Λίγους μόλις μήνες νωρίτερα θεωρούσα τα animations χάσιμο χρόνου και τα περιφρονούσα, όχι γιατί τα έβλεπα ως «θέαμα για παιδιά», αλλά γιατί πραγματικά πίστευα πως δεν έχουν να μου προσφέρουν τίποτα το ιδιαίτερο. Έβλεπα συχνά διάφορες κριτικές για animation σειρές που έχουν βαθιά νοήματα, είναι αυτό που λέμε «ψαγμένες» και έχουν χαρακτήρες με ποικίλες ψυχικές διαστάσεις. Πήρα λοιπόν την απόφαση να ξεκινήσω τέτοιου είδους σειρές, ίσα – ίσα για να καθησυχάσω την περιέργεια που μου κινούσαν όλα αυτά τα άρθρα. Δεν περίμενα ποτέ πως μια σειρά που δεν έχει γυριστεί με πραγματικούς ηθοποιούς αλλά περιορίζεται σε κινούμενες εικόνες θα μπορούσε να γεννήσει τόσο δυνατά συναισθήματα και τέτοιους προβληματισμούς σε έναν άνθρωπο.
Έχοντας παρακολουθήσει δύο σειρές που από πολλούς τοποθετούνται στις καλύτερες σειρές της εικοσαετίας γενικότερα, κατάλαβα πώς αυτού του είδους τα θεάματα μόνο άξια περιφρόνησης δεν είναι. Αυτές είναι το «Rick and Morty» και «Bojack Horseman», οι οποίες ακολουθούν, τρόπον τινά, αντίθετες μεταξύ τους ιδεολογίες.
Ξεκινώντας με την πρώτη, στην οποία πρωταγωνιστεί ο Rick και ο εγγονός του Morty, η ιστορία βασίζεται στις περιπέτειες (κυρίως εκτός της γης) των δύο αυτών συγγενών, μεταξύ των οποίων διακρίνεται εμφανώς μια αντίθεση στους χαρακτήρες τους και στον τρόπο που αντιμετωπίζουν τα πράγματα. Ο Rick, ένας γέρος επιστήμονας, έχει ως μοναδικό σκοπό να ζήσει στα άκρα τη ζωή του και βλέπει τον κόσμο με μια διαφορετική ματιά από αυτή που γνωρίζουμε. Δεν ενδιαφέρεται ιδιαίτερα για τον άνθρωπο, κρύβει καλά κάθε του συναίσθημα (μολονότι διαγράφονται ορισμένα ξεσπάσματά του) και ξέρει πως κανενός η ζωή δεν έχει νόημα, ούτε καν του ίδιου που θεωρείται το εξυπνότερο ον στο σύμπαν. Ο Morty από την άλλη, είναι ένα συνηθισμένο παιδί που ζει με την οικογένειά του μέχρι να συνδεθεί με τον παππού του και να καταλήξει έρμαιο των περιπετειών του τελευταίου, ή καλύτερα να αλλάξει η ζωή του μετά από αυτήν τη σύνδεση , ίσως προς το καλύτερο. Ενώ, ως επί το πλείστον, έχει μια κάπως ανθρωποκεντρική θεώρηση του κόσμου (πράγμα φυσιολογικό για την ηλικία του), αφουγκράζεται τις θεωρίες του παππού του και ενίοτε τις αποδέχεται. Η σειρά βασίζεται, κυρίως, στην ιδεολογία του Rick και δείχνει στους θεατές της μια οπτική αντίθετη με όσα είχαμε συνηθίσει ως σήμερα.
Στην αντίπερα όχθη βρίσκεται η σειρά «Bojack Horseman», στην οποία διακρίνεται μια συνεχής έκρηξη συναισθημάτων και χαρακτήρων. Μέσα από τα γεγονότα και τις ενέργειες των ηρώων ξεπροβάλουν η ψυχοσύνθεση και οι αδυναμίες τους. Αν παρατηρήσουμε τον κεντρικό πρωταγωνιστή, τον ίδιο τον Bojack, θα δούμε έναν άνθρωπο (ή άλογο, όπως το βλέπει ο καθένας) που είναι εγωκεντρικός, νάρκισσος και, ενώ θέλει να γίνει καλύτερος και το διαλαλεί επανειλημμένα, δεν προσφέρει τίποτα ωφέλιμο στους γύρω του. Το όμορφο σε αυτό το σημείο είναι οι αναφορές στην παιδική του ηλικία και στην σκληρή μητέρα του, η οποία με τη σειρά της δεν πέρασε εύκολα παιδικά χρόνια. Γίνεται, δηλαδή, ένα είδος ψυχανάλυσης σε αυτούς τους χαρακτήρες για να ερμηνευτεί η ψυχική τους κατάσταση.
Μέσα από αυτά τα δύο παραδείγματα γίνεται αντιληπτό πόσο έχουν δουλέψει οι συντελεστές για να δημιουργήσουν κάτι αξιόλογο που να μπορεί να σταθεί απέναντι από κάθε είδους σειρά. Και το αποτέλεσμα τους δικαιώνει πλήρως, καθώς απολαμβάνουμε τις καλοφτιαχμένες τους σειρές και κερδίζουμε από αυτές ηθικές αξίες που μας βοηθούν στη ζωή και τη συναναστροφή μας με τους άλλους ανθρώπους. Προβληματιζόμαστε, φέρνουμε στο νου μας σημαντικά ερωτήματα και προσπαθούμε να βελτιωθούμε μέσα από αυτά τα παραδείγματα. Αξίζει, επομένως, να αφιερώσει κανείς λίγο χρόνο για να παρακολουθήσει μια animation σειρά και να καταλάβει πως αρκετές από αυτές δεν είναι ευκαταφρόνητες αλλά μία δημιουργική αξιοποίηση του χρόνου.
Γεννηθείς 25 μέρες μετά την είσοδο του 21ου αιώνα, μετανάστης τόσο από άλλη χώρα όσο και εσωτερικός, μεγαλωμένος στη Λαμία, είμαι από το 2018 φοιτητής της Ελληνικής Φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Λάτρης του αθλητισμού, με μεγάλη συμπάθεια στο ποδόσφαιρο και ερωτευμένος με την κλασική λογοτεχνία (ειδικώς με τους Ρώσους Ντοστογιέφσκι και Τολστόι). Κάτοικος πλέον του δήμου Ζωγράφου απολαμβάνω τη φοιτητική μου ζωή ανακαλύπτοντας νέα μέρη (κυρίως εντός Αττικής) και ψάχνοντας νέες ασχολίες και δραστηριότητες.
0 Σχόλια