Οι λέξεις δημιουργήθηκαν για να συνδέσουν το συναίσθημα με τη γλώσσα και έτσι να γεννηθεί ένας καινούργιος τρόπος έκφρασης στη προσπάθεια του ανθρώπου να εξηγήσει όλα τα ανεξήγητα που συμβαίνουν μέσα του αλλά και γύρω του. Εμείς οι άνθρωποι ψάχνουμε διακαώς έναν τρόπο να μεταφέρουμε όλα αυτά που νιώθουμε δίνοντάς τα ένα όνομα, κωδικοποιώντας τα, πρώτα για να κατανοήσουμε όλες τις εκφάνσεις της ύπαρξης μας και έπειτα να την επικοινωνήσουμε και στους υπόλοιπους ανθρώπους με όσο γίνεται περισσότερη ακρίβεια.
Οι λέξεις έχουν δύναμη, κουβαλάνε συναισθήματα, μπορούν να χτίσουν κάστρα και ταυτόχρονα να γκρεμίσουν σε μία στιγμή ό,τι φτιάχτηκε με προσπάθεια, κόπο και κυρίως χρόνο. Φταίμε κι εμείς όμως γιατί τις πουλάμε, τις χαρίζουμε, τις αγοράζουμε και τις εκτοξεύουμε παντού, χωρίς πολλές φορές να αναλογιστούμε το βάρος που οι ίδιες έχουν. Από την μία σκορπάμε λόγια γλυκά, λόγια αγάπης χωρίς να δίνουμε την αξία που τους πρέπει, τις σπαταλάμε απερίσκεπτα χωρίς να βάζουμε όλο μας το είναι σε αυτές. Από την άλλη δεν αξιολογούμε σωστά τις καταστάσεις και έτσι δεν ζυγίζουμε με ακρίβεια τον βαθμό του βάρους, της ενοχής και της πικρίας που μπορεί να μεταφέρουμε μέσω αυτών με αντίκτυπο τον ίδιο μας τον εαυτό ή στους υπόλοιπους, χαράζοντας βαθιές πληγές που θέλουν χρόνο να επουλωθούν, αν επουλωθούν.
Έχουμε εφεύρει την γλώσσα, μια από τις πιο όμορφες μορφές επικοινωνίας μαζί με την τέχνη, με την διαφορά όμως ότι δεν χρησιμοποιούμε πάντοτε το ίδιο περίτεχνα την γλώσσα για να αναμεταδώσουμε με ουσιαστικό τρόπο αυτά που νιώθουμε και που πιστεύουμε. Ξεχνάμε την αξία των λέξεων, ότι μπορούν να ενώσουν, ακόμα και σε έναν πολύ μικρό βαθμό, κόσμους διαφορετικούς δημιουργώντας γέφυρες επικοινωνίας που στόχο έχουν την προώθηση του ουσιαστικού διαλόγου και της κατανόησης αυτού που πραγματικά έχει να προσφέρει η μία πλευρά στην άλλη. Δεν ελπίζουμε πολλές φορές στα λόγια γιατί οι όμορφες λέξεις, οι ειλικρινείς εξηγήσεις έχουν πια παρερμηνευτεί σε έναν χορό εγωισμού και απάθειας στον οποίο κανείς δεν υποχωρεί.
Όμως οι λέξεις γεφυρώνουν όπως είπαμε, προστατεύουν τα κεκτημένα, γεμίζουν τα κενά, ζωγραφίζουν άδειους από χρώμα και ζωντάνια καμβάδες. Κάνουν μια λευκή κόλλα χαρτί να αποκτήσει ψυχή, κάνουν έναν άνθρωπο μοναχικό και απελπισμένο να μεταμορφωθεί σε έναν πολύχρωμο μαχητή, σταυροφόρο που κρατά το λάβαρο της ζωής και της υπερηφάνειας σε μία μάχη που δεν θα χαθεί αν δεν το πει ο ίδιος, μόνο και μόνο γιατί κάποιος του χάρισε απλόχερα μαζί με φως λόγια εμψύχωσης και επιμονής. Ας αναρωτηθούμε πότε ήταν η τελευταία φορά που χρησιμοποιήσαμε τις λέξεις εκείνες που χρειάστηκαν για να εξηγήσουμε και όχι να εκτοξεύσουμε απειλές, να μεταφέρουμε όσα συμβαίνουν μέσα μας χωρίς να χρειαστεί να προσβάλλουμε κάποιον άλλον, να είμαστε ειλικρινείς και ξεκάθαροι για αυτά που πιστεύουμε και όχι να ξεστομίζουμε λέξεις ξερές πετώντας την ευθύνη σε κάποιον άλλον να δώσει από μόνος του νόημα στα όσα λέμε. Αντ’ αυτού να τα λέμε και να τα εννοούμε, να μην λυπόμαστε το σάλιο μας γιατί μετά ενδέχεται να ξεπέσουμε στο χάος, στο χάος της βίας, στο χάος που οδηγεί στο σκοτάδι.
Βλέπετε, οι λέξεις έχουν δύναμη γιατί μπορούν ταυτόχρονα να μας οδηγήσουν στον ουρανό ή να σκάψουν έναν λάκκο από το οποίο θα είναι δύσκολο να ξεφύγουμε. Δεν στερεύουν τα λόγια, τα δάκρυα ναι, ίσως και τα συναισθήματα καμιά φορά αλλά οι λέξεις βρίσκονται εκεί, έτοιμες να τις χρησιμοποιήσουμε με ειλικρίνεια και υπευθυνότητα, χωρίς να τις τσιγκουνευτούμε, χωρίς να φοβηθούμε να αναμετρηθούμε με αυτές. Αλίμονο μας, αν το θεωρήσουμε άδικος κόπος να τις χρησιμοποιήσουμε πριν καν προσπαθήσουμε, θα έχουμε περισσότερα να χάσουμε, πιστεύω, από όσα να κερδίσουμε.
Λένε ότι αν κοιτάξεις το ρολόι και η ώρα είναι 11:11, η τύχη θα σου φέρει κάτι όμορφο. Γεννημένη λοιπόν στις 11/11 το μακρινό ’98, αισθάνομαι ότι έχω την τύχη με το μέρος μου από την πρώτη μέρα. Τύχη δεν σημαίνει να μην έχεις πέσει ποτέ σου, αλλά να μπορείς να ξανασηκώνεσαι. Έτσι είπα στον εαυτό μου όταν πέρασα Οικονομικά στο Βόλο, που ενώ στην αρχή μου κακοφάνηκε έγινε η καλύτερη εμπειρία της ζωής μου! Αντλώ δύναμη από την ίδια τη ζωή που παραμένει όμορφη όπως και να έχουν τα πράγματα. Ακούω ασταμάτητα μουσική (ακόμα και αυτή τη στιγμή), χορεύω στη μέση του δωματίου, αγαπώ τα μέρη που έχουν θάλασσα και τους ανθρώπους που σκέφτονται αλλιώς. Γράφω για να μας υπενθυμίσω ότι η ομορφιά βρίσκεται παντού γύρω μας και σιγά σιγά, αν θέλουμε, θα είναι πιο εύκολο να τη διακρίνουμε.
0 Σχόλια