλο, δημιουργώντας και επεξεργάζοντας συγκεκριμένες σκέψεις, εικόνες. Την ίδια στιγμή έχουν αφήσει τα αισθήματα και τις φαντασιώσεις τους να τα ορίζουν όχι μόνο οι ίδιοι αλλά οι φίλοι, η οικογένεια και ακόμα χειρότερα… Τα κοινωνικά δίκτυα(!). Μη ρωτήσει κανείς για τις φαντασιώσεις… Το εξήγησα ήδη διακριτικά: ο άνθρωπος χτίζει τα δικά του ιδανικά για τον άλλο άνθρωπο χωρίς να τον ρωτήσει, αρκεί να τον φαντάζεται όπως θα ήθελε και όχι όπως είναι!
Μοιάζει σα να μην υπάρχει πραγματική πίστη από άνθρωπο σε άνθρωπο και για αυτόν ακριβώς τον λόγο δε θα πρέπει ποτέ να στηρίζουμε την ευτυχία μας στον άνθρωπο που έχουμε ερωτευτεί και αγαπάμε. Αν ο άνθρωπος που αγαπάμε δεν αγαπάει τον εαυτό του, τότε δεν έχει πίστη σε εσένα γιατί δεν έχει πρώτα – πρώτα πίστη στον ίδιο του τον εαυτό. Έτσι, μαθαίνει να βιώνει καταστάσεις μέσα από άλλους και άλλα πράγματα, δίχως φιλτράρισμα. Είναι κάτι που είχα γράψει σε ένα ποίημα:
Μην αναρωτηθείς για τίποτα
καθώς στα σκοτεινά λιμάνια φθάσεις.
Μη σε παρασύρουν οι ήχοι
οι μαρκοί κι δυνατοί.
Να τ αρνηθείς,
Ποίημα, Απρόσωπος Ποιητής.
Τα σκοτεινά λιμάνια μπορεί να είναι οποιοσδήποτε και οτιδήποτε. Το αν θα αναρωτηθείς εξαρτάται από την πίστη σου, πρωτίστως, σε εσένα τον ίδιο και έπειτα στον άνθρωπο σου. Και σε αυτό το σημείο πρέπει να φανείς δυνατός γιατί μπορεί να σε παρασύρουν διάφοροι άλλοι που φαινομενικά είναι ωραίοι, τους προτιμάς και κάπως σε βολεύουν.
Ξέρεις, το να έρθεις σε ένα στάδιο απόγνωσης, απογοήτευσης και μοναξιάς δεν είναι πάντα κακό. Αυτό το στάδιο θα σου δείξει ένα μονοπάτι αγάπης για τον δικό σου εαυτό. Θα πρέπει να συμπληρώσεις και να καλύψεις με έναν μόνιμο τρόπο τα κενά που δημιουργούνται από τις απώλειες και που πλέον, αν καταφέρεις κάτι τέτοιο, δε θα έχεις ανάγκη από άλλους.
Όταν μία απώλεια έρθει στη ζωή σου μην απαντήσεις ποτέ στο ερώτημα «πώς είσαι;». Μία απώλεια είναι πάντα μια απώλεια, είτε αισθάνεσαι καλά είτε όχι (τουλάχιστον στην αρχή).
Δώσε έμφαση και συγκεντρώσου στον εαυτό σου, το μέσα σου. Θα μπορείς, λοιπόν, να γίνεις και να είσαι το καλύτερο ‘εγώ’ σου όταν συνειδητοποιήσεις ότι σε αυτή τη ζωή είτε το θες είτε όχι οι άνθρωποι δεν θα είναι πάντα στη ζωή σου και αυτό γιατί δεν εξαρτάται από εσένα. Τίποτα δεν ελέγχουμε.
Πρέπει να μείνεις δυνατός, αισιόδοξος, δραστήριος, ψυχικά ισορροπημένος και γεμάτος, καλοπροαίρετος, μα (!) κυρίως Άνθρωπος. Και μπορείς να τα καταφέρεις.
– UnFacedPoet –
Δεν είμαι σίγουρος για το τι μπορώ να πω και τι όχι - και αφού δεν είμαι… δε θα πω τίποτε για μένα. Ας γνωριστούμε μέσα από το έργο μας!
Ωστόσο, θα παραθέσω λόγια μεγάλων…
· «Σ’ αυτόν τον κόσμο, που ολοένα στενεύει, ο καθένας μας χρειάζεται όλους τους άλλους»
· «Εις σε προστρέχω Τέχνη της Ποιήσεως»
-9.855 μέρες ζωής-
Αλέξανδρος Ράφτης
Απρόσωπος Ποιητής
#unfacedpoet
0 Σχόλια