Ξεκινάμε ανάποδα. Με αυτό το ασύλληπτο τραγούδι του Μάνου Χατζηδάκι σε στίχους του Νίκου Γκάτσου και σε εκτέλεση του μοναδικού Μανώλη Μητσιά. Πιθανότατα πολλοί από εσάς το μάθατε στο σχολείο, κατά τη διάρκεια των εορτασμών για την επέτειο της 25ης Μαρτίου. Το μόνο βέβαιο είναι πως αυτό το αριστούργημα μεταδίδει με τρόπο μαγευτικό τα συναισθήματα της εθνικής Παλιγεννεσίας, της Επανάστασης του 1821. Ακόμη περισσότερο σήμερα, 200 χρόνια μετά, όταν εμείς, ελεύθεροι πια, θυμόμαστε τα κατορθώματα αυτών των απίθανων ηρώων και γεμίζουμε δύναμη και κουράγιο.
Θυμόμαστε το λαό τότε, που χωρίς να συλλογιστεί το μέγεθος του εχθρού, πάλεψε για την πίστη και τις αξίες που δεν κατάφεραν να ξεριζώσουν τα 400 χρόνια σκλαβιάς από την ψυχή του. «Οι σκλάβοι δεν έχουν να χάσουν τίποτα εκτός από τις αλυσίδες τους» έλεγε ο Μαρξ. Έτσι κι έγινε. Μια χούφτα άνθρωποι εξεγέρθηκαν εναντίον μιας παντοδύναμης αυτοκρατορίας, κάτω από το ζυγό της οποίας στέναζαν για τέσσερις αιώνες, η οποία όμως είδε στο τέλος τη γη να χάνεται κάτω από τα πόδια της. Οι παλαβοί αυτοί τύποι, χωρίς μάλιστα να ρωτήσουν κανέναν, μήτε Άγγλο μήτε Γάλλο μήτε Ρώσο, σήκωσαν το περήφανο και καθαρό κεφάλι τους για να πουν «ως εδώ», παραδίδοντας σε όλον τον υπόλοιπο κόσμο μαθήματα ηρωισμού και αυταπάρνησης, δείχνοντάς του παράλληλα πως τίποτε δεν είναι ακατόρθωτο, όταν η πίστη καίει και η δίψα για Ελευθερία σπαρταρά. Δίδαξαν πως ο μοναδικός αγώνας που χάνεται είναι αυτός που δε δίδεται, κι ο δικός τους αγώνας όχι μόνο δόθηκε, μα έμεινε ζωντανός να περιφέρεται στις καρδιές των επόμενων γενεών.
Θυμόμαστε όμως και τους άλλους, τους αμέτρητους και συγκινητικούς από όλες εκείνες τις ευρωπαϊκές χώρες φιλέλληνες, που κατέφθασαν στην πατρίδα μας για να σταθούν στο πλευρό του δικαίου, στο πλευρό των φλεγόμενων Επαναστατών, αποδεικνύοντας περίτρανα πως Έλληνας τελικά δε γεννιέσαι, μα γίνεσαι. «Θα αποστρεφόμουν κάθε στέμμα τιποτένιο» έγραφε ο ποιητής Byron λίγο πριν πεθάνει στο θρυλικό Μεσολόγγι, αφήνοντάς μας άναυδους με το ψυχικό σθένος και την αυτοθυσία του, την προθυμία του να πέσει μαχόμενος υπέρ ενός λαού εξεγερμένου, πνιγμένου από τον εξευτελισμό και την αδικία.
Βλέπετε, η υποδούλωση δεν ταίριαζε σε αυτήν τη θαυμαστή γενιά των Ελλήνων. Είχε έρθει πλέον η ώρα, μόνη επιλογή έμοιαζε τότε ο ξεσηκωμός, γιατί όπως λέει το θαυμάσιο κλέφτικο «η Δέσπω αφέντες Λιάπηδες δεν έκανε, δεν κάνει». Ποτέ δεν έκανε, και γι’ αυτό το «όχι» έγραψε για ακόμη μια φορά ιστορία, το «όχι» απέναντι στον κατακτητή, απέναντι στην αδικία, απέναντι ακόμα και σε αυτούς – γιατί πάντα θα υπάρχουν τέτοιοι – τους κοτζαμπάσηδες, τους προκρίτους και προεστούς, που αφόριζαν με όλη τους τη δύναμη την Επανάσταση του διψασμένου για ανεξαρτησία λαού, χωρίς να καταφέρουν φυσικά να πνίξουν τη δύναμή του. Το «κάλλιο είναι μιας ώρας ελεύθερη ζωή, / παρά σαράντα χρόνια, σκλαβιά και φυλακή», όπως το εξέφραζε ο σπουδαίος Ρήγας Φεραίος, αποτελούσε στάση ζωής για την οποία κανείς τους δε θα έκανε ποτέ πίσω, απέναντι σε καμιά μεγάλη δύναμη, όποια και αν εμφανιζόταν στο διάβα τους. Η ανυπακοή τους δεν ξεγράφτηκε, ζει και αναπνέει κάθε φορά που απαγγέλλουμε έστω και από μέσα μας τους συγκλονιστικούς στίχους του Θουρίου, κάθε φορά που θυμόμαστε με υπερηφάνεια το επικό τους κατόρθωμα.
Αυτό είναι το χρέος μας, να μην ξεχάσουμε ποτέ. Να έχουμε πάντα στις καρδιές μας την Ελευθερία, την οποία ύμνησε ο Διονύσιος Σολωμός και την κάναμε εθνικό ύμνο. Όσο ζει στις καρδιές μας το «Ελευθερία ή θάνατος» πάντα θα υπάρχει η ελπίδα να ξεφύγουμε από τα δεινά που κατά καιρούς μας προσεγγίζουν. Ας τους θυμηθούμε, λοιπόν, και φέτος, 200 χρόνια μετά, δίχως να αφήσουμε την επέτειο τούτη έρμαιο στα χέρια εκείνων που την καπηλεύονται, ενώ υπογείως μεθοδεύουν την υποδούλωση του λαού, εναντίον της οποίας τότε εξεγερθήκαμε.
Χρόνια πολλά!
Γεννημένος την εικοστή δεύτερη ημέρα του πρώτου Αυγούστου της χιλιετίας μας και μεγαλωμένος στο Γαλάτσι Αττικής, φοιτώ στο τμήμα της Φιλολογίας στην Αθήνα. Λάτρης της λογοτεχνίας, δεινός (;) ταβλαδόρος, φίλος των ταξιδιών και του αθλητισμού, Νταλαρικός και Μαλαμικός και πεπεισμένος ότι δεν γνωρίζω τίποτα γράφω στο t.a.m.book άρθρα γενικής θεματολογίας. Ή αλλιώς, ό,τι μου πει ο Μαντζεβελάκης!
0 Σχόλια