Αυτό που συμβαίνει το φετινό καλοκαίρι στη χώρα μας είναι, τολμώ να πω, πρωτόγνωρο. Όχι διότι και στο παρελθόν δεν είχαμε ζήσει πυρκαγιές, σε πολλές μάλιστα περιπτώσεις εφιαλτικές, αλλά γιατί αυτήν τη φορά παρατηρείται μια πραγματική λαίλαπα που σταματημό δεν έχει. Ακούς για ένα πύρινο μέτωπο σε ένα σημείο της χώρας, το οποίο πριν προλάβει να εξασθενίσει, δίνει τη θέση του σε ένα καινούργιο, πιο σοβαρό από το προηγούμενο. Κοντεύει να γίνει μέρος μιας διαδικασίας, αναφαίρετο κομμάτι της καθημερινότητάς μας, να μαθαίνουμε δηλαδή για οικολογικές καταστροφές και να μη νιώθουμε καμία έκπληξη. Ο σπουδαίος Μάνος Χατζιδάκις έλεγε πως «όποιος δεν φοβάται το πρόσωπο του τέρατος, πάει να πει ότι του μοιάζει». Δυστυχώς, το πρόσωπο αυτού του τέρατος σα να φαίνεται να το συνηθίζουμε. Φυσικά και δεν μας αρέσει να βλέπουμε δάση και ανθρώπινες περιουσίες να τυλίγονται στις φλόγες, η πυκνότητα, όμως, των περιστατικών μας ωθεί αυτόματα να δεχόμαστε αδιαμαρτύρητα την επέλασή τους.
Η αλήθεια είναι πως όσο περνούν τα χρόνια φαινόμενα όπως πυρκαγιές, πλημμύρες, βροχοπτώσεις και ακραίοι καύσωνες θα αυξάνονται εκθετικά. Είναι κάτι για το οποίο δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι. Ή, μάλλον, κάτι για το οποίο κάναμε ήδη αρκετά. Η κλιματική καταστροφή, σαφώς, αποτελεί τον υπ’ αριθμόν ένα παράγοντα αυτής της εξέλιξης, είναι άλλωστε κάτι που το έχουμε γράψει πάρα πολλές φορές, κάτι που και ο μεγαλύτερος αρνητής αυτής της αλήθειας τείνει να συνειδητοποιεί, φυσικά με τον πλέον επώδυνο τρόπο. Ακριβώς όμως για αυτόν τον λόγο, δε νοείται οι αρμόδιοι για ζητήματα πυρκαγιών και άλλων καταστροφών να αντιδρούν επιδεικνύοντας τέτοια ανετοιμότητα, εκπέμποντας τίποτα άλλο παρά στασιμότητα. Θα περίμενε κανείς πως μετά από τόσες και τόσες συμφορές, τόσες και τόσες φωτιές, ο αντιπυρικός σχεδιασμός θα προχωρούσε. Με λύπη διαπιστώνουμε, όμως, πως όχι μόνο κάτι τέτοιο δε συμβαίνει, μα οι αρχές πιάνονται κάθε φορά στον ύπνο, φτάνουν στα σημεία καθυστερημένα, ειδοποιώντας απλώς τους πληγέντες να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους και δίνοντας τα εύσημα στους πυροσβέστες για την αυταπάρνηση με την οποία ρίχνονται στην κόλαση της φωτιάς. Όσον αφορά την ουσιαστική αποτροπή της πυρκαγιάς δεν υφίσταται καμία απολύτως πρόληψη, κανένας απολύτως σχεδιασμός.
Χωρίς να παριστάνουμε τους ειδικούς, μα εκθέτοντας απλώς με μετριοπάθεια τους προβληματισμούς που κάθε πολίτης αυτής της χώρας έχει, είναι δυνατόν να θεωρείται επιτυχία της πολιτικής προστασίας η κατάσβεση της φωτιάς, όταν ήδη αυτή έχει προκαλέσει αμέτρητα προβλήματα και έχει κάνει ανυπολόγιστες ζημιές; Εδώ έγκειται ένα τεράστιο ζήτημα νοοτροπίας, διότι δεν αρκεί να βασίζει κανείς τις ελπίδες του στους ηρωικούς πυροσβέστες και τους αξιοθαύμαστους εθελοντές που προστατεύουν τα εδάφη μας, χρειάζεται η ίδια η πολιτεία να εμφανίσει ένα σχέδιο πειστικό, οργανωμένο και βασισμένο στην πρόληψη της πυρκαγιάς, όχι τόσο στην τελική κατάσβεσή της. Στο κάτω-κάτω, την ίδια προνοητικότητα την οποία επέδειξαν συστήνοντας την πανεπιστημιακή αστυνομία ή χρηματοδοτώντας με εκατομμύρια τα Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης, θα μπορούσαν ίσως και να την επιδείξουν νομοθετώντας τη σύσταση σώματος περιφρούρησης και προφύλαξης των δασών, ένα σώμα που θα μπορούσε και να επιφορτίζεται με το καθήκον της δενδροφύτευσης κατά τους χειμερινούς μήνες.
Η κλιματική αλλαγή δεν αποτελεί άλλοθι για την αδράνεια στην οποία οι κρατικές υπηρεσίες έχουν βυθιστεί. Είναι εξωφρενική η διαπίστωση πως δεν έχουν μάθει απολύτως τίποτα από προηγούμενες πυρκαγιές, τις οποίες μάλιστα και χρησιμοποίησαν προκειμένου να περάσουν τη γραμμή πως «εμείς ξέρουμε να τις διαχειριστούμε καλύτερα». Κι επειδή εδώ υπολανθάνει μια αναφορά στο Μάτι, το οποίο πριν από τρία χρόνια έζησε τον δικό του αξέχαστο εφιάλτη, είναι η ώρα να θέσουμε ένα αμείλικτο και σίγουρα σκληρό ερώτημα: Πόσο σίγουροι είμαστε βάσει του δείγματος γραφής των αρμοδίων πως ποτέ ξανά δε θα συμβεί μια ανάλογη φρικαλεότητα;
Φιλάμε σταυρό και το απευχόμαστε, ούτως ή άλλως δε φαίνεται να έχουμε κάποια άλλη λύση στη φαρέτρα μας.
Ως πότε όμως;
Γεννημένος την εικοστή δεύτερη ημέρα του πρώτου Αυγούστου της χιλιετίας μας και μεγαλωμένος στο Γαλάτσι Αττικής, φοιτώ στο τμήμα της Φιλολογίας στην Αθήνα. Λάτρης της λογοτεχνίας, δεινός (;) ταβλαδόρος, φίλος των ταξιδιών και του αθλητισμού, Νταλαρικός και Μαλαμικός και πεπεισμένος ότι δεν γνωρίζω τίποτα γράφω στο t.a.m.book άρθρα γενικής θεματολογίας. Ή αλλιώς, ό,τι μου πει ο Μαντζεβελάκης!
0 Σχόλια