Έχω νιώσει πολλές φορές όμορφα: σε διακοπές, σε μια συναυλία, σε ένα πάρτι, με φίλους, με την οικογένειά μου. Μάλιστα, σύμφωνα με έρευνες, μόλις το 1/6 των ημερών του μέσου Αμερικανού είναι κακές μέρες, όλες οι υπόλοιπες χαρακτηρίζονται ως καλές μέρες. 1/6, περίπου 60 μέρες, μας αφήνει με περίπου 300 καλές ημέρες τον χρόνο. Έχω σίγουρα νιώσει πολλές φορές όμορφα τότε, όπως και όλοι. Και όμως, γιατί οι στιγμές που θυμάμαι είναι οι κακές; Γιατί με απασχολεί περισσότερο το γεγονός ότι σήμερα δεν ένιωσα καλά, απ’ ότι το γεγονός ότι τις προηγούμενες έξι μέρες ένιωθα όμορφα;
Δεν είναι περίεργο που προσπαθούμε τόσο πολύ για μια καλή και ευχάριστη ζωή, οι στιγμές που θυμόμαστε και μας απασχολούν περισσότερο, όμως, είναι οι λιγότερο ευχάριστες; Αυτή η σκέψη με ενοχλεί. Σαφώς, δεν υπάρχει άνθρωπος που δεν έχει προβλήματα και δικές του κακές σκέψεις. Ο ανθρώπινος μόχθος να τα αποφύγουμε, να τα ξεχάσουμε, να τα ξεπεράσουμε, όλα αυτά για να πούμε στο τέλος της ημέρας ότι “δεν είμαι καλά, δεν ήταν καλή η σημερινή μέρα”. Γιατί συμβαίνει αυτό; Γιατί ταλαιπωρούμαστε τόσο από τις σκέψεις και τα ζητήματα που μας αφορούν, τόσο που καταφέρνουν στο τέλος της ημέρας να επικαλύψουν τα θετικά κομμάτια της καθημερινότητάς μας;
Σκέψεις και ζητήματα μπορούν να σημαίνουν πολλά πράγματα. Επειδή δεν μπορώ να μιλήσω εκ μέρους άλλων, θα δώσω δικά μου παραδείγματα του παρελθόντος. Για αρχή, ποια είμαι, σαν Τζένη; Ίσως απομεινάρια ενός εφηβικού εγωκεντρισμού, μιας αναζήτησης ταυτότητας, αποτέλεσμα της σύγχρονης και ταχύτατα μεταβαλλόμενης κοινωνίας και των προτύπων της. Πώς διαμορφώνει κανείς την προσωπικότητά του; Γνωρίζω ότι η ιδιοσυγκρασία του καθενός είναι μοναδική για τον καθένα, ακριβώς γιατί έχει διαμορφωθεί μέσω των δικών του εμπειριών, βιωμάτων και ερεθισμάτων. Ωστόσο, εάν δε μου αρέσει η δική μου; Σε τι βαθμό μπορώ να την αλλάξω; Και γιατί δε μου αρέσει; Επειδή θεώρησα εγώ ότι δε μου αρέσει, ή το συμπέρασμα αυτό προέρχεται καλοπροαίρετα ή κακοπροαίρετα από κάποιον άλλο, κοντινό μου άνθρωπο ή τυχαίο περαστικό; Και γιατί θα έπρεπε να με νοιάζει; Υπάρχει κάποιο πρότυπο το οποίο πρέπει να ακολουθήσουμε όλοι; Ποια είναι μια καλή προσωπικότητα;
Στη συνέχεια, η Τζένη αυτή με τη συγκεκριμένη ιδιοσυγκρασία, πώς τα καταφέρνει; Κάνει τους δικούς της περήφανους; Πολλές φορές έχω αναλογιστεί εάν ο πατέρας μου θα ενέκρινε τις πράξεις μου. Φυσικά και θα ήθελα να είναι περήφανος για εμένα, και νομίζω ακόμη ψάχνω μια απάντηση, μια επιβεβαίωση. Αυτή, όμως, δε θα έρθει ποτέ, και δε χρειάζεται να έρθει. Γιατί να πρέπει να κάνω κάποιον περήφανο; Οι ενέργειές μου θα πρέπει να έρχονται έπειτα από δικό μου κίνητρο, όχι το τι θα ήθελε κάποιος άλλος να κάνω. Η εκλογίκευση αυτή έρχεται με ένα κόστος, με κάνει να νιώθω μόνη μου. Ξέρω ότι μπορώ να σταθώ στα δικά μου πόδια, τουλάχιστον όσον αφορά σε ψυχική σταθερότητα. Όμως γιατί δε με ανακουφίζει απαραίτητα αυτή η σκέψη;
Μήπως τελικά είμαι εγωίστρια; Βάζω πάντοτε τον εαυτό μου πρώτο, διότι γνωρίζω ότι μόνο εγώ θα είμαι εδώ για εμένα, αλλά γιατί νιώθω άσχημα γι’ αυτό; Θα χάσω τους ανθρώπους μου; Μα είπαμε, μπορώ να σταθώ στα δικά μου πόδια. Οι σχέσεις απαιτούν θυσίες και υποχωρήσεις, σωστά; Οι ταινίες και τα βιβλία μας δείχνουν ότι η άνευ όρων αγάπη δεν κοιτά το εγώ, κοιτά το εμείς. Είναι ρεαλιστική, ωστόσο, αυτή η πεποίθηση; Και σε ποιο βαθμό υπάρχει αληθινή αγάπη τελικά, και όχι ένας αμοιβαίος συμβιβασμός; Γιατί κάνω αυτές τις σκέψεις;
Καταλαβαίνω ότι, ενώ νομίζω ότι είμαι αισιόδοξο άτομο, καταλήγω πεσιμίστρια. Άραγε, σε αυτή την περίπτωση, φταίει η ψυχική μου ασθένεια; Οι σκέψεις που θεωρώ λογικές, ίσως τελικά να μην είναι. Μήπως μιλάει η κατάθλιψη; Χάνω, δηλαδή, αξιοπιστία; Μα, αν δε μιλάω εγώ και μιλά η κατάθλιψη, πού κρύβεται η Τζένη; Άγχος. Ποια είμαι, σαν Τζένη; Θέλω την παλιά, χαρούμενη, αισιόδοξη Τζένη. Αυτή που έβλεπε τις 6 καλές μέρες της εβδομάδας και όχι τη μια κακή. Μα τώρα μιλάει η κατάθλιψη και το άγχος. Η αξιοπιστία χάνεται και η εκλογίκευση ίσως να μην είναι τόσο λογική. Το γεγονός ότι έχω (/είχα) κατάθλιψη θα σταθεί εμπόδιο σε τομείς της ζωής μου; Επαγγελματικούς, ερωτικούς, φιλικούς. Και τώρα τι κάνουμε; Νιώθω αβοήθητη. Τι σόι ψυχολόγος θα γίνω αν δεν μπορώ να βοηθήσω τον εαυτό μου;
Και θέλω να βοηθήσω τους άλλους. Θέλω να είμαι εκεί για όλους, δε θέλω να απογοητεύσω κανέναν. Μα μήπως τελικά το κάνω επειδή είμαι εγωίστρια; Ψάχνω κάποιο προσωπικό όφελος, την ικανοποίηση που θα μου προσφέρει η ευγνωμοσύνη του άλλου; Είναι ρεαλιστικό να ψάχνουμε ή να θέλουμε να γίνουμε 100% αλτρουιστές; Μήπως πάλι μιλάει η κατάθλιψη και οι ανασφάλειές μου, που μου φωνάζουν ότι χρειάζομαι επιβεβαίωση και να νιώσω σημαντική; Γιατί σκέφτομαι έτσι;
Και τι νόημα έχουν τελικά όλα αυτά; Γιατί ψάχνω απαντήσεις σε ερωτήματα τα οποία η ίδια δεν μπορώ καλά-καλά να κατανοήσω, πόσο μάλλον να εκφράσω; Μήπως πάλι έχω πολύ υψηλές προσδοκίες από τον εαυτό μου; Γιατί κάνω τέτοιες σκέψεις;
~πιο αισιόδοξο και λιγότερο τοξικό word vomit στο μέρος 2 του άρθρου~
Η τυπική σας 23χρονη -πια-φοιτήτρια στην οποία δόθηκαν τα μέσα να εκφράσει τις ιδέες, τις απόψεις και τους προβληματισμούς της. Γεννημένη στην Ελλάδα από Πολωνή μητέρα και Έλληνα πατέρα, σπουδάζω στη Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών. Αγαπώ τα ταξίδια, ενώ δε χάνω ευκαιρία για νέες εμπειρίες και γνωριμίες. Enjoy!
0 Σχόλια