Τυχαία σκρολάροντας παρατήρησα πως η 14η του Δεκέμβρη θεωρείται παγκόσμια μέρα αγάπης. «Τι κρίμα που δεν είναι τόσο διαδεδομένη όσο άλλες εμπορικές γιορτές… Ίσως σκεφτώ κάτι δημιουργικό μετά τη δουλειά!». Αυτές ήταν οι σκέψεις μου, πριν έρθω αντιμέτωπη με το πιο απρόβλεπτο «κύμα» αγάπης που έχω βιώσει το τελευταίο διάστημα.
Νιώθοντας κουρασμένη πριν το κλείσιμο των σχολείων και από το ακατάπαυστο σερί διαγωνισμάτων που έγραφαν τα παιδιά αυτές τις μέρες, έσφιξα δόντια και προετοιμάστηκα ψυχολογικά για άλλο ένα δίωρο επανάληψης καλύπτοντας την ύλη του μεθαυριανού διαγωνίσματος μιας από τις μαθήτριες μου ή μάλλον, του παιδιού που μεγαλώνουμε μαζί εδώ και τέσσερα χρόνια. Για το μόνο που δεν είχα προετοιμαστεί, ήταν αυτό που θα ακολουθούσε.
Βρήκα ένα κορίτσι μια ανάσα πριν από την εφηβεία να αναζητά μία παιδική αγκαλιά γεμάτη αθωότητα και πολύχρωμα συναισθήματα. Το πρώτο πράγμα που έκανα φυσικά ήταν να της τη δώσω. Να τη σφίξω όσο πιο δυνατά μπορούσα, μήπως και καταλάβω τι μπορεί να συνέβη. Έπειτα από λίγο της εξήγησα πόσο σημαντικό, αλλά κυρίως πόσο ανθρώπινο είναι το γεγονός πως είχε ξεσπάσει σε κλάματα. Όποιο κι αν ήταν αυτό το «τερατάκι» που τη βασάνιζε, με το κλάμα ερχόταν ένα βήμα πιο κοντά στο να το διώξει. Έχασε την γιαγιά της, μου είπε μετά από λίγο.
Της εξήγησα όσο καλύτερα μπορούσα τη λέξη «απώλεια» και αυτή τη φορά δεν το έκανα ετυμολογικά. Δώσαμε παραδείγματα. Της είπα μία ιστορία. Μία αληθινή ιστορία αγάπης που μπορούσε να αγκαλιάσει την δική της. Ξεκινήσαμε το μάθημα, αφού πρώτα γράψαμε το συμπέρασμα μας.
«Η αγάπη δεν χάνεται ποτέ, εφόσον ζει μέσα μας. Γίνεται ακόμα πιο μεγάλη, όταν τη μοιραζόμαστε».
Και κάπως έτσι καλύψαμε και το κεφάλαιο με τις αιτιολογικές προτάσεις.
Φοιτήτρια ελληνικής Φιλολογίας στη Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών και δυνάμει καθηγήτρια ευχόμενη να μη διδάσκω απλώς, αλλά κυρίως να εμπνέω. Γεννήθηκα το 2000 στην Αθήνα και κατάγομαι από τη Μεσσηνία. Αγαπώ τη λογοτεχνία και το απέραντο γαλάζιο. Μεγαλύτερός μου στόχος: να καταφέρω να αποδώσω τον ορισμό της ευτυχίας.
0 Σχόλια